Het huis uit
Mijn vrouw is inmiddels het huis uit. In het paasweekend hebben we haar spullen verhuisd. Zij is 150 meter verderop gaan wonen in een tijdelijk huurhuis. Voorlopig erg handig voor de kinderen. Godzijdank niet in dezelfde straat. Even dreigde dat te gebeuren. Onze overburen zijn namelijk naar Singapore geëmigreerd. Zij zagen het als win-win situatie als mijn vrouw in hun huis zou gaan wonen. De gedachte alleen al, dat ik elke dag vanachter het keukenraam stiekem zou zitten loeren naar vreemde kerels rond haar huis. No way…… en zeker niet bevorderlijk voor het loslaten, lijkt mij zo.
De paasdagen
Tja, en daar zit je dan. Alleen in een groot huis. Een welwillende buurvrouw bood spontaan doch eenmalig aan om het huis te transformeren in een schoon en opgeruimd oord. Gretig hapte ik toe. ‘Wie goed doet, goed ontmoet’, zal ik maar zeggen. De kinderen waren gelukkig de eerste 5 dagen bij mij ingeroosterd. Als onwennige co-ouder probeerde ik er de eerste dagen maar het beste van te maken. Wat moet je anders? Beide paasdagen had ik lekker volgepland om de gevreesde stilte te ontlopen. De dagen vlogen voorbij. Het contact met de kinderen verliep intensief. Je trekt tenslotte de hele dag met elkaar op. Best bijzonder om mee te maken.
Nestdrang
In een opgeruimd huis begon ik daags na de Pasen aan mijn eerste 5 dagen van kinderloosheid. De stilte was die eerste avond overweldigend. De droogmachine op zolder leek opeens veel lawaai te produceren. Van het één op het andere moment overviel mij een gevoel van nestdrang. De behoefte om alle sporen van mijn vrouw uit mijn huis te wissen was ongekend. Als eerste sneuvelde een opvallend schilderij in de woonkamer. Een schilderij dat wij weliswaar ooit gezamenlijk hadden gekocht maar nooit echt mijn goedkeuring kon dragen. Een naar zolder verbannen schilderij keerde terug. Links en rechts vond ik nog wat fotolijstjes waar we als ogenschijnlijke happy family opstonden. Weg ermee. Blijkbaar appelleert een scheiding aan mijn vrouwelijke kant; er moesten ineens kussentjes op de bank en nepbloemen in een vaas om de boel op te fleuren. Zelfs kookboeken op het aanrecht om de schijn te wekken dat ik mij actief profileer in de keuken. Volgens mijn vader zou ik daar punten mee scoren bij de dames. Hij bedoelt het vast goed.
Lijden versus rust in de kop
Het is natuurlijk veel te vroeg om conclusies te trekken. Elke dag zijn er wel momenten van twijfel en onzekerheid. Dan voel ik mij ronduit klote. De buitenwereld merkt daar doorgaans weinig van. Zeker niet als ik met een pokerface luchtig praat over het hele gebeuren. Maar steeds vaker heb ik het gevoel dat ik weer (redelijk) goed in mijn energie zit. Het hoort er allemaal bij heb ik mij laten vertellen. Scheiden is lijden maar de tijd heelt alle wonden. Eén ding is mij wel duidelijk. Ik heb meer rust in mijn kop. Dat geldt overigens ook voor mijn vrouw. Samenleven met iemand die technisch gezien je partner nog is maar gevoelsmatig niet meer, dat werkt niet. Alleen al het simpele feit dat je elkaar niet meer in de weg loopt geeft al de nodige rust. De kinderen merken dat ook zichtbaar. Voor hun is het natuurlijk ook erg wennen om papa en mama gescheiden te zien wonen. Ze ondergaan het tot nu toe gelukkig verbazingwekkend goed. Mijn zoontje vroeg zich wel af of hij nu iedere avond naar mijn klassieke muziek moet luisteren; ‘Wij zijn toch niet op een begrafenis papa?” Ik snap hem wel, die cultuurbarbaar. Vooruit, morgenavond schalt er voor de verandering goede dancemuziek uit de speakers.
Wordt vervolgd……..
