Brian zat afgelopen schooljaar in groep 8. Ouders die het hebben meegemaakt weten dat dit onder andere betekent dat je in een circus belandt van scholen die naar de gunsten van je kind dingen. Toch vreemd hoe dat zo gekomen is. Ik herinner me van mijn eigen zesde klas dat ik gewoon ergens naartoe gingen waarvan mijn ouders dachten dat dit goed was. En van mijn vrienden hoorde ik waar zij naartoe gingen. “O, jammer, zit ik straks niet meer bij jou op school…..” Tegenwoordig wordt de hele trukendoos opengedaan: masterclasses, open dagen, ouderavonden, meeloopdagen, mailings. Er worden modelscholieren van stal gehaald die over school mogen vertellen. Waar de dichtstbijzijnde coffeeshop is, waar je ongestoord je eerste zoen kunt geven en welke docent het makkelijkste op de kast te krijgen is. Eigenlijk maken al die shows het wat mij betreft alleen maar lastiger om te kiezen. Ik stel voor dat vanaf volgend jaar de juf of meester van groep 8 bij de cito-score direct mededeelt naar welke middelbare school je gaat.
De start
Hoe dan ook, Brian is gestart in 1VWO. Heel slim dat ze tegenwoordig gelijk op kamp gaan met die kinderen. Goed voor de teambuilding en het losweken van mama. Ook Brian had het binnen de kortste keren al naar zijn zin. En hij pakte zijn oude ritme van de basisschool weer op. Dat was dus slecht nieuws…. Daar deed hij namelijk geen fluit. Hij doet altijd het absolute minimum. Vanaf het begin van de basisschool kreeg hij al extra werkjes om hem uit te dagen. Voor hem voelde dat als straf. Waarom moest hij eigenlijk meer doen dan anderen? Tot overmaat van ramp was zijn eerste cijfer ook nog eens een 9,2 (voor wiskunde), dus “waar maken jullie je druk om” was ons loon.
Oeps
Misschien toch maar de ruimte geven dan? Iedereen zei al dat je kind totaal verandert zodra hij naar de middelbare school gaat. Laat hem dat maar meemaken dan. Helaas voor hem gebeurde toch wat je kunt verwachten. Op zo’n VWO zitten allemaal kinderen die niet dom zijn en het tempo gaat snel omhoog. Al snel haalde hij zijn eerste twee onvoldoendes. En die zijn niet te verdoezelen zoals ik zelf vroeger deed, want tegenwoordig kan je de cijfers van je kind via een handige app net zo snel zien als je kind zelf. We hebben het beleid nu toch maar aangescherpt. We willen weten welk huiswerk hij heeft, controleren zijn maakwerk en overhoren zijn leerwerk. De cijfers gaan natuurlijk ook weer omhoog. Maar het gaat wel iedere dag met veel gemopper en getreuzel gepaard.
Een aardje naar z’n vaartje
Het blijft balanceren. Het lijkt op het vangen van een snoek: beetje inhalen, beetje laten vieren, beetje inhalen. Veel hoop dat het vanzelf beter gaat hebben we niet.
Eerlijk gezegd hebben we boter op ons hoofd. Eens in de zoveel tijd gaat het op familieverjaardagen over mijn eigen leergedrag op de middelbare school. Ik zat hele avonden op mijn kamer. Als mijn vader dan binnenstapte om te vragen hoe het met mijn huiswerk ging, dan trof hij me op mijn bed aan met mijn cijferkaart en rekenmachine. Ik was namelijk een meester in het viervoudig uitrekenen wat ik minimaal voor welke repetitie moest halen om gemiddeld nog een 5,5 te staan. En de huurboeken waren aan het einde van het jaar niet meer fatsoenlijk in te leveren, omdat ik altijd de bladzijden er bij een repetitie uitscheurde om ze tussen mijn benen te leggen voor het spieken.
Levenswijsheid
Brian is nu 12 en bemoeit zich nog niet met meisjes en alcohol. Nee, echt niet….. Als dat straks komt, dan wordt het allemaal vast nog wat lastiger.
Soms, in een filosofische bui, bespreken mijn vrouw en ik of we hier nu allemaal wel goed aan doen. Karakters verander je niet. Misschien moet hij gewoon maar zijn eigen weg volgen met vallen en opstaan. Doen ouders van tegenwoordig veel te ingewikkeld. Mijn vader gaf me oneliners mee als: “Goed je best doen, meer kan je niet doen” en “Als je meer wilt verdienen dan je buurman, dan moet je harder werken dan je buurman” en liet me verder volledig vrij. 30 jaar later ben ik enerzijds nog steeds erg lui, maar anderzijds ken ik weinig mensen die zo goed hun doelen kunnen behalen. En ik ben enorm gelukkig.
Alles overwegend kom ik tot de volgende conclusie: Als ouders de tijd die ze nu besteden aan de toekomst van hun kinderen, eens zouden inwisselen voor tijd om echte aandacht aan hun kinderen in het nu te geven, dan komt het met die toekomst wel goed.
Gaaf Jaco het ‘feest’ der herkenning! Hier onze oudste dame ook naar het voortgezet. What a change!!