Slingers en Ballonnen

Vier keer per jaar vindt er bij ons thuis een verjaring plaats. De snorrende schatteboutjes in de tuin niet meegerekend. De vurige wens van de kinderen om groot te zijn, gaat beetje bij beetje in vervulling. Het schrikbeeld van papa en mama om oud te worden eveneens.

Eisprong

Vier verjaardagen. Vier keer feest. Vier keer volle bak. Vier keer taart. En………vier keer versieren. De slingers en de ballonnen liggen bij ons thuis in een speciaal laatje van de boekenkast. Slingers, ballonnen en verder niks. Het moment dat de inhoud van het laatje het daglicht ziet, is bij ons de eisprong van elke verjaardag. Het pure begin.

Op de avond voor de grote dag wordt in het diepste geheim de woonkamer versierd. Het feestvarken mag er uiteraard niks van merken. Het is immers een verrassing. De slingers worden opgehangen. Van de gordijnrails naar de lamp. En van de lamp naar het haakje op de kast. As usual. De bolle wangen van de kinderen verraden de aanstaande geboorte van de niet weg te denken kleurige ronde party animals. Als het knoopje vakkundig is gelegd worden ze nog even met een feestelijke tekst of tekening opgeleukt. En vervolgens met een touwtje om de nek opgehangen.

Feestkadaver

So far so good. Maar dan. Daags na de taart. Dan begint de kwelling. Mijn vier keer per jaar terugkerende irritatie. De slingers zijn het probleem niet. Die worden keurig van de haakjes gewipt en weer opgeborgen in het laatje. Maar die om aandacht schreeuwende ballonnen……. Ze zwerven altijd nog weken door ons huis. Overal. Laatst kwam ik er zelfs een tegen op de badkamer. Mijn dochter vindt het heerlijk om er in haar roze balletpakje mee te dansen. Mijn zoontje waant zich Lionel Messi. En samen volleyballen natuurlijk. Vreselijk. Gek word ik ervan. Of ik nou sta te koken, een tijdschrift lees of iets anders. In mijn ooghoeken doemt op elk moment van de dag zo’n groen, geel, blauw of rood feestkadaver op. Tik, tik, tik. Het werkt zo op m’n zenuwen. Natuurlijk zie ik dat de kinderen er lekker mee spelen. Natuurlijk gun ik ze dat plezier. Natuurlijk duw ik mijn irritaties opzij. En dus hebben ze mijn gedoogsteun.

Koffie met cake

Na een paar dagen echter begint het aftakelingsproces. De luchtdruk neemt af. Ze worden kleiner en slapper. Feestelijkheid maakt plaats voor vergane glorie. Ik kan er intens van genieten. Het einde van de kwelling is nabij. De verlosser in mij staat dan op. Even een handje helpen. Dit zou zo’n ballon nooit gewild hebben. Zo wil hij niet verder. De stekker moet eruit. En dus, als de kinderen naar school zijn, bevrijd ik ze uit hun lijden. BOEM! Met een gevoel van euforie mik ik ze in de prullenbak. Ik speelde er vroeger ook graag mee. En dus ontstaat er even een ‘koffie met cake’ gevoel. Heel even. Een grijns kan ik niet onderdrukken. Het is goed zo.