Het onvermijdelijke is gekomen. Onze dochter neemt afscheid van groep 8. Een horde die genomen moet worden. Je ziet het aankomen, ze heeft er al een tijd aan gewerkt. Het start al bij het begin van het laatste jaar, Ineens zijn ze de oudste leerlingen van de school. Dan op zoek naar een nieuwe school, de keuze voor voortgezet onderwijs, de cito toets en alles wat erbij hoort en natuurlijk… de musical.
Al weken wordt er driftig gerepeteerd en ingestudeerd. Het heeft iets van het sinterklaasfeest, wat het is natuurlijk geheim, maar eigenlijk wil ze er ook over vertellen. Deze week is het dan zover. De laatste schoolweek. Behalve de musical doen ze ook niet zoveel meer. Het zijn feestactiviteiten en opruimen. Omdat ik (nog) geen werk heb, beleef ik het allemaal van dichtbij. Ik zat dit jaar in de jury van de play-back show, ben mee geweest op schoolkamp, mijn vrouw zit in de ouderraad, we zijn, al zeg ik het zelf, best betrokken ouders. Ook wij zetten een punt achter de basisschool periode van onze dochter, voor de tweede keer, want de oudste is er al af. En dan gaat komend jaar de tweede naar “de middelbare”.
Het is voor haar en ons een bijzonder moment . Ze rond iets af, en begint iets nieuws. Spannend. Zal het allemaal goed gaan ? Ze is er wel aan toe, ze word steeds zelfstandiger, krijgt, maar wil ook vooral minder bemoeienis en dat is best lastig voor mij. Je wilt zo graag helpen, begeleiden, ondersteunen. Maar opvoeden is ook loslaten. Laten gaan. Naar de nieuwe school, op weg , op reis. Ze gaat verder opzoek naar zichzelf, haar plekje in de wereld, haar droom. Met vallen en opstaan. Op haar nieuwe school kent ze vrijwel niemand. We zijn op een kennismakingsochtend geweest. Hebben docenten en de mentor leren kennen. Dat geeft wel veel vertrouwen, allemaal gedreven mensen met het belang van het kind op het netvlies. Maar toch, ons meisje, ze raakt langzaam steeds meer zelf verantwoordelijk voor haar eigen doen en laten. Keuzes maken, soms de juiste, soms de verkeerde. Daar moet ze dan weer van leren. Het zal nog een hele klus worden, vooral voor haar vader.
Maurice, wij samen daar in de jury van de playbackshow… het was natuurlijk een voorbode. Ik herken wat je schrijft, ook onze Lisa heeft haar laatste schreden op de basisschool gezet en vliegt uit. Ze worden zo groot! En wat voelt dat trots als je ze daar in de musical ziet staan. Geweldig! Nu op naar het voortgezet onderwijs. Ik voel nu al weer een blog opkomen… 🙂