In verwachting met een handicap deel 10: de laatste dag met ons tweeën

De laatste nacht met ons tweeën

Het is al weer even geleden dat ik geschreven het voor mijn blog. De laatste weken ben ik te druk geweest met andere dingen of had ik er domweg gewoon even geen puf voor. Omdat ik merkte dat ik juist vandaag zin had om mijn gedachten weer even op te schrijven komt er een nieuwe blog op wat waarschijnlijk mijn laatste avond is als papa to be!

Ik zal jullie kort meenemen in mijn wereld van de afgelopen weken. Na de laatste echo in het ziekenhuis is er besloten dat er op dat moment geen aanleiding was om op medische gronden de baby eerder te gaan halen. We werden gewoon weer verwacht bij onze eigen verloskundige voor de wekelijkse controles. Wel is er afgesproken dat we weer in het ziekenhuis werden verwacht als ons kindje het te lang en te prettig bij mama had in de buik. Natuurlijk om te voorkomen dat Hendrike een baby op de wereld moet zetten die gelijk een kledingmaat heeft van een peuter… Na vele bezoekjes aan het ziekenhuis kwam er wat rust in ons huis. Ik was niet langer elke dag bezig met van alles rondom de baby. In mijn achterhoofd natuurlijk wel, maar de stressvolle bezoekjes waren voor eerst weer even voorbij.

24 uur met…mijn vrouw!

Ons gewone leventje begon weer. Met als grote verschil dat ik niet meer dagelijks alleen thuis was, maar dat Hendrike nu met zwangerschapsverlof was. Het was even pittig. Uit gewoonte deed ik niet zoveel in ons huishouden als ze vrij was van haar werk. Vanuit die gewoonte heb ik dat ongeveer anderhalve week volgehouden. Vanaf dat moment was de berg wasgoed niet meer te overzien en bleken er her en der prachtige stofwebben bij ons in de hoekjes van de kamer te zijn ontstaan. Dit was toch ook niet helemaal de bedoeling. Ik ben weer flink een paar dagen in de weer geweest en gelukkig was alles binnen korte tijd weer schoon. Maar beiden kwamen we erachter dat het toch anders moet. Mijn vrouw en ik hebben eigenlijk nooit ruzies maar nu kwamen er toch af en toe discussies boven die ontstonden omdat we niet gewend waren om 24 uur per dag bij elkaar op de lip te zitten. Ik was dan ook heel blij dat ik af en toe kon verdwijnen naar de voetbal en mijn vrouw kon dan op haar gemak even een aflevering van een serie bekijken waar ik niet van houd.

Voetbal en aanstaand vaderschap

Ik ben volop aan het werk gegaan met mijn keepers. Zoals jullie weten geef ik training aan keepers bij de plaatselijke voetbalvereniging en ben ik begeleider en verzorger van het 1^e elftal van VV Zeester. Ik volg met mijn keepers de trainingsmethode van Frans Hoek. Inmiddels ben ik bijna 2 jaar onderweg en maken mijn keepers flinke vorderingen. Afgelopen week ben ik met een aantal keepers een dag op pad geweest naar een keepersdag. Dit is tevens een voorronde voor de beste keeper van Nederland competitie. Twee van mijn jongens hebben het gehaald om door te mogen naar de landelijke finale. Ik ben er maar wat trots op. Ondanks dat keepen en voetballen voor mij een enorme passie is ben ik er achter gekomen dat schijnbaar er ook iets gebeurd met papa’s in de zwangerschap en prioriteiten stellen. Doordat ik zo bevlogen ben in het voetbal ben ik vaak ook wat emotioneler als begeleider. Ik kom wel eens mondeling in aanvaring met een scheidsrechter maar nooit onsportief en schelden zal ik zeker niet langs de lijn. Ik vind dat je als begeleider een voorbeeldfunctie hebt. Eigenlijk net als wanneer je vader bent maar dan met een groep twintigers. Problemen of iets dergelijks worden uitgesproken en ik weet dat ik af en toe wat te fanatiek ben. Als ik er op gewezen word dan doe ik een stapje terug. Dit gebeurde ook dit jaar. We hadden als team een niet al te beste prestatie geleverd in een derby. We verloren een wedstrijd tegen een dorp vlak bij het onze. Dit mag natuurlijk een keer gebeuren maar niet doordat er te weinig inzet is. Ik merkte alleen dat ik nogal emotioneel werd doordat ik gewezen werd op mijn harde stem. Ik voelde me gekwetst, maar dan op een manier die niet eerder gebeurd was. Ik merkte dat ik heel ver met de jongens mee kon gaan maar dat ik wel heel duidelijk mijzelf wil kunnen blijven aan de kant van het veld. Als dat niet mogelijk is dan heb ik andere zaken die belangrijker zijn dan voetbal. Een uitspraak die vooral ook mijzelf verbaasde. Ik die elke verjaardag aan de kant zet op zaterdag voor voetbal! Er gebeurde iets met me. Ineens is het bijna zover en word ik bijna papa.

Aanstaand vaderschap en voetbal…

Gelukkig heb ik niet lang nagedacht over dit ‘probleem’. Het is uitgesproken en we gaan verder. Maar dat gevoel dat er belangrijkere zaken waren blijft me bij. Toen het moment kwam dat de 40 weken afspraak bij de verloskundige ingepland stond was ik er eigenlijk wel klaar voor. De arts in het ziekenhuis had immers gezegd dan de baby zeker niet te lang moest blijven zitten. Nou ja, dat wist de verloskundige ook en ze verwees ons natuurlijk weer door naar het ziekenhuis. Daar hebben we gesproken met de arts. Ze adviseerde ons om een week later mijn vrouw langzaam aan voor te gaan bereiden op het inleiden. De 40 weken waren voorbij en we zouden overgenomen worden door het ziekenhuis wat betreft de controles etc. Toen we even later buiten stonden overviel het ons allemaal een beetje. Nog een week wachten en als de weeën alsnog zouden beginnen moesten we het ziekenhuis bellen en zou er een verloskundige bij zitten die wij niet kenden. Voor ons niet helemaal zoals we het zelf verwacht hadden. De volgende dag hebben we contact gehad met onze eigen verloskundige omdat het ons toch niet helemaal lekker zat. Ze was het wel met ons eens. Ze heeft contact gehad met het ziekenhuis en er is besloten dat zolang er geen medische noodzaak is zij ons gewoon blijft begeleiden. Dat voelde voor ons een stuk beter en vertrouwder. Natuurlijk zijn we blij met de goede zorgen in het ziekenhuis, maar we zijn al maanden met onze verloskundige onderweg en dat voelt vertrouwd. Er is besloten dat die zaterdag erna zij zal proberen om Hendrike te strippen om een mogelijke natuurlijke bevalling te bespoedigen. Wij moesten die zaterdag thuis voetballen en we wonen op 200 meter van het voetbalveld. Hendrike is zaterdagsmorgens gestript en ’s middags leek het redelijk rustig dus ben ik gewoon naar de voetbal gegaan. Helaas heeft het strippen allemaal niet geholpen. Op maandag moesten we terug naar het ziekenhuis en vandaag op dinsdag is er een ballonkatheter geplaatst om er voor de zorgen dat er meer ontsluiting ontstaat zodat morgen de vliezen kunnen worden gebroken en de bevalling kan worden ingeleid.

Morgen wordt ik papa

Morgenvroeg om 6 uur moeten we het ziekenhuis bellen om te kijken of er ruimte is op de verloskamers. Morgen gaat het gebeuren als alles goed gaat. Morgen word ik papa. Ik ben sinds dat we thuis zijn onrustig, emotioneel en ik mis de hond. Onze kleine vriend is uit logeren zodat wij even de handen vrij hebben. Even knuffelen zit er dus niet in. We zijn er wel klaar voor. Ik heb wat muziek geluisterd tijdens het douchen en de tranen schoten me in de ogen. Het besef is er, het gevoel is er, de emoties zijn er. Morgen of anders de dag erna zal ik papa zijn. Mijn dagen zullen nooit meer zo zijn als de afgelopen 36 jaar. Morgen zijn we verantwoordelijk voor ons kindje. Ik zal met passie, emotie en hopelijk bevlogenheid de komende jaren in gaan. Het is bijna zover. We staan in de finale van onze zwangerschap. Het staat gelijk in penalty’s en ik ben keeper. Nog even en dan hebben we gewonnen. De laatste bal, als ik deze pak zal mijn leven voor altijd anders zijn. Ik stop de penalty. We hebben gewonnen. Mijn leven is veranderd van het ene moment op het andere. Maar nooit zal ik het moment vergeten. Ik hoop jullie heel snel te mogen vertellen wij papa en mama zijn van een prachtige dochter of zoon. Tot snel.