Mijn zoontje klaagde de afgelopen maanden steen en been. ‘Waarom moeten we zo lang wachten tot het nieuwe voetbalseizoen weer aanbreekt papa?’, vroeg hij nagenoeg iedere dag. Gek werd ik ervan. Hij heeft natuurlijk wel een punt. De competitie begint ergens halverwege september voorafgegaan door een serie bekerwedstrijden. Ergens halverwege december gaat de deur op slot om vervolgens begin februari weer open te gaan; nota bene middenin de winter als de velden bevroren zijn al dan niet bedekt met een laag sneeuw. Hoe verzinnen ze het bij de KNVB?. Eind april zit het seizoen er weer op en afgezien van een paar toernooien start het lange zomerreces. Veel te lang volgens hem. Want voetbal is zijn lust en zijn leven.
Voetballer in hart en nieren
Nu is mijn zoon, zoals zoveel van zijn vriendjes, een voetbaldier in hart en nieren. Een dag niet gevoetbald is een dag niet geleefd zal ik maar zeggen. Traint hij niet dan voetbalt hij wel op school. Speelt hij geen wedstrijd dan voetbalt hij wel ergens op straat tot grote schrik van de buren die angstvallig hun opgepoetste bolides in de gaten houden. Om een beetje in conditie te blijven trek ik vaak ook even mijn straatkicks aan. We schieten wat af zo samen. Zijn gerichte schoten bereiken naarmate hij ouder en ouder wordt en daarmee ook sterker en sterker gevaarlijke snelheden. Laatst schoot hij nog recht tegen mijn jonge heer aan, volle bak. Ik lette even niet op. Stom stom stom. Ik verging van de pijn en stortte als een stervende zwaan ter aarde. ‘Gaat het papa’, vroeg hij zorgzaam en zichtbaar geschrokken. ‘Ja hoor zoon, niets aan het handje’, loog ik. Man-o-man, wat kan je daar goed beroerd van worden. Gelukkig herstelt mijn lichaam vrij rap.
Voetbal, zijn lust en zijn leven
Voor het eerst zit mijn zoon in een selectieteam; de E2. Vlak voor de zomervakantie werden er heuse selectietrainingen georganiseerd en iedereen deed zijn stinkende best om goed voor de dag te komen. Hij dus ook. Wat was het manneke trots toen hij per mail op de hoogte werd gebracht van zijn uitverkoren status. Papa trots, mijn exgenote trots en in een mum van tijd wist de hele buurt en de familie van zijn ‘bijzondere’ prestatie. Eerlijk is eerlijk, hij heeft het ook verdiend. Al het noeste voetbalwerk is niet voor niets geweest. Hij heeft inmiddels een toernooi gespeeld met zijn nieuwe teamleden. Allemaal voetbal idolaten bij elkaar, prachtig om te zien. Het plezier spat er zichtbaar van af. Nu nog het vertrouwen in elkaar laten groeien en de basis voor een mooi seizoen is gelegd. Ik heb het genoegen om de thuiswedstrijden van zijn team te mogen fluiten. Maar eens kijken of ik ze in toom kan houden….
Lees Interacties