Afscheid nemen van een Maatje

Levenslustige hond

Boris is dood, het hondje van mijn overburen. Een Jack Russel, black en tan van kleur. Mijn grote, kleine, slimme ondeugende vriend. Mijn speelmaatje. Ik ontving een app-je met het onheilspellende bericht dat hij die ochtend een spuitje zou krijgen. Een grote tumor ontnam Boris al zijn levenskracht. Minutenlang stond ik naar mijn telefoon te staren terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Ook nog eens een keer afscheid nemen van een maatje. Mijn scheiding heeft wat dat betreft wat losgemaakt op emotioneel vlak. Boris was Boris ook niet meer. Die levenslustige vitale hond zoals ik hem 7 jaar geleden heb leren kennen toen hij tegenover mij kwam wonen. Het was vriendschap op het eerste gezicht. We keken elkaar diep in de ogen en wisten het; we gaan het leuk krijgen met elkaar.

Veel lol samen

Sinds die tijd maakten we veel lol samen; heel veel lol. Bijna iedere dag hadden we wel contact met elkaar. Als ik  s’ avonds thuiskwam van mijn werk stond meneer al te kwispelen op de stoep. Zijn geduld werd op de proef gesteld als ik nog zat te bellen in de auto. Mijn wagenparkbeheerster vervloekte mij om al die krassen op de deur. Ik heb het Boris vergeven zoals ik het hem ook vergaf als hij het de gehandicapten zuur maakte, die door onze straat liepen naar de zorgboerderij iets verderop in de wijk. Boris had het niet zo op gehandicapten; een heel apart trekje. Hilarische momenten leverde dat dikwijls op wanneer Boris zich niet in bedwang kon houden. In het begin wist ik niet goed of ik er om kon lachen of juist niet. Natuurlijk deed hij niets maar zijn verbetenheid deed telkens anders vermoeden; Jack Russels zijn voor de duivel niet bang. Ontelbare keren heb ik ballen weggeschopt en weggegooid en telkens bracht Boris ze weer netjes terug. Hij keek mij dan onvermoeibaar aan en blafte: ‘Nog een keer,nog een keer’. Ik speelde het spel mee, vond het prachtig. We wandelden ook veel samen door de buurt. Boris was een opportunistische hond die niet schroomde om onderwijl (te) zware takken in zijn bek te nemen waarmee hij parmantig rondliep. 

Afscheid nemen van een maatje

Zelf hadden wij vroeger geen ‘echte’ huisdieren. Mijn vader is zwaar astma patiënt en alles wat ook maar haren had moest uit zijn buurt blijven. Mijn zusje en ik moesten het doen met wandelende takken, vissen en een eenzame schildpad die we ‘Jeroentje’ noemde. Niet bepaald huisdieren waar je op voorhand erg enthousiast van wordt. Misschien ben ik daarom altijd extra gek op Boris geweest en vertegenwoordigde hij een heimelijk gemis; het huisdier dat ik altijd al wilde hebben. Wie zal het zeggen. Boris heeft mij geleerd dat een ongebreidelde levenslust besmettelijk is. Ook dat de aanval soms de beste verdediging is hoewel ik mij realiseer dat sommige buurtbewoners en buurthonden daar anders over denken. Bij het afscheid nemen hervond hij nog wat energie om mij staand te begroeten terwijl hij met zijn kleine staartje kwispelde. Toen hij weer ging liggen in de stoel, aaide ik hem rustig over de kop en voelde dat het goed was zo. Ik zal hem gaan missen naast mij op het bankje onder de veranda….