Laatst zat ik bij vrienden, om mijn dochter op te halen die even gespeeld had bij een vriendinnetje. Mijn zoontje was mee, hij wordt binnenkort 3, mijn dochter is 5. Wat schetste mijn verbazing toen hij ineens met een vrij groot en redelijk echt uitziende speelgoedrevolver naar me toe kwam, richtte en zei: “phieu; jij bent dood. Ik heb jou doodmaakt.” Verbaasd om dat hij thuis helemaal geen pistolen heeft, en dat ik hem eerder er ook nog nooit mee heb zien spelen. Hoe heeft hij dan de link gelegd dat je met dit speelgoed iemand dood zou moeten kunnen maken? Vast van de creche, dacht ik later.
Niet dat ik me erg druk maak om het zogenaamde “geweldadige” ervan, het is meer een zoveelste bewijs dat je als ouder niet het idee moet hebben dat je je kinds hele wereld bent. Er zijn zoveel dingen die je kind buiten jou om ervaart in het leven. Soms komt de snelheid ervan echter wel voor je als een verassing. Dan maak ik weer in mijn hoofd het voornemen om deze tijd zo intens mogelijk mee te maken, voor ik echt . . . . 😉
Hoi Subrata, het lijkt er toch op dat dat ergens in die mannetjes opgesloten zit. Milo bouwt met lego ook allerlei legers, pistolen en tanks. Dat heeft toch iets mysterieus… dat vechten tegen de ‘slechterikken’. Zolang ze het verschil tussen spel en werkelijkheid maar zien, is er gelukkig niks aan de hand… Zie ook mijn blog over gewelddadige games en de reactie… http://www.vdrs.nl/opvoeding/agressieve-games/