Samen kipkluiven tot op het bot!

Handen boven de tafel

Mijn ouders hebben mij keurig netjes opgevoed. Niet iedereen zal dat altijd willen beamen maar toch is het zo. Vork, mes en lepel worden gebruikt waarvoor ze bedoeld zijn. Beide handen boven tafel, de rug recht. Mijn hoofd beweegt zich niet naar het eten toe maar juist andersom. Met volle mond praten is not done en je ziet mij niet snel mijn mond zodanig volproppen dat sprake is van een ‘vreetmuil’. Smakken is natuurlijk uit den boze evenals eten met de handen.

Familietrek

Voor één eetactiviteit schuif ik alle etiquete aan de kant. Tellen alle opgelegde regels voor even niet. Ik heb het over kipkluiven. Ongegeneerd kipkluiven wel te verstaan. Het zit in de familie en is overgegaan van vader op zoon. Al generaties lang. De kunst van het kipkluiven heb ik afgekeken van mijn vader. Als er een prijs bestaat voor degene die het best kan kluiven, dan komt hij vast en zeker in aanmerking voor een podiumplaats. Ik doe ook al aardig mijn best en mijn zoontje inmiddels ook. Tot grote weerzin van mijn ega. Zij moet daar niets van hebben en vindt het maar een smerige bezigheid. Heel even heeft ze geprobeerd mijn zoontje te weerhouden van wat in de verte lijkt op een afgeleide vorm van kannibalisme. Maar er was geen kruit tegen gewassen. Iets dat in de genen zit laat zich niet kisten.

Niet te houden

De voorpret begint meestal al in de supermarkt waar de gewilige kippetjes keurig netjes op hun tijdelijke eigenaar liggen te wachten. Het water loopt mij al uit de mond als ik ze in de verte zie liggen. Drumsticks of kippevleugeltjes, het is mij om het even. Allemaal even lekker. Een kilopak volstaat voor mij en mijn  zoon. Eenmaal thuis ben ik niet te houden. De kippetjes moeten zo snel mogelijk de pan in. Beetje bakboter erbij, aan laten bakken, dekels er op en wachten maar. “Zijn de kippetjes al klaar”, vraagt mijn zoontje om de minuut. “Nog even geduld kereltje. Kip moet je niet rauw willen eten anders zit je straks uren op het toilet”, roep ik terug. En dan is het zover. Na een laatste gaarheidsinspectie wordt de pan op tafel gezet. Het feestmaal is ready to be served.

Schanspartij

De eerste kip wordt op het bord gelegd. We kijken elkaar vluchtig aan. Als twee primaten die op het punt staan om alle oerinstincten te laten botvieren.  Het schansen kan beginnen. Ja, zo mag ik het gerust noemen. Het vlees wordt in no time ontdaan van het bot. Een piranha zou er jaloers op worden. Onze gezichten kleuren langzaam oranje van het bakvet. Evenals onze handen. Tijdens het eten zijn de ogen gesloten. Ze gaan pas weer open als het volgende kippetje aan de beurt is. Wat er om ons heen gebeurt ontgaat ons compleet. Godzijdank ben ik nog nooit gefilmd. Dat zou vast heel genant zijn. Gemiddeld duurt de schanspartij niet langer dan een minuut of 10. Voldaan zakken we samen onderuit op onze stoelen. Snel nog even flossen. Anders loop je de grote de kans dat je de hele week stukken vlees terugvoelt tussen je tanden. De handen en het gezicht worden gewassen zodat niets meer getuigd van wat zich zojuist heeft afgespeeld.

Wil je buiten de deur met kinderen lekkere kip eten kijk dan ook eens op www.kluivenmag.nl (Restaurantketen Juffrouw Tok )

Jan-Willem Vaartjes

Lees Interacties

Reacties

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *