Als muziekliefhebber mag ik mij gelukkig prijzen dat ik breed georiënteerd ben. In mijn iPod vind je hardrock, heavy metal, trash metal, gothic metal, blues, jazz, country, disco, reggae, punkrock, folk en klassieke muziek. Regelmatig laat ik mijn pubers kennis maken met één van bovengenoemde genres. Ik kan enorm genieten wanneer mijn zoon en ik samen in de auto keihard meebrullen op Highway to Hell van AC/DC of Whiskey in the Jar in de uitvoering van Metallica. Hetzelfde ervaar ik als ik met mijn dochter samen keihard Valerie in de uitvoering van Amy Winehouse (het origineel is van The Zutons) meebrul of samen fonetisch meezing met Complainte pour Ste Catherine van Kate Mc Garrigle (de moeder van Rufus Wainwright).
Opvoeding
Muziek hoort bij een goede opvoeding. Hoe meer kinderen kennis maken met verschillende stijlen en indrukken des te breder georiënteerd worden ze daar als volwassenen van. Uiteraard geldt dit voor alles wat met cultuur te maken heeft. Is er een specifiek muziekstuk te noemen wat absoluut niet in de opvoeding mag ontbreken? Wie ben ik om daar iets zinnigs over te kunnen zeggen? Als ik puur naar mijn zelf kijk is er één nummer wat ik mijn kinderen absoluut niet wil onthouden.
Emotie
Muziek is emotie. Iedereen kent het gevoel van emotie wat muziek soms kan oproepen. Emoties van geluk, blijdschap, verdriet, vrolijkheid, heimwee… noem maar op. In 1999 hoorde ik een nummer op de radio wat een diepe indruk op mij maakte. Voor het eerst hoorde ik een nummer wat een gevoel van kippenvel opriep bij me wat ik nooit eerder had ervaren. Tot op de dag van vandaag heeft dit nummer hetzelfde effect op me en ik kan nog steeds niet de juiste emotie erbij verwoorden. Is het dan zo’n muzikaal hoogstandje? Nee, integendeel zelfs. Is het dan zo mooi gezongen? Nee, je kunt het niet eens zingen noemen. Wat is het dan wel? Het is een prachtige tekst die wordt voorgedragen door een fantastische stem die het stuk doet binnenkomen. Wat maakt het dan zo’n bijzonder nummer dat ik het graag met mijn kinderen wil delen? De tekst van dit nummer is het leven zo als het aan je voorbij trekt. Het is zo waar en naar mate ik ouder wordt blijkt die waarheid alleen maar toe te nemen. En willen we allemaal niet het leven kunnen uitleggen aan onze kinderen?
If I could offer you only one tip for the future, sunscreen would be it. Bazz Luhrmann, 1999.
Erwin, dank voor de link naar dit prachtige nummer. ‘A must hear!!!’ Misschien wel verplichte kost in elk gezin. En op scholen…..
Geweldig nummer he? Staat al jaren op mn iPod tussen alle muziek. Heb het nummer al wel 100x geluisterd en het blijft me raken. En zo blijkt dat het niet gek is om in je woonkamer in mn uppie te dansen. Haha. Topblog
Hoi Jan-Willem, graag gedaan. Ben er zelf ook weer iedere keer van onder de indruk. Ik blijf het vreemd vinden dat zo weinig mensen het nummer kennen. Enjoy!
Geweldig nummer, staat al jaren op mn iPod . Leuk blog zo herkenbaar ! ok op metallicakeuze na :-))
sorry dacht dat vorige mislukt was 2x is wat overdreven
Geeft niks Birgit, je vindt het gewoon een geweldig nummer. Dank voor je reactie.
Supernummer inderdaad! Bekijk ook deze versie van Rising Bean – een jonge gast met een inspirerende missie: leven in vrijheid en veel dansen. Je ziet beelden van tien jaar uit zijn leven, aanrader, inspiratie gegarandeerd: http://www.risingbean.com/2009/12/the-sunscreen-song-my-10-year-tribute-everybodys-free/
Hoi Jeroen, mooie versie van Rising Bean. Inderdaad ook een aanrader.