Het voelt al een beetje normaal, vader zijn. Ik begin niet meer te hyperventileren als mijn vrouw mij vraagt om Fleur even vast te houden. Ook weet ik hoe een speen werkt, (niet als kurk, mocht je het willen weten) en is het geen geheim meer hoe een rompertje om Fleur gevouwen moet worden. (De knoopjes aan de onderkant, Mario.) Ik kijk er nu wat makkelijker vanaf een afstandje tegenaan en ineens raakt het me… Ik zou willen dat ik er zo makkelijk vanaf kwam.
Verplaats je eens in mijn gedachten. Stel je voor dat wij als volwassenen dezelfde geintjes zouden uithalen die onze kinderen ons (ongestoord en zonder berouw) flikken? Dat zou wat zijn. Maar helaas jawel, er kleven consequenties aan. Ik noem een Pieter Baan Centrum, een afgesloten afdeling bij je lokale GGZ en van die knusse jasjes waarvan de mouwen aan elkaar zitten… Ik zal het toelichten.
Hoe zou mijn dag eruit zien, als ik 2 maanden oud zou zijn..?
06:00. De wekker gaat en ik besluit dat ik het er niet mee eens ben. Dat ik honger heb en dat ik vannacht om 04:00 mijn broek heb vol gescheten. Femke ligt liefjes tegen mijn rug aan en ik draai me om. Richting haar gezicht. Er is geen aandacht, terwijl dat wel moet. Ik kijk haar met wijd open gesperde ogen recht in haar gezicht aan en..? Juist, ik zet het op een janken. Oncontroleerbaar en oerhard janken. Femke schrikt zich de pleuris, verdrinkt in de dekens en ligt hierna versufd en (gek genoeg?) boos op de grond. Zo, mijn dag is begonnen. Niet dat ik gestopt ben met huilen, welneeheehee…
09:00. Ik kom op kantoor en direct wil een collega mij spreken. Iets met cijfertjes, of programma’s of zo. De eerste 3 minuten sta ik mijn collega aan te gapen, afgewisseld met flauwe glimlachjes en kraalogen. Na die 3 minuten voel ik mijn buik borrelen. Ik heb denk ik te veel gegeten.? Ik knijp mijn ogen dicht, glimlach en besluit tot braken. En natuurlijk niet normaal braken, welnee. Projectielbraken. Op het shirt van mijn collega, die hij/zij ’s morgens schoon had aangetrokken. “Bwuhgl”
11:00. Ik ben in gesprek met een leverancier. Ik wil graag een extra module en ik probeer een beetje druk te zetten op de levering ervan, omdat ik er vandaag nog mee aan de gang wil. Terwijl de leverancier mij in de wacht zet om de planning te raadplegen hoor ik een repeterend zachte melodie van triangels en violen, ritmisch en vrolijk … Nog een keer en nog een keer. Best wel fijn, denk ik nog met mijn ogen op half 7…
12:30. Ik wordt wakker. Aan de andere kant van de hoorn hoor ik alleen nog maar “tuu-tuu-tuu”. De toetsen van mijn toetsenbord staan op mijn voorhoofd gedrukt. De leverancier had het blijkbaar na 23 minuten schreeuwen opgegeven. Ik merk dat ik wederom mijn broek heb vol geknetterd. Ik loop naar de eerste de beste kamer waarvan het bureau op een commode lijkt en begin mijzelf uit te kleden en verschonen. De directeur waarvan deze kamer is (met een notenhouten bureau, dat lijkt toch wel een beetje op de commode…) is not amused. Die skype-sessie sloeg helemaal nergens meer op…
13:00. Ik besluit tot het nuttigen van mijn lunch. Op de een of andere manier besluit ik hierbij ook dat ik mijn kop onder de kraan houd om zo veel als mogelijk water naar binnen te krijgen. Als ik na 20 minuten water drinken merk dat ik iets te veel gedronken heb, besluit ik tot het zachtjes uitbraken van het te veel gedronken water. Midden in een vergadering… Het braaksel glijdt langs mijn wangen op mijn shirt. Hierbij glimlach ik wel wat lief naar de eerste die mij aankijkt… “Wah… blap”
17:00. Het hypere uurtje. Ik zit in de auto onderweg naar huis en smijt hierbij al mijn ledematen ongecontroleerd in de hoogte. Ik kraam wat onzin uit (Waah-waah-weeh) en negeer hierbij alle mensen om mij heen. De Duitse trucker die omwille van mijn geslinger de afslag moest nemen weet niet zo goed wat hij ervan moet denken… “Fahrer trägt kein Hemd?”
19:00. Tijdens het koken besluit ik tot krijsen, knetterhard krijsen. Het duurt me te lang. Ik zie wel dat het eten bijna klaar is maar toch. Femke probeert mij te sussen. “Rustig maar schatje, je krijgt zo eten”, maar ik besluit niet te luisteren. Om mijn ongenoegen te verduidelijken mik ik op een octaafje hoger. Nu zullen de buren ook merken hoe slecht er voor mij gezorgd wordt…
22:00. Bedtijd. Wij doen altijd nog even knuffelen voordat we in slaap vallen, zo ook vanavond. Zonder enige vooraankondiging en hand voor mijn mond knal ik er 17 niesbuien achter elkaar uit. Natuurlijk heb ik ook net veel te veel warme melk gedronken voordat ik naar bed ging, hetgeen overtollig gecombineerd met snot en spuug naar Femke haar gezicht wordt geslingerd. Ik besluit tot een zacht klaagje; “Weh..” en val hierna direct in slaap met een speen in mijn mond.
’s Nachts. Natuurlijk wordt ik om 03:00 (of iets eerder, of iets later) wakker met een volle broek. Ook heb ik weer honger. Gezien mijn state of mind por ik Femke uit bed om een tosti te maken en mijn broek te verschonen. Hoe hard ze het ook probeert, die schone luier krijgt ze niet om. Ik ben namelijk bloedchagrijnig en smijt mijn benen heen en weer. Geef me eerst die fucking tosti maar, weh…
Conclusie: Als je er van een afstandje naar gaat kijken is het wonderlijk. Het gedrag zoals wij dit zonder blikken of blozen accepteren van onze kinderen zou op geen enkele wijze geaccepteerd worden van een volwassene. Het is volkomen clichématig om een en ander zo in perspectief te zetten. Maar het geeft te denken, waar begint en stopt nou precies de verantwoordelijkheid van het opvoeden? Nu is het nog maar gedrag van 2 maanden oud.
Zomaar een gedachte hoor, maar als wij het kunnen opbrengen om een kind te leren communiceren, hun darmen te beheersen en zichzelf te gedragen door het vertoonde gedrag gewoonweg geduldig te corrigeren waar nodig, welke bloedzuiger heeft er dan bedacht om zijn kinderen te leren dat een “strijker in de poeperd van een kat” goed uitpakt?
Het verbaast me dat de ouders van deze kolerejongens nog geen aangifte hebben gedaan. Ik zou Fleur 16 maanden (on)vrijwillig te werk hebben gesteld bij het dierenasiel als schijtschepper. Al was ze 11 jaar en 2 maanden…
Enneh, de beste wensen nog! Behalve voor die jongetjes uit Amersfoort. Jullie komen nog wel aan de beurt.
@mariozwart (voorheen @mario_amsterdam)
Lees Interacties