Half zeven. De wekker gaat. Gelukkig is het de radio en niet die vreselijke piep-piep-piep van weleer. Een streepje ochtendlicht op de muur verraadt dat de gordijnen net niet helemaal gesloten zijn. Maar ook dat de dag begint. Op de tast zoekt mijn rechterarm de snooze knop. In de hoop dat de negen minuten uitstel leiden tot een frisse start van de dag. Althans, een frissere start dan meteen het bed uit te springen. De realiteit is dat ik me daar nog nimmer op heb kunnen betrappen. De snooze knop staat symbool voor het gevoel van zaligheid. Het is een verleiding. Maar bovenal een illusie.
Rollercoaster
Eenmaal de eerste hindernis overwonnen begint de rollercoaster. Douchen, aankleden, kids uit bed slepen en samen eten. Business as usual. Maar dan. Dan komt het grote moment. Meestal het eerste Vital Daddy moment van de dag. Op de fiets naar school. Alle fietsjes uit de schuur. Tasjes achterop met daarin de boterhammetjes en het appeltje. En lekker trappen. Wie het eerst bij het stoplicht is. Even een kort gesprekje over wat er op het lesprogramma staat. Onderweg zwaaiend naar een vriendje. Samen naar school fietsen is puur geluk!
Hoogtepunten
Maar dat is nog niet alles. Hoogtepunten volgen elkaar dan in rap tempo op. Samen naar de klas. Even kijken welke tekening gister gefabriceerd is. Even poolshoogte nemen bij de meester. Even dochterlief trots laten zijn op die vreselijk moeilijke rekensom die ze bijna goed in het rekenboekje heeft opgeschreven. Een klasgenootje feliciteren met z’n mooie doelpunt gisteravond op training. Het kost allemaal niet veel tijd. Maar oh zo leuk. En dankbaar.
Half negen. De zoemer gaat. Het teken dat de schooldag begint. Het teken ook dat alle paps’s en mama’s worden verzocht het pand te verlaten. Afscheid nemen kan op vele manieren. Er wordt gekust, ge-high-fived, gezwaaid en nog veel meer. Op het schoolplein is het vervolgens een drukte van jewelste. Kris kras gaat iedereen zijn eigen weg.
Puur Geluk
Alleen terug fietsend naar huis voel ik me dan altijd heerlijk. De dag kan beginnen. Laat alle afspraken maar komen. Ik ben er klaar voor. De frisse neus, het leuke gesprekje op de fiets en de zoen bij het afscheid in de klas vormen samen een cocktail van puur geluk. Daar kan geen snooze knop tegenop!
Samen naar school, interesse voor wat je kind heeft gemaakt, mee lopen in de klas ….jij bent trots op je koters maar zij ook op jou! Houd dit bijzondere gevoel nog even vast, het verandert, er komt een (puber)tijd dat je de kids één straat verder mag afzetten dan daar waar ze zijn moeten en je het gevoel krijgt dat je er niet toe doet. Maar later, later mag je weer meedoen en meedelen wat er in hun leven gebeurt en mag je weer meekijken naar een rekensom (hoe de extra studieschuld afbetaald moet worden) en wodt een beoordeling gevraagd van een onbegrijpelijke tekening wat een studieopdracht van je kind blijkt te zijn. En de les….wat je geeft in de jonge jaren…..is wat je terugontvangt in hun volwassenheid.
Mooie laatste zin Els, sluit ik me volledig bij aan. 🙂
Je bent duidelijk een ervaringsdeskundige Els! Motivatie te meer om er elke dag een feestje van te maken.