Het is vrijdagavond na elven. Even zappen. Reclame. Reclame. Reclame. Pfff. En dan ineens Pauw en Witteman. Geboeid volg ik het gesprek tussen de interviewers en vader (Bauke) Vaatstra. Afgelopen week begon in Leeuwarden het proces tegen Jasper S, de vermoedelijke moordenaar van zijn dochter Marianne.
Verkracht en vermoord
Marianne (toen 16 jaar) werd op 1 mei 1999 in een weiland in Veenklooster dood gevonden. Verkracht en vermoord. Keel doorgesneden. Ze schijnt op beestachtige wijze te zijn afgeslacht door haar moordenaar. Het ergste wat je kan overkomen als vader. Vader Vaatstra zoekt meer dan 13 jaar naar de moordenaar van zijn dochter. Eerste verdenkingen gaan uit naar het destijds dichtbij gelegen asielzoekerscentrum. Dit blijkt ongegrond. In 2012, vele onderzoeken later, leidt DNA onderzoek onder 8000 mannen in een straal < 5 km van plaats delict naar Jasper S. In december 2012 bekent hij de moord. Dit herhaalde hij vorige week in het proces.
“Ik maak ‘m af!”
Terug naar Pauw, Witteman en vader Vaatstra. Ik zie een man die weet waar hij over praat. Hij kent de zaak. Vastberaden is ie. De vraag komt of hij met Jasper S. zou willen praten. “Ik wil wel met hem praten heb ik gezegd, maar dan is het zijn laatste gesprek”. Een priemende vinger gaat in de richting van Witteman. Die verschrikt nog vraag wat ie daarmee bedoelt. “Dan maak ik ‘m af”. “Hij heeft mijn kind daar afgeslacht. Als vader ben ik verplicht om hem te pakken!”.
Ik check mijn timeline op Twitter. Ik zie veel onbegrip. Twitteraars die vinden dat vader Vaatstra tegen zichzelf in bescherming moet worden genomen. Dat hij naar de hulpverlening moet in plaats van naar PenW. Ik check de afzenders. Het blijken vaak mannen zonder kinderen of vrouwen te zijn.
Vastberadenheid
Ik zag bij vader Vaatstra geen machteloosheid. Wel veel verdriet en woede. En vastberadenheid. Hij weet waar hij mee bezig is. Dat wist hij ook de afgelopen 13 jaar. Hij heeft gejaagd en gevonden. De bastard. Zijn aanhoudende pleidooi voor grootscheeps DNA-onderzoek heeft hem in februari 2013 zelfs de Machiavelliprijs opgeleverd. Het zal ‘m een zorg zijn. Hij krijgt z’n dochter er niet mee terug.
De oerkracht van een vader
Ik gun het niemand. Echt verschrikkelijk. Maar ik kan me het gevoel van vader Vaatstra goed voorstellen. Ik zou ook niet voor mezelf instaan. Er zal een oerkracht loskomen die zijn weerga niet kent. De oerkracht van een vader. Het is immers mijn plicht om m’n kinderen te beschermen. Als er iemand aan mijn kinderen komt, komen ze aan mij. Zoiets. Ik hoop dat het recht z’n beloop krijgt en dat vader Vaatstra en de familie de rust vinden om dit alles voorgoed een plek te geven.
Bekijk hier de uitzending van Pauw en Witteman terug.
Lees Interacties