Mijn vrouw werkte als kinderverpleegkundige toen we onze eerste dochter kregen. Ze is toen wel wat weekenden blijven werken via een uitzend bureau, maar minimaal 67 % werken inclusief nachtdiensten en avonddiensten was niet te combineren met mijn baan. Toen onze tweede dochter werd geboren is ze helemaal gestopt. Ondanks het tekort aan geschoold personeel in de zorg was er geen mogelijkheid om werktijden af te stemmen. Ze is full time moeder geworden. Oppaskinderen erbij, vrijwilligerswerk etc. we hebben van die keuze geen spijt van gehad.
Toen onze jongste dochter 4 werd en ook naar school ging heeft ze de draad als verpleegkundige zonder problemen weer opgepakt. Nu zitten we met schuiven en plannen tijdens de schoolvakanties. Vooral in de zomerperiode zijn de kinderen 6-7- vrij, en wij hooguit 3. Wat doe je die andere weken?
Europa Kinderhulp!
Dat probleem hadden we niet toen ze niet werkte. Sterker nog, we kregen er via Europa Kinderhulp een (pleeg) kind bij. Dat zal ik uitleggen. Europa Kinderhulp ziet het als haar taak om bijstand te verlenen aan kinderen die in of onder moeilijke omstandigheden leven, ongeacht nationaliteit, ras en levensbeschouwing. Ze verzorgen de reis naar een pleeggezin voor een onvergetelijke vakantie van ruim 2 weken voor kansarme, kwetsbare kinderen uit heel Europa. Na onze aanmelding als pleeggezin hebben we een gesprek gevoerd, een voorlichtingsavond gehad en toen was het zover.
Vakantiegast uit Berlijn
Op een ochtend kwamen er een aantal bussen met kinderen. We hadden aangegeven dat een meisje in de leeftijd van onze oudste kinderen mooi zou zijn. Onze logee was een meisje van 9 jaar uit Berlijn. Een schatje dat wel wat afleiding en aandacht kon gebruiken. Ze draaide gewoon mee in ons gezin. Hele eenvoudige dingen als een kinderboerderij, en op de fiets naar de appel-boer in de Betuwe om appels te halen was al geweldig. Ze ontdekte dat appelsap van appels gemaakt wordt ! Natuurlijk was het wel eens moeilijk, heimwee, eenzaamheid en cultuurverschillen. De taal was geen enkel probleem. Ze sprak Duits tegen onze kinderen, en die spreken Nederlands terug. Gaat 80% van de tijd prima. Je voelt je als modaal gezin met 3 gezonde kinderen steenrijk als haar koffer open gaat en je ziet wat ze aan kleding mee heeft, en je de verhalen hoort van haar “normale” leven. Toen ze na 2.5 week weer naar huis ging hebben we innig thuis afscheid genomen en ik heb haar naar het vertrekpunt van de bus gebracht. Ze ging met een nacht-pendel weer terug. We zijn gaan slapen en de volgende morgen was ik er kapot van. Wat hadden we niet allemaal nog meer kunnen doen, haar mee kunnen geven (niet alleen in materiële zin). Het voelde de eerste dag alsof we een dochter verloren hadden. Ook onze kinderen waren van slag. Een jaar later is ze weer geweest, het was geweldig. Nu we allebei werken wil het niet meer en dat vind ik best jammer. Zodra er weer een mogelijkheid is melden we ons meteen weer aan. Ze kon gewoon weer even kind zijn.
Lees Interacties