Jeugdsentiment: Balkenbrij

Een speciaal moment. Een vriendschap. Een intieme ervaring…….. Jeugdherinneringen, wie heeft ze niet. Ze zijn er in allerlei gedaanten. Voor iedereen verschillend. Maar diep van binnen. Als vervlochten met het DNA. Soms nog rozer dan het pakje van Mega Mindy. Herinnering verworden tot sentiment. Who cares. Eén van mijn jeugdherinneringen betreft een gerecht. Balkenbrij. En ik me bedacht zopas dat het mooi zou zijn om mijn bloedeigen nazaten ermee te laten kennismaken. Een souvenir. Om door te geven. En natuurlijk in de hoop dat het een bijzonder moment zou opleveren.

Gastronomie (volgens Wikipedia)

Balkenbrij. Brij van gebalchte, buikresten van een geslacht dier. Neem een bouillon gemengd met een scheutje bloed. Voeg er een beetje slachtafval van een varken aan toe. Tip: met name delen van de kop, een stukje darm, de pens, wat spek en de lever doen het goed. Voeg er boekweitmeel of tarwebloem aan toe. En breng het geheel tot slot op smaak met pigmentkruid om de smaakpapillen met wat zoet te plezieren. Tot hier kan je er het best voor naar de slager gaan. Doe-het-zelf pakketjes geven zo’n rommel.

Snijd het geheel in plakken en bak ze in een koekenpan. Strooi er veel suiker overheen en…….. Eet smakelijk.

Voorbereiding

Ik had het allemaal minutieus voorbereid. Telefoontje naar de slager. Mijn vrouw ingelicht. Bereiding nageplozen. Het moment zorgvuldig bepaald. Er kon eigenlijk niks fout gaan. Mooi zo, want er stond iets op het spel. De plakken had ik vakkundig, niet te dik, gesneden. De suikerpot tot de rand toe gevuld. Alle seinen stonden op groen. Let’s go!

Apotheose

Het was zaterdagochtend. Terug van de sportclub. Tas in de hoek. Hongerige maagjes. Hopend op een wit broodje belegd een warm knakworstje keek mijn nageslacht met vurig verlangen naar de pan op de keramische plaat. Niet dus. Met een triomfantelijke ondertoon, actie = reactie dacht ik, vertelde ik dat er iets bijzonders ging gebeuren. Geflankeerd door de zoete geur van de balkenbrij vertelde ik wat er op het menu stond. Dat ik er zelf vroeger zo gek op was. Dat het zo mooi was om het na zoveel jaren weer eens te eten, inmiddels met mijn eigen kroost. Twee argwanende blikken waren mijn deel.

Zeepbel

Mijn dochter keek in de pan en had genoeg gezien. Resoluut beet ze me toe “Dat hoef ik niet.” U weet vaders, als een dame “nee” zegt, is het ook “nee”. Zeker als het een dame van 7 betreft. Einde oefening dus. Zoonlief wilde graag beginnen met een klein hoekje. Voorzichtig bracht hij het naar zijn mond. Proefde. Maar ook hij trok een heftig afkeurend gezicht. “Pap, alles is voor jou.”

Als een zwangere zeepbel spatte mijn nostalgische idee uiteen. Daar zat ik dan. Gedesillusioneerd. Met een stapel balkenbrij. En een jeugdherinnering. Gelukkig niet de enige.