Singapore, here I come
Nog een paar dagen. Dan vertrekt Stan voor een paar jaar naar Singapore. Stan is het beste vriendje van mijn zoon Merijn. In de zomer van 2012 hebben de ouders van Stan de knoop doorgehakt. Het grote avontuur lonkte dusdanig dat hierblijven geen optie meer was. De vader van Stan werkt voor een Amerikaanse multinational dat onder andere babyvoeding produceert. Een bedrijf dat voor avonturiers volop mogelijkheden biedt. In Azië is de markt voor babyvoeding bovendien booming. En laten we eerlijk zijn…..Singapore is hot in meerdere opzichten. In zekere zin ben ik stiekem best wel jaloers.
Bewustwordingproces
Aanvankelijk reageerde Merijn gelaten op het bericht. Van een knaap van 10 had ik ook niets anders verwacht. Het hier en nu telt. De betekenis van emigeren is voor hem bovendien te abstract. Althans, dat dacht ik tot voor kort. Nu het vertrek steeds dichterbij komt zie ik hem zienderorgen veranderen. Het idee dat zij zometeen niet meer samen spontaan kunnen voetballen of ravotten in de buurt houdt hem bezig. Singapore ligt toch eigenlijk wel heel ver weg en is voor een normaal mens alleen maar per vliegtuig te bereiken. Op de wereldbol op zijn kamer trekt hij echter in no time een streep vanuit Arnhem. Alles lijkt dan zo dichtbij. Het groeiend besef dat de overzichtelijke wereldbol slechts bedoeld is ter lering en vermaak is voor mij als vader mooi om mee te maken.
Connected to the world
Ondertussen hebben de jongens afspraken gemaakt over de wijze waarop ze in contact blijven met elkaar. Mogelijkheden te over terwijl Stan straks 10.0000 km verderop in tropische oorden bivakkeert. “Er hoeft eigenlijk niet zoveel te veranderen toch papa?. We blijven gewoon gamen en chatten. En via skype kan ik hem zien”. Hij heeft gelijk. En wat het voetballen betreft. Dat kunnen ze online blijven doen met FIFA 2013. Ik zal Merijn nog wel een keer moeten uitleggen wat ’tijdsverschil’ eigenlijk betekent. Anders ben ik bang dat meneer straks nachtenlang vanachter zijn pc de contacten warm houdt. Het mag dan wel zijn beste vriendje zijn maar dat heeft ook zijn grenzen…………
Jan-Willem prachtig geschreven verhaal. Moet heel heftig voor die mannetjes zijn. Maar aan de andere kant… dat afscheid nemen hoort ook weer bij het leven. Ik zie jullie straks al zitten met z’n tweetjes… midden in de nacht 😉