Doorgaans zijn mijn blogs doorspekt met humor. Deze keer voer ik echter een serieuze ondertoon in mijn blog. Weet u, als voetbalvader, liefhebber van het spelletje en vrijwilliger bij de plaatselijke FC heb ik met afgrijzen de recente ontwikkelingen in het amateurvoetbal gadegeslagen. Is het een voetbalprobleem? Is het een cultureel/maatschappelijk probleem? Het antwoord kwam uit een column die ik laatst las en is verrassend simpel en schokkend: Het probleem in het voetbal ben JIJ! Dit is mijn visie waarom JIJ de oorzaak bent van het geweld in het voetbal!
Het begin
Als je kind op voetbal gaat wordt je al snel geconfronteerd met het feit dat hij (lees overal waar hij staat ook zij) een wedstrijd met zijn team kan verliezen. Wat is het gevolg: Je gaat je kind en zijn team aanmoedigen. Sommige ouders moedigen hun kind ook nog eens extra aan door ze geld, snoep of MacDonalds te beloven als ze scoren of winnen. Dan neemt de scheids een in jouw ogen verkeerde beslissing waardoor jouw kind met zijn team verliest. Oneerlijk en onrechtvaardig zul je zeggen en die walgelijke supporters van de tegenpartij lachen er om en vieren het zelfs, de idioten. Et voila, het leed is al geschied. Heb je er ooit bij stil gestaan dat de ouders van de tegenpartij ook hun kind en zijn team aanmoedigen en iets beloofd hebben als ze winnen? Heb je er bij stil gestaan dat ze ook niet tegen het onrecht kunnen wat hun kind wordt aangedaan omdat die scheidsrechter verkeerde beslissingen nam in hun ogen. Heb je erbij stil gestaan dat die ouders van de tegenpartij blij zijn voor hun kind en zijn team omdat ze toch nog gewonnen hebben ondank de onsportieve tegenstander?
Het verkeerde voorbeeld
En dan neem je, je nog onbevooroordeelde kind mee naar het stadion om de profs te kunnen zien voetballen. En weer ga jij de mist in. Geloof me, ik heb het vaak gezien, vaders die met geheven middelvinger allerlei verwensingen naar de tegenstanders in het uitvak schreeuwen. Goed voorbeeld doet volgen dus zoonlief denkt dat dit bij het voetbal hoort.
Begrijp me goed, ik heb ook zelf in de spiegel gekeken en gerealiseerd dat ik ook wel eens de mist ben ingegaan. Dus ben ik ook kritischer naar me zelf geworden.
Tips voor de voetbalvader
De beste tip die ik ooit gehad heb kwam jaren geleden van mijn eigen zoon toen hij nog bij de F-jes zat. Hij adviseerde mij om me vooral niet met hem in het veld te bemoeien als hij aan het voetballen was. En ik heb mijn woord gehouden. Er ging een wereld voor me open. Hoeveel relaxter was het ineens geworden om een wedstrijdje van mijn zoon te kijken omdat ik wist dat hij toch niet naar me luisterde in het veld. Ik hoef me niet meer druk te maken. Vanaf de warming-up tot hij gedoucht en wel de kleedkamer verlaat om naar huis te gaan heb ik geen contact meer met hem in het veld. En daardoor kijk ik zo ontspannen naar zijn wedstrijden. En ook hij voelt zich er prima bij. Immers, hij weet zelf ook wel wat hij goed of fout doet.
Ik heb deze methodiek verder geperfectioneerd. Zo sta ik alleen nog maar aan de kant van onze eigen grensrechter en probeer zo ver mogelijk uit de buurt van de supporters van de tegenpartij te blijven. Het bijkomstig effect is dat het je hierdoor gaat opvallen hoe druk sommige ouders zich kunnen maken langs de lijn. Ik vind het een verademing om aan mijn mede supporters te kunnen antwoorden op de vraag “was dat nou buitenspel?”,“geen idee, kan ik vanaf hier niet zien” ipv me hierover druk te maken.
Geef je kind zijn spel terug en kijk eens goed naar jezelf wat jij er aan kunt doen om het leuk te houden langs de lijn.
Lees Interacties