Je kind als spiegel

“Als ik meer ik ben kan jij meer jij zijn”

Na mijn scheiding stond ik er dus alleen voor. De grote “nieuwe” wereld lag voor mij open en het voelde voor mij dat ik opnieuw mocht beginnen. Tja, daar sta je dan met al je onzekerheden, je gemaakte fouten en verkeerde keuzes, het (noodzakelijk) loslaten van mensen, een nieuwe toekomst en vooral; een toekomst met jezelf.

 

Mijn scheiding was niet echt prettig verlopen en ik voelde mij vooral heel erg schuldig. Ook was ik boos. Boos op mezelf en boos op anderen. Veel mensen die gescheiden zijn herkennen dit denk ik wel. De tijd van de scheiding is heftig en de tijd daarna is een tijd van verwerken, loslaten en opnieuw beginnen. Dat gaat met vallen en opstaan. Nu na zes jaar kan ik zeggen dat er veel is veranderd, dat ik heel veel heb mogen leren maar ook besef ik mij dat ik er nog niet ben. De balans waar ik naar verlang is er nog niet maar ik weet wel dat ik iedere dag mag groeien.

Ik ben ik en jij bent jij.

“DE” persoon waar ik in al die jaren veel van heb mogen leren is mijn zoontje. Hij was vijf toen ik ging scheiden en de eerste vijf jaar vond ik dat ik niet altijd een goede vader voor hem ben geweest. Ik had een aardig minderwaardigheidscomplex en dat projecteer je dan toch al snel op je kind. Na de scheiding was ik dus helemaal op mezelf aangewezen om het samen met hem te gaan doen. Ik liet nieuwe mensen toe in mijn leven en ook die kwamen in aanraking met mijn zoontje. Nieuwe vriendschappen ontstonden. Er was ook al snel een nieuwe liefde (die hij pas later leerde kennen) en wat mij opviel was dat iedereen zei dat het zo’n heerlijk, sociaal, open en puur kind was. Ik hoorde vaak dat hij oprecht en eerlijk was en ook dat hij zoveel op mij leek. We werden kopietjes genoemd en spiegeltjes. Daar sta je dan met je minderwaardigheidscomplex. Mijn kind was geweldig en ik voelde mij niet waardig genoeg.

HO, STOP!

Langzaamaan kreeg ik het besef dat het wel zo moest zijn dat als hij zo op mij leek, ik ook wel een goed mens moest zijn. In ieder geval is mij op school geleerd dat 1 + 1 een uitkomst heeft van twee. En zo gebeurde het dat ik heel goed naar mijn zoontje ging kijken. Ik mocht van hem gaan leren wie ik eigenlijk in essentie was. Ik hoefde alleen maar te spiegelen. Dat was een moment van “wakker worden.” Maar er is ook een andere kant. Als ik mij minderwaardig voel en mijn kind spiegelt zich ook aan mij dan kan het dus gaan gebeuren dat hij ook een laag zelfbeeld krijgt. …..HO, STOP!!!  dat ging dus niet gebeuren! Ik besloot te gaan leren van mijn kind. Zijn goede humeur, zijn openheid, zijn leergierigheid, zijn creativiteit, zijn eerlijkheid en zijn liefde voor mensen waren eigenschappen waar ik alleen maar naar hoefde te kijken om te weten dat die eigenschappen ook in mij zitten. Het was mijn kleine grote jongen die iedere keer iets moois van mezelf liet zien. Maar het was ook soms de angst en de onrust in zijn ogen die een spiegel voor mij waren. Het was mijn blik in zijn ogen. Hij spiegelde zich ook aan mij.

Ik leerde dus dat ik me ook kwetsbaar naar hem mocht opstellen en hem mocht zeggen dat papa ook wel eens bang is. Als je dat uitspreekt dan kan je daar samen over praten en er misschien achter komen dat je elkaar in een angst voedt. En dan kan het dus ook zomaar gebeuren dat door open te zijn naar elkaar je samen die angst kan laten verdwijnen. Angst is namelijk een gedachte in je hoofd die op voorhand al niet waar is.
Dit proces was zo bijzonder en leerzaam voor zowel mijzelf als voor  mijn zoontje. Nu, zes jaar later, hebben mijn zoon en ik gesprekken die heel diep kunnen gaan. Ik merk daardoor dat er in mijn kind heel veel innerlijke wijsheid aanwezig is. Door zelf kwetsbaar te zijn wakker je die wijsheid aan en kan je kind daar langzaam de woorden voor gaan vinden. Woorden die jij hem als ouder aanleert. Hij is nu elf jaar oud en deelt met mij dingen vanuit zijn gevoel waar veel volwassenen niet eens bij kunnen. Je kan je voorstellen dat dit een heel bijzonder gevoel geeft als je je daar bewust van wordt.
Het zijn maar enkele voorbeeld van mijn lessen in de “cursus: hoe wordt ik een goede vader” en ik de komende blogs zal ik daar zeker nog op terug komen.

Peter Molenkamp

Lees Interacties

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *