Het zit erop. Tienduizenden kinderen uit groep 8 van het basisonderwijs hebben de Cito toets gemaakt. Zo ook mijn dochter van 11. En nu volgt het lange wachten op de uitslag, die in maart verwacht wordt. Voor kinderen en ook voor veel ouders een bijzonder en spannend moment. Al wordt het mijns inziens ook wel een beetje overdreven allemaal. Een hoge Cito score op zich mag geen einddoel zijn. Het gaat uiteindelijk om het maken van de juiste keuze richting het voortgezet onderwijs. Doel en middel worden hier voor mijn gevoel nogal eens omgewisseld.
Algemene informatie over de Cito
De Cito toets is een eindtoets voor het basisonderwijs. Het doel van de Cito toets is al sinds jaar en dag het bieden van houvast bij de keuze van het juiste brugklastype. De resultaten van de toets helpen de leerling, de ouders en uiteraard de leerkracht bij het kiezen van een geschikt type voortgezet onderwijs. Dit alles in combinatie met de inzichten van de leerkracht en het reguliere leerlingvolgsysteem (LVS).
Vanaf 2013 zijn er twee versies van de Eindtoets: de Eindtoets Basis en de Eindtoets Niveau. Beide versies bevatten dezelfde onderdelen en hetzelfde aantal opgaven. Alleen de moeilijkheid verschilt.
- De Eindtoets Niveau is bedoeld voor leerlingen (landelijk 25%) van wie u inschat dat ze doorstromen naar brugklastype basisberoepsgerichte leerweg of kaderberoepsgerichte leerweg.
- De Eindtoets Basis is bedoeld voor leerlingen (landelijk 75%) die u een schooladvies gemengde/theoretische leerweg of hoger geeft.
Er is een papieren én digitale versie van de toetsen. De digitale versie wordt o.a. gebruikt als inhaaltoets (bijv. als het kind onverhoopt ziek mocht zijn tijdens de periode). Voor de digitale toetsen geldt een flexibele afnameperiode.
Afnamedata papieren Eindtoets: 5, 6 en 7 februari
Afnameperiode digitale Eindtoets: 28 januari t/m 1 februari en 11 februari t/m 5 april
Bron: www.cito.nl
Cito score als statussymbool voor ouders
Nu krijg ik als vader het gevoel dat de opwaartse druk rondom de Cito onnodig wordt opgevoerd. In krant van vandaag (bron: De Gelderlander, 31 januari 2013) lees ik bijvoorbeeld de kop “Alles voor een goede score”. In het artikel gaat het voor een groot deel over de ‘pushende’ rol van de ouders om het kind maar een zo hoog mogelijke score te laten halen. De Cito score lijkt een soort statussymbool te zijn geworden. Welgestelde ouders huren zelfs ‘Cito-coaches’ in om vooral maar niks aan het toeval over te laten. En juist daar gaat het dus mis. Waarom willen zij dat? Is het werkelijk in het belang van het kind en van het maken van de juiste keuze voor het vervolgonderwijs? Of willen ze graag op verjaardagen en feestjes kunnen koketteren met een goede score?
Cito score als predicaat voor een goede basisschool
Een ander ’tricky’ aspect is dat een hoge Cito score de basisscholen wel goed uitkomt. Hiermee kan de school als ‘goede school’ bekend komen te staan. Dit kan ertoe leiden dat er erg veel / te veel nadruk wordt gelegd op het keer op keer oefenen van de Cito opgaven. Met oefenen of met begeleiding is natuurlijk niks mis. Kinderen laten wennen aan de manier van vraagstelling, ze hiermee comfortabel maken is prima. Maar het moet niet doorslaan. Het gaat immers om het kind, niet om de hoogte van de Cito score.
“Beter een stap vooruit dan een stap terug”
De Cito score moet recht doen aan het niveau van het kind. Niet te laag (bijvoorbeeld door faalangst, onzekerheid, een slechte momentopname), maar ook zeker niet te hoog. Dit laatste kan ertoe leiden dat de keuze voor het voortgezet onderwijs een verkeerde wordt. Met alle gevolgen van dien. Het kind kan de overstap niet aan, bungelt zogezegd aan het elastiek, voelt zich ongelukkig. En hoe ga je dit op verjaardagen nu weer uitleggen? (slechte school?). Ik zou de coach maar vast weer inschakelen.
Mijn vader zij vroeger altijd tegen mij: “Jongen, het is beter om een stap vooruit te maken dan een stap terug.”. En in de kern heb ik daar in m’n leven veel aan gehad. Het heeft me vertrouwen gegeven en me geholpen mezelf de ontdekken en te ontwikkelen. Voorwaarde hiervoor is wel dat de keuze die je maakt, recht doet aan het niveau en de talenten van je kind. Niet te laag én niet te hoog. Zodat het zich vervolgens op een goede manier verder kan ontplooien. Dat is het enige wat telt en waarvoor de Cito volgens mij ook ooit bedoeld is. Niet als statussymbool voor ouders of als selectiecriterium voor basisscholen.
Goed punt dat je hier aansnijdt Marius, het onderwijs is hopeloos verouderd en vreselijk armoedig aan het worden! En neem het de professionals in het onderwijs niet kwalijk, wij als ouders (en vaders) zijn er zelf verantwoordelijk voor. Verantwoordelijk voor een onderwijs dat (aanbod) wordt gestuurd op status en systemen, in plaats van (vraag georiënteerd) op talenten en diversiteit. Waarom alle kinderen tegen dezelfde Cito lat leggen terwijl we roepen dat elke kind uniek is en zijn eigen interesses, talenten en capaciteiten heeft. De BV Nederland die schreeuwt om creatieve andersdenkenden terwijl maatschappij en onderwijs onze kinderen klaar stomen voor functies die passen bij de Industriële Revolutie. Om woest van te worden!
Gelukkig is er hoop en staan er bevlogen mensen op zoals Claire Boonstra. Lees hier het verhaal van een bevlogen moeder (ex C?O van Layar) -> http://www.claireboonstra.com/manifesto-for-education/manifesto/
Helemaal eens met Marius. Ouders krijgen steeds vaker de neiging hun (goed presterend) kind als statussymbool te zien. Kinderen zijn er niet voor hun school of hun ouders, het is precies andersom.
Dank Raoul en Maurice, voor jullie bevlogen reacties. Blijkt dat onderwerp meerdere ouders en vaders bezighoudt! Laten we het op de voet volgen. Maurice, succes voor je dochter volgende week!