Papa leert coachen deel 3

Ik vind automatismen echt handig! Zo draai ik zonder na te denken de deur op slot als ik wegga. De afgelopen jaren heb ik veel automatismen in mijn systeem ingeslepen. Heel goed, maar ik heb steeds meer moeite om bepaalde gewoontes te veranderen. Het vaderschap heeft mij de laatste jaren daarom vaak op de proef gesteld. Ik dacht dat veranderen van het gedrag van de jongens een stuk makkelijker was. Om ze te veranderen, moet ik ze goed coachen.

Om de jongens te veranderen heb ik denk ik wel drie mensenlevens de tijd nodig. Zelfs voor de simpelste veranderingen! Misschien moet ik mij meer aan de volgende drie voorwaarden houden:

  1. Kunnen ze veranderen
  2. Hebben ze de wil om te veranderen
  3. Zijn ze klaar om te veranderen

Kunnen ze veranderen

Ik moet eerst afvragen of de jongens zelf het besef hebben dat ze kunnen veranderen. Vaak ligt dat aan het zelfvertrouwen. Ik hoor de jongens vaak genoeg zeggen: ”Ik kan dat niet!”.  Ik kom dan vaak met het antwoord: ”Tuurlijk kan je dat wel!”. Dat is natuurlijk niet veel voor ze om op te bouwen. Nee, ik moet het geloof creëren dat ze achter de gevonden oplossing staan. Het mooist is als ze zelf met de oplossing komen. En dan heel enthousiast reageren op de gevonden oplossing!

Hebben ze de wil om te veranderen

Met mijn enthousiasme creëer ik meteen een goede stap naar de wil om te veranderen. Het is zeker niet genoeg om te zeggen: ”Ik ben je papa en daar luister je naar!”. De wil om te veranderen kan nog weleens lastig zijn. Misschien zien ze het probleem niet. Ik moet ze dan stimuleren. Het stimuleren is natuurlijk niet met een bak chips of een cadeau. Nee, ik moet de reden aangeven waarom ze moeten veranderen. Bijvoorbeeld dat ze hun handen moeten wassen voor het eten, omdat ze dan aarde van het buitenspelen in hun mond krijgen. En aarde is toch vies?

Zijn ze klaar om te veranderen

De laatste voorwaarde dan. Zijn ze klaar om te veranderen. Helaas veranderen de jongens niet vanzelf en van het één op andere moment. Balen! Soms duurt het wel even. Ik moet ze coachen om hun gedrag te veranderen. Ik moet ze zeker niet afbekken, dat werkt alleen averechts. En misschien zijn er belangrijkere zaken waarin ze moeten veranderen. Bijvoorbeeld het leren lezen. Als ik dan ook iets pietluttigs in hun gedrag wil veranderen, wordt het misschien te zwaar voor ze.

Ik probeer nu met deze drie voorwaarden rekening te houden. ‘Tough business’: vooral het stimuleren. Ik ga van kleine stapjes uit. Dat begrijpen ze beter, zijn sneller aan te leren en we boeken eerder resultaat. Ze worden dan vanzelf gestimuleerd!

Chan Kerste

Lees Interacties

Reacties

  1. Ik denk dat je de allerbelangrijkste vraag gemist hebt:
    “Waarom wil ik ze veranderen?”

    En dan volgt automatisch de vervolgvraag:
    “Waarin wil ik ze veranderen?”

    En dan hebben we her nog niet eens over de algemene vraag:
    “Kan ik ze sowieso veranderen?”

    Geez- ik ken je niet, je situatie niet en je kinderen niet maar je kiest ervoor om dit op het internet te delen en nodigt commentaar uit.

    Heb je er ooit over nagedacht dat je kids geen spiegel van jouw genen zijn maar slechts een afleiding daarvan?

    Je blog leest als erg triest. Best of luck. Poor kids

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *