Oertrots ben ik. Ik ben dinsdag 29-10-2013 papa geworden. Van Fleur. En dat is super-mega-uber-stoer-en-vet-enzo. Meisje Zwart versie 2.0 vertoont wel wat functies die behoren tot het inleerproces van een nieuwe release, maar die kunnen we tot nu toe prima handelen. Spannend is het allemaal wel, want 28-10-2013 kregen we de sleutel van ons nieuwe huis in Zoetermeer, en wat timing betreft kan je gerust hardop roepen dat het een op zijn zachtst gezegd uitdaging is geweest (en stiekem nog is).
Met de sleutel van ons nieuwe huis in mijn zak rij ik maandagavond naar huis. Ik had de opvolgende week vrij genomen om samen met mijn vader wat te gaan klussen in het huis. Tot zover alles pais en vree. Tja, de verloskundige in het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam had wel iets geroepen over het breken van vliezen. Maar ach, wie maakt zich daar nou druk over?
Ik schrijf dinsdagmorgen 11:50 als ik een berichtje van Femke krijg. De inhoud laat zich raden. Wat volgt is een met 170 kilometer per uur voortbewegend vehikel over de A16 richting Rotterdam zuid, het roken van 15 sigaretten in 15 minuten en een storm aan gedachten over wat er komen gaat. Lang verhaal kort; nog geen 4 uur later ligt Fleur op de buik van Femke en c’est ca. Het meisje heeft 10 vingers, 10 tenen en de longinhoud van een professionele glasblazer. Een autoalarm is er niets bij. Enfin, Alles in orde. Toch rook ik nog een sigaret of 3, voordat ik mij besef wat er is gebeurd…
Het is inmiddels 9 dagen verder (op de verjaardag van Vitaldaddy nota bene!) als ik dit verhaaltje schrijf. Met het heen en weer gesjees tussen het Maasstad Ziekenhuis, het geboortehotel, Zoetermeer, Amsterdam, Rhoon en Rotterdam Centrum hebben we inmiddels geleerd dat een baby geen dag- of nachtritme kent, dat spuitluiers het plafond kunnen bereiken en dat een IKEA keuken eigenlijk helemaal niet moeilijk in elkaar te zetten is (*kuch*bullshit*kuch*). Ook is het huis behangen, is de vloer bijna geëgaliseerd (leuk woord voor galgje) en hebben we in 9 dagen tijd zowat het BNP van Brazilië besteed.
Misschien wat onnodig om te vermelden, maar onze laatste paar dagen zijn dus redelijk turbulent geweest. Een achtbaan aan emoties, persoonlijke overwinningen en de gouden medaille voor teamprestaties. Femke, door een uurtje persweeën ineens gebombardeerd tot moeder, mag zich nog het meest op de schouder kloppen. Elke 3 uur minimaal een half uur je bed uit om een klein apparaat aan je lichaam te laten zuigen. Ikvindhetnogalwat…
Om die reden heb ik besloten solidair te zijn. Als vader zal ik mijn betrokkenheid bewijzen en mijn deel toevoegen aan het gezin. Ik neem mijn shit serieus. I am the god of poopdiapers. (Bijna) alle voedingen sta ik aan de commode met het apparaat voor mijn neus. Ik verschoon de luiers en Femke zorgt voor een constante werkvoorraad. Want wat er in gaat, komt er ook weer uit, zou Cruijff zeggen. Het heeft ook zo zijn bijwerkingen. Mijn rol zorgt voor een stukje continuïteit. Namelijk; elke keer dat onze dochter mijn gezicht ziet komen de darmen in werking en spreken we dus van ehm… Nog meer turbulente shit.
Over een aantal dagen gaan we verhuizen, en dan moet alles toch wel weer tot rust komen. Tot die tijd,
tot Pampers,
@Mario_Amsterdam
Lees Interacties