Voor het eerst skilessen
Deze kerstvakantie moest en zou het gebeuren……. deze vader gaat skilessen nemen. Voor het eerst in mijn leven. Ik had het mijn kinderen immers plechtig beloofd. Tijdens de zomervakantie in Italië nog wel. Mijn vertoonde ‘snowboardkunsten’ waren de laatste jaren onbedoeld hilarisch geworden. Zo kon het niet langer doorgaan. Dat zou ook onverantwoord zijn. Het is al een Godswonder dat ik telkens weer ongeschonden uit de strijd kwam. Het lot moet je ook niet willen tarten.
Beginnersklasje
Bij de balie van de plaatselijke skischool in Brand werd ik vriendelijk te woord gestaan. Even bekroop mij de angst dat ik zou worden ingedeeld in een beginnersklasje met louter kinderen. Dat is toch geen gezicht. Zeg nou zelf. Een volwassen vent van 41 tussen al dat jonge spul. Foto’s maken had ik dan op voorhand ten strengste verboden. Filmpjes idem dito. Gelukkig deelde de baliemedewerkster mij mee dat er een beginnersklasje voor volwassenen zou starten. Dat groepje bleek slechts uit 2 mannen te bestaan. Een reusachtige onverstaanbare Duitser uit Dortmund met de toepasselijke naam Torsten. En ik.
‘Hans de skileraar’
De skileraar heette Hans. Hij voldeed zo’n beetje aan alle uiterlijke kenmerken die je je bij een skileraar kan voorstellen. Hans was alleen wel op leeftijd. Ik schat zo midden vijftig. De ervaring spatte in ieder geval van zijn gezicht af. Zijn vette glimlach verraadde een Spartaanse regime. Tijd voor een gezellige kennismakingsronde om het ijs te breken was er niet. “Er soll gearbeitet werden”, aldus Hans. “Ubung macht der Meister”, vervolgde hij. De oefenweide was inmiddels volgestroomd met kinderen die zich ogenschijnlijk al makkelijk konden verplaatsen op de skies. “Geen aandacht aan schenken”, hield ik mij voor. Hans bleek streng maar rechtvaardig. Hij deed in ieder geval zijn best om complimenteus over te komen. De wanhoop in zijn gezicht sprak echter boekdelen. “Wilhelm, Wilhelm, wie oft sollte ich dass noch sagen. Druck setzen auf der Talski!!”. Ondertussen probeerde Torsten mij in zijn, ook voor Hans, onnavolgbare Duits gerust te stellen.
Mooi trio
We vormden een mooi trio zo samen. Na dag 2 mocht ik zelfstandig met de sleeplift mee naar boven. Op dag 3 kon ik flauwe bochtjes maken. In de ‘poephouding’ weliswaar. Hans was tevreden. Althans, dat hield hij mij en Torsten voor. “Gut gemacht Wilhelm”, zei hij. We gaven elkaar een ferme knuffel. Meer tijd om afscheid te nemen was er niet. Hans moest rap naar een nieuwe uitdaging bovenop de berg………… Een goed gevulde gevorderde klas met louter mama’s.
Gut gemacht Wilhelm!!! Mooi column weer kerel. Uit het leven gegrepen. Ik stond ook een keer zo op een heuveltje… Wacht maar op de VitalDaddy aprés-ski 🙂