Vader in scheiding (6)

Toenemende onrust in de kop

Ik ben nooit een goede slaper geweest en sinds de beslissing eind januari is genomen om uit elkaar te gaan is het met slapen helemaal dramatisch gesteld. Het lukt mij nog niet goed om te ontspannen. Goed bedoelde adviezen om voor het slapen gaan de nodige alcohol te nuttigen of om een heilzaam onschuldig pilletje te slikken leg ik vriendelijk naast mij neer. Was het de eerste 2 maanden de stress en onzekerheid die mij wakker hield; de laatste anderhalve maand is het vooral de opwinding van het nieuwe leven dat ’s nachts in toenemende mate door mijn hoofd spookt. Niet in de laatste plaats omdat ik gelukkig al vrij snel in het scheidingsproces heb ingezien dat de keuze van mijn exgenote een onvermijdelijke keuze was. De blik is nu vooral op de toekomst gericht maar natuurlijk ook op het geluk van de kinderen.

De verleidelijkheid van aandacht

De laatste jaren lukte het mijn exgenote steeds minder vaak om mij de aandacht te geven waarna ik zo hunkerde. Ik neem haar dat niet kwalijk. Ze heeft op haar manier keer op keer geprobeerd het juiste gevoel te hervinden. Hoe minder aandacht ik kreeg hoe harder ik ging pushen om die aandacht te krijgen. Dat is voor beide partijen een vermoeiende bezigheid kan ik je vertellen. Je houdt elkaar zo in de houtgreep en perst langzaam alle liefde uit elkaars lijven. Ik werd ook steeds onzekerder en vroeg me geregeld af of er iets mis was met mij. Was ik nog wel aantrekkelijk genoeg? Manifesteerde ik mij als een vreemde man? Was ik mijzelf nog wel?….zomaar een paar vragen die meer en meer manifest werden en de onzekerheid verder aanwakkerde. De laatste tijd ontvang ik echter geregeld complimentjes; soms uit onverwachte hoek. En dat voelt goed; meer dan goed zelfs. De opgebouwde onzekerheid maakt langzaam plaats voor een gezonde dosis zelfvertrouwen.

Mijn eerste dating ervaringen

Ik zal niet ontkennen dat het bloggen over mijn scheidingservaringen mij geen windeieren legt als het gaat om aandacht. Dat is overigens nooit de reden geweest om hierover te gaan bloggen. Een prettige bijkomstigheid is het wel; eerlijk is eerlijk. Een bekende filosoof zei ooit: “Het is onze morele verplichting om nieuwsgierig te zijn”. En nieuwsgierig ben ik zeker. Dat was ik als kind al. Gescheiden vrienden hadden mij er al voor ‘gewaarschuwd’. De vrijgezellenmarkt is een weelderige markt met een ontelbare hoeveelheid gegadigden; allemaal op zoek naar korte of bestendige relatievormen. Een uitermate verleidelijke en opwindende markt ook. Inmiddels heb ik mijn eerste twee dating ervaringen opgedaan; via Twitter nota bene waar ik vrij actief op ben. Met mijn eerste date ben ik wat gaan drinken in een kroeg. Ik voelde mij net weer dat onbevangen jongetje van 16. God, wat was ik zenuwachtig. Halverwege ons geanimeerde gesprek keek zei mij indringend aan en zei: ‘Willem, jij hebt net een ticket gekocht voor een pretpark. Jouw eigen pretpark vol met attracties waar je ongelimiteerd in plaats mag nemen. Ga daar eerst uitrazen. Zoek de broodnodige rust en hervindt jezelf. Als je straks weer naar de uitgang loopt weet ik zeker dat er een heel mooie dame bij de uitgang op jou staat te wachten.’ Ik werd geroerd door haar scherpe inzicht. Ik moet inderdaad eerst genieten in mijn eigen pretpark. In hoeveel attracties ik plaats ga nemen weet ik niet; het hervinden van rust is voor mij het allerbelangrijkst. Misschien sta ik wel snel weer bij de uitgang; misschien ook niet. Ik ga maar genieten van mijn ontdekkingsreis…….. O ja, mijn tweede date concludeerde nagenoeg hetzelfde.

Wordt vervolgd