Afscheid Vader van Dochter

Politiewerk blijft mensenwerk. Zo veel is waar, Pffff. Van onderstaand verhaal wordt je doodstil. Slaat het koud om je hart. Een totaal gemankeerd en mensonterend Nederlandse systeem verhindert vader afscheid te nemen van zijn pasgeboren dochter. En de ‘gewone’ politieman mag het opknappen. Diep respect voor het werk van de vele hulpverleners krijg je er van. Op de ervaringsblog ‘Reflectie in blauw ‘ schrijven politiemensen hun emoties van zich af. Lees ‘Afscheid Vader van Dochter’ en doe net als ik; me diep schamen voor Nederland.

Jaren geleden werd ik bij mijn chef geroepen. Men zat met een dilemma. Iets waar men niet goed raad mee wist. Mij werd gevraagd wat ik er mee zou doen. Mijn advies werd gevraagd, omdat ik een soort van ervaringsdeskundige was op dit gebied. Een ervaringsdeskundige in de verdrietige zin van het woord.

Wat was het geval. In het kinderziekenhuis in de stad waar ik werkte was een prachtig meisje geboren. Op het moment dat ik het hoorde, was het meisje al een aantal uren oud. De vader en moeder van het meisje waren niet van Nederlandse afkomst. De moeder in het ziekenhuis was in eerste instantie dolblij. Het was namelijk hun eerste kindje. Alleen de moeder was ook erg verdrietig omdat haar man niet aanwezig had kunnen zijn bij de geboorte van hun eerste dochter. De vader van het meisje zat in detentie ( in de gevangenis). Niet omdat hij iets ergs had gedaan! Nee, hij moest Nederland worden uitgezet. Hij was een ongewenste vreemdeling in Nederland, maar dit even terzijde. Het is niet leuk om niet bij de geboorte van je kind te mogen zijn, want dat is toch wel een hele gebeurtenis in je leven. En ik kan het weten, want ik spreek uit ervaring!

De geboorte van een kind is een prachtige gebeurtenis, maar aan dit verhaal hing een hele donkere keerzijde! De keerzijde van deze prachtige geboorte was, dat het meisje ziek was en dat zij niet lang meer in leven zou blijven. Het kon een paar uur zijn of een dag, maar het was wel bekend dat het meisje de volgende dag niet zou halen. Heel triest. Om de vader een kans te geven om zijn dochter eenmaal te kunnen zien en afscheid te kunnen nemen van zijn dochter, werd er door het ziekenhuis contact gelegd met de locatie waar de vader in detentie zat. De vraag van het ziekenhuis was of de detentie even kon worden opgeheven, zodat de vader even naar zijn dochter kon. Je begrijpt dat dit allemaal niet zo makkelijk gaat. Dat begreep ik ook!

Via de directie van de locatie waar de vader in detentie zat werd er contact gelegd met de hogere instantie, die moesten daar een beslissing over nemen. Na enig overleg werd het verzoek door deze instantie afgewezen. De vader mocht niet naar zijn dochter! Niet om haar voor de eerste keer te zien, maar ook niet om voor het laatst afscheid van haar te nemen voor ze zou overlijden. Er was een uitspraak over zijn detentie! Hij moest in detentie blijven en daarvandaan moest hij worden uitgezet. En van deze uitspraak wilden de hogere instanties niet afwijken, ook niet om iemand afscheid te laten nemen van zijn dochter.

Uiteindelijk kwam de vraag bij de politie terecht. De vraag was of wij iets konden betekenen voor de vader, zijn vrouw en zijn dochter.

Waarom kwam mijn chef bij mij terecht om advies te vragen? Ik zal het proberen uit te leggen. Enige jaren daarvoor werd mijn dochter geboren. Bij deze geboorte waren enkele complicaties. De complicaties bij deze geboorte waren zo erg dat zij met een spoedtransport moest worden overgebracht naar een kinderziekenhuis in Nederland. De complicaties bij mijn dochter stapelden zich op en al snel werd duidelijk dat zij er heel slecht aan toe was en dat zij zou komen te overlijden. Ik mocht als vader er dag en nacht bij zijn, als ik dat wilde! De uren die je dan hebt koester je met hart en ziel. Ik heb in alle rust afscheid kunnen nemen van mijn lieve dochter en na twee dagen heeft ze haar zware strijd verloren. Zij is, in mijn armen, zachtjes van mij weggegaan. Nog altijd heb ik groot respect hoe het ziekenhuis met mij is omgegaan. Als ik hier nu aan terugdenk doet het pijn. Pijn in heel mijn lichaam!

De chef wilde graag mijn advies hoe we hiermee om moesten gaan en wat we voor de vader konden betekenen. Ik heb hem uitgelegd dat ik de beslissing onbegrijpelijk vond. Het is als vader al erg dat je een geboorte moet missen, maar dat je ook geen afscheid van je dochter mag nemen als zij gaat overlijden…. Ik had het mooi gevonden als de vader zijn dochter eenmaal in zijn armen had kunnen vasthouden, eenmaal had kunnen zien, eenmaal een kus had kunnen geven. Even maar…. gewoon heel even….. De instanties hadden respect gehad voor de ouders als ze dat hadden toegestaan.

Samen met een collega hebben wij er wel voor gezorgd dat de vader een foto heeft gekregen van zijn dochter. Gewoon één, zodat hij zijn dochter toch voor altijd bij zich heeft. Ik heb de vader zien huilen toen hij de foto kreeg. Het is iets kleins en ik hoop dat ik de pijn voor die vader een beetje heb kunnen verzachten!

Ik heb nooit begrepen waarom…. Waarom mocht deze man niet naar de laatste momenten van zijn dochter? Soms begrijp ik zelfs die dingen niet!

Ik ben die middag in mijn auto gestapt, ik ben naar de begraafplaats gereden en heb bij het graf van mijn dochter zitten huilen. Om mijn dochter, maar ik denk ook om het kleine meisje in het ziekenhuis en haar vader in detentie…..

Blog van Reflectie in blauw, met dank aan Arthur van der Vlies.

Raoul van Heese

Lees Interacties

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *