Het is ons gelukt. We zijn daddy. Vader. Al heel lang of nog maar kort, maakt niet uit. Wat een eer. Zeker! Wat zijn we trots. Wat zijn we ook doordrongen van onze verantwoordelijkheden. Als een ware kameleon wisselen we ogenschijnlijk moeiteloos van rol. Van boezemvriend tot klootzak. Van coach tot criticaster. Van teamgenoot tot tegenstrever. Van vraagbaak tot dombo. We zijn eigenlijk TomTom, Google, Wikipedia en de Norton virusscanner tegelijk. Alles geïntegreerd in 1 pakketje dat zich papa noemt.
Geen Lingo
ECHTER………Niemand, maar dan ook he-le-maal NIEMAND, heeft ons gevraagd om de rol van onuitstaanbare, onzin uitkramende opschepper te vervullen. De rol van pochende praatpaal. De energieverslindende ratelaar die z’n eigen verhaal al zo vaak gehoord heeft, dat realiteit en fantasie met elkaar op de loop zijn gegaan. Daddy’s…..echt, het staat nergens in het profiel. Niet op de kaart. Geen Lingo. No points.
“Mijn kind heeft talent”
En toch. Toch kom ik ze bij enige regelmaat tegen. Jij ook. Na drie zinnen ben je er al uit. Weer zo’n eikel. Weer zo’n aap die voor de 188e keer (deze week) die kut rots beklimt. Zorgvuldig een slachtoffer selecteert om vervolgens niets ontziend tegenaan te kakelen. Swaffelen voor kneuzen is het. Raaskallerij. Met verhalen over het zwemtalent van dochterlief, dertien jaar oud. Hoeft zich alleen nog maar te kwalificeren voor de olympische spelen van 2016 in Rio, maar is eigenlijk al zeker van een finaleplaats. Willem Alexander draait al warm voor de Meet & Greet. Of het acteertalent van ‘zijn tijger’. Auditeert zich suf onder druk van zijn ouwe heer op straffe van zakgeldontneming. Het kereltje is zes, maar je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen luidde de oneliner. Vreselijk. Zijn publiek kocht geen kaartje. Heeft er niet om gevraagd. Zijn nietsvermoedende passanten. Toevallig op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Rijp voor slachtofferhulp.
Totaal mislukt
En waarom eigenlijk hè, wat beweegt hem? Misschien is het geldingsdrang. Een gebrek aan aandacht. Of het gevolg van de tragische vaststelling dat hij zelf op een significant aantal fronten is mislukt. Maar dan ook echt TOTAAL mislukt. De wens is veelal de vader van de gedachte denk ik wel eens. Ook een vorm van vaderschap trouwens. En een andere vraag is natuurlijk: waarom zijn ze niet te stoppen? Ze lijken vaak onbegrensd ongevoelig voor wegkijkers. Non verbaal antiterrorisme door assertieve gesprekspartners is eveneens kansloos. Anyway, mijn punt is duidelijk. Mocht je er iets in herkennen: stop ermee. Je nazaat is er niet bij gebaat. Het dient geen doel. Je staat voor lul.
Zo, het is eruit. Een kleine ergernis. Overigens moet ik ook afronden, want mijn zoontje moet zo trainen en er komt een scout van Barcelona kijken. Het contract van Real Madrid was ver onder de maat, vandaar.
Terecht punt gemaakt Edwin. Trots verwisselen met ego maken veel vaders (en moeders) zich schuldig aan.