Konijnen!

Onze kinderen hebben twee konijnen. De onderhandelingen waren heftig en emotioneel. De twee lievelingen hadden aanvankelijk ingezet op ‘groots en meeslepend’. En een goeie business case. Mijn tegenbod? Een paar bubbelende goudvissen. Het compromis werden twee pluizige, onwijs schijtende viervoeters. Twee dames, dat wel.

Knuffelen

Of ik een dierenvriend ben? Jazeker. Ik kijk graag naar Animal Planet en Discovery Channel. Ik hou van hun prachtige documentaires. Fascinerend om ijsberen te zien jagen. Vogels te volgen bij hun jaarlijks trek. Insecten te zien paren. Het gedrag te analyseren. De natuur proberen te begrijpen. Geweldig allemaal. Maar dat is op TV. En die twee stinkerds zitten live bij mij in de achtertuin.

Nu is het winter. Dus hebben ze het koud. En dat is natuurlijk zielig. Of we niet een klein rennetje in de woonkamer neer kunnen zetten. Dat knuffelt ook zo handig. Nee, Nee en nog eens Nee. D’r uit met die beesten. Konijnen hebben een jas gekregen en dat is niet voor niks. Niks zielig. Niks naar binnen. Niks. Opzouten.

Boekjes

En dan die boekjes met al die goedbedoelde en didactisch verantwoorde konijnenadviezen. Over voer. Over het hok. Over hun vacht. Over hun nageltjes. In het begin lees je ze. Gewoon, om het er beste van te maken. Maar ik kan ze niet meer zien. Waarom? Pure theorie! Die schrijvers hebben nooit in de praktijk gestaan. Die boekjes beschrijven nooit de realiteit. Een voorbeeld? De bedoeling van het hele project is natuurlijk dat die koters zelf verantwoordelijkheid nemen. Zelf ermee aan de gang gaan. Zelf ontdekken. En nog zoveel meer. Prachtig allemaal. Het waren exact de argumenten waarmee ik de onderhandelingen verloor. Maar wie kan steeds naar die meurende dieren speciaalzaak? Wie zeult zich tweewekelijks een ongeluk met voer, stro, hooi, zaagsel en speeltjes? Wie staat die gaasbungalow nog vaker dan zijn eigen badkamer te schonen? Nou, wie? Precies! En waar lees je dat? Nergens natuurlijk. Falend ouderbeleid hoor ik u denken. Makkelijk praten…..zeker ook alleen de boekjes gelezen.

Rituele verbranding

We hebben ze nu bijna een jaar, de snorrende schatteboutjes. Ze zijn inmiddels zo ingeburgerd in ons gezin dat ik er niet aan moet denken dat er een keer één het loodje legt. Vrijwillig uiteraard. Tsja, wat doe je dan? Rituele verbranding in de vuurkorf en iets moois doen met het as? Andere optie is de Kliko. Wel de groene natuurlijk. Ik weet het niet. Misschien toch maar gewoon begraven. In de tuin. Of op een heuvel in het bos. Ik zie het gezinnetje al staan. Dochter met een tekening. Zoon zingt een liedje. Zucht. In hoeveel jaar schrijf je zo’n konijn eigenlijk af?

Ze zijn overigens wel lief hoor. Heel lief. Dat is het issue niet. Ze eten altijd netjes hun bakje leeg. Laten zich zo lekker achter hun oortjes kietelen. Kijken zo aandoenlijk met die guitige oogjes. Slapen ’s-nachts gewoon lekker door. Zouden hun baasjes nog een voorbeeld aan kunnen nemen. Nee, je krijgt er wel heel veel voor terug hoor. Dus of ik u adviseer toe te geven? Zeker!