In mijn vorige blog heb ik wat geschreven over de vragen van mijn omgeving over onze inspanningen om ons gezin uit te breiden. Regelmatig beantwoorde ik de vraag: “Wordt het geen tijd voor….” met de opmerking: “We zijn hard aan het oefenen.” Daarmee lachten we de vraag weg en schakelde weer over op de orde van de dag. Wat men niet wist is dat wij inmiddels al een miskraam hadden gehad. Ik had geen behoefte om de ervaring te delen. Het had gekund, maar ik vond het niet nodig om mensen op dat moment ongemakkelijk te laten voelen.
Overal op internet vind je fora waarop vrouwen over miskramen met elkaar praten en waar informatie staat. Wat naar mijn mening onderbelicht is, is de man in dit verhaal. Oké, ik had niet de behoefte om het op dat moment persé te delen. Nu zijn we ruim één jaar verder en wil ik met jullie het verhaal van mijn kant delen.
Waar is de man in dit verhaal?
Sinds onze miskraam was het even pas op de plaats. We moesten deze klap even verwerken. Zoals ook in de vorige blog beschreven hebben wij onze focus op ons gezin gelegd. Enkele maanden na de miskraam hebben wij besloten om weer voor gezinsuitbreiding te gaan. Wat een proces was dat! Het is natuurlijk fantastisch om met je partner bezig te zijn. De eerste maanden klaag je niet. Je hebt veel intieme momenten en het is geweldig, maar als het ondanks al je mannelijkheid niet lukt om raak te schieten wordt je toch wat moedeloos. De sex wordt vanaf nu “gepland”. Bewust hebben van sex op de dag af omdat “de temperatuur” goed is en het nu dan ook echt MOET, is niet bepaald erg romantisch. Er zijn momenten geweest dat ik het gevoel hebt dat ik een dekhengst was. We kennen allemaal wel; zo’n dag dat je afgepeigerd bent van een lange werkdag. Maar laat je een gouden kans liggen om je mannelijkheid te bewijzen? Nee, natuurlijk niet! Dus hoppa daar gaan we weer.
Blijven ‘oefenen’!
Er ging bijna één jaar voorbij en nog steeds geen baby in de maak. Je vrouw doet al zo’n 2 maanden onderzoek naar alternatieve middelen om zwanger te worden. Ze probeert je erbij te betrekken, maar als kerel wil je dat nog even uitstellen. Ik ben toch een vent? We gaan dit gewoon samen even fixen! Het is al één keer gelukt met een fantastisch resultaat en één keer met een teleurstellend resultaat. Uiteindelijk ga je zelf ook twijfelen aan de zwemmers en wordt er besloten om de afdeling fertiliteit in het ziekenhuis aan te doen.
Na een ongemakkelijk gesprek over jouw zaad en haar eitjes en eileiders wordt er een potje voor je neergezet. “Zo meneer, wilt u deze even gaan vullen?” Dit hoefde gelukkig niet in een klinische ruimte van het ziekenhuis. Dit mocht thuis. “Probeer wel alles in het potje te krijgen meneer.” Ik kijk naar het potje en vraag me af hoe ik dit nog enigszins relaxed ga aanpakken thuis. O ja, je mag er niet zomaar thuis aan beginnen. Voor je het ‘heft in handen neemt’ moet je eerst met de afdeling bellen om te vragen of ze wel tijd hebben die dag, of de dag erna om het te controleren voor je.
‘Trucje’ geslaagd?
Als je jouw trucje hebt gedaan en je mag je handel naar de afdeling fertiliteit het ziekenhuis brengen zit het eerste deel voor jou erop. Een wat oudere dame neemt mijn potje aan en begint testen te doen. Bij de volgende afspraak krijg je het resultaat. BAM! goed resultaat. Vitaal zaad en meer dan genoeg volgens de test. Ook bij de eerste testen van mijn partner geen bijzonderheden te melden. Dan ga je verder onderzoek doen naar de oorzaak waarom het niet lukt. Tijdens de afspraak is besproken dat de volgende stap is om met (radioactieve) contrastvloeistof de eileiders te onderzoeken op verstoppingen.
Met allergieën voor contrastvloeistof en jodium in haar familie hebben wij het besluit om dit te doen nog even voor ons uit geschoven…
Maar in de tussentijd… blijven we oefenen…. 😉
Lees Interacties