Aangeleerd of aangeboren?

Een reactie op de blogs van Robin van Tilburg ‘Vaders kunnen echt helemaal niets‘ en ‘Kunnen vaders dan toch iets?’

Ochtendritueel

Het standaard ochtendritueel: kinderen uit bed, aankleden, ontbijten. Ergens halverwege dat ritueel gaat Maartje weg en sta ik er voor de rest van de dag weer alleen voor. Verder met ontbijten en dan opruimen en schooltasje klaarmaken. Sinds deze week op dinsdag en donderdag 2 schooltasjes omdat Steven naar de peuterspeelzaal gaat. Dus goed nadenken wie wat meekrijgt, hoeveel boterhammen, hoeveel fruit, wie lust dit niet, wie lust dat wel. Enzovoorts.

Van die typische rituelen waarvan je vaak hoort zeggen dat vaders ze niet (goed) kunnen en altijd fouten maken: Hij heeft weer eens vergeten om fruit mee te geven; hij heeft weer eens alleen een hemd aangedaan en geen t-shirt. We zien (en horen!) de verhalen regelmatig langskomen. En altijd ligt er de gedachte achter waar Robin in zijn laatst twee blogs op deze site zo mooi over nagedacht heeft: Kunnen vaders eigenlijk wel iets? Hij trekt de mooie conclusie dat mannen wel degelijk wat kunnen, maar dat dit iets anders is dan vrouwen graag zouden willen. Ik ben het daar gedeeltelijk mee eens: Mannen kunnen stoeien en improviseren; mannen zijn vergevingsgezinder dan vrouwen als het gaat over het handhaven van regels, maar kunnen tegelijkertijd ook veel strenger zijn als het echt nodig is.

Aangeboren?

En toch kriebelt het bij mij als ik zijn blogs lees. Tenslotte ben ik als fulltime huisman de hele dag met dit soort taken bezig en ik heb nog nooit gehoord: ‘hij heeft het weer eens fout gedaan!’ De kinderen zijn nooit iets tekort gekomen, Maartje beschouwt mij als een held en de familie roept ook voortdurend dat ik het zo ontzettend goed doe. Bovendien, als het weekeind is of als Maartje een dag vrij is en mij dus een tijdje kan ondersteunen, zegt ze regelmatig dat ze zich afvraagt of zij het wel zo goed zou doen als ik . Ik zie haar bijvoorbeeld regelmatig haar geduld verliezen op moment waarvan ik denk ‘och lieverd, als je dagelijks voor ze zou zorgen moet je hier echt geduldiger in zijn anders hou je het nooit vol.’

Hoe komt het dan dat ik al die dingen die kennelijk zo ontzettend vrouwelijk zijn toch zo goed doe? Ben ik misschien meer vrouwelijk dan andere mannen? Of is Maartje meer mannelijk? Dat zou natuurlijk kunnen, maar toch voelt dat niet zo. Nee, ik denk veel eerder dat er wat anders aan de hand is. Het beeld dat mannen dit soort dingen minder goed kunnen dan vrouwen suggereert dat het iets is dat aangeboren is. Maar ik ben het levende voorbeeld dat dit niet zo is en met mij zijn er gelukkig steeds meer huisvaders die dit ook laten zien. Ik kom daarom tot de conclusie dat het geen kwestie is of het de man is of de vrouw die de ‘fouten’ maakt, maar dat het diegene is die het minst voor de kinderen zorgt.

Aangeleerd!

Het is niet iets dat aangeboren is, maar aangeleerd. Een huishouden runnen met kinderen zou oud als die van mij is een heel stressvolle job. Als ik nadat alle tasjes zijn ingepakt roep: ‘Kom kinderen het is tijd om naar school te gaan.’ Staan er twee kinderen te dringen of ik ze wil helpen met het aantrekken van jassen, schoenen en in de winter nog veel meer. Dan komt de hond zich ook nog opdringen omdat ze, ten onrechte, denkt dat ze uitgelaten wordt. Zodra het eerste kind klaar is wil het de voordeur opengooien, want we gingen immers weg. Daar moet ik als een marionettenspeler mee omgaan en op het juiste moment het juiste kind corrigeren of juist stimuleren: “Laat die deur dicht; wat goed dat je zelf je jas hebt aangedaan; ik help je nog wel even met de rits dat is nog best lastig he, moet je je knuffel niet meenemen” enzovoorts. Als je dat niet dagelijks doet raak je niet voldoende getraind en is de kans groot dat je steekjes laat vallen. En doe je inderdaad de schoenen verkeerd om aan of vergeet je de voeten vast te gespen op het kinderzitje. Dat heeft niks te maken met man of vrouw zijn.

Kortom, het is niet de vraag of mannen wel iets kunnen. Het is ook niet de vraag of vrouwen iets kunnen. Het is de vraag wie er het meest getraind is. En diegene die minder getraind is? Nou die redt het ook wel hoor. Het is echt niet erg als een kind eens een keertje wat te weinig eten mee naar school heeft. Als het niet wat toegeschoven krijgt van klasgenootjes of van de juf, dan komt het met honger thuis. Dan geeft mamma of pappa het gewoon zodra het thuis is een extra boterham en is alles toch ook weer opgelost…