Neef aan de lijn. Begint direct – met de geestdrift die hem kenmerkt – enthousiast in mijn oor te tetteren. Over een website voor vitale vaders, opgezet met wat buurtvaders, die het mannelijke antwoord is op al die sites voor vrouwen, moeders, meisjes en hun vragen, kwesties en onzekerheden over kinderen en ouderschap. “Inspiratie voor vaders: wat vind je daarvan, neef? Neem even een kijkje!” Enigszins verbouwereerd antwoord ik: “Ja, vader, eh … neef, zal ik doen.”
Geen Sjoege!
Kort daarna belt-ie weer. Uiteraard. “En, neef? Vader?” Tja, wat nu te antwoorden? Ik weet het namelijk niet. Zitten mannen, eh … pardon, vaders hier echt op te wachten? Willen papa’s lezen over ervaringen van andere papa’s? Inspiratie? Ze zitten toch ook niet graag samen in een kringetje een portje te drinken en te roddelen over andere vaders? Sommige zaken moet je gewoon aan het andere geslacht overlaten. Dat kan dat beter. Maar ja, neef is bezield, houdt aan en voor ik het weet vraag ik mijn collega’s – allen papa’s – wat ze van de site van de vitale vaders vinden.
Niet interessant genoeg. Niet hun belevingswereld.
Tja, n=4, maar op zo’n vaderwebsite zit geen vader te wachten, zo is de conclusie. Zo is mijn conclusie. Te verwijfd misschien? Zo’n site is vooral leuk voor de moeders. Die vinden het wel leuk om te lezen wat papa’s van hun kroost vinden. Neef bevestigt dit overigens: “De meeste bezoekers zijn vrouw.” Niets mis mee – blijkbaar voorziet de site dan toch in een behoefte. Gewoon laten bestaan.
TwitterTip
Met kerst lees ik met veel interesse het dubbeldikke kerstnummer van een goed opinieblad. Tientallen bladzijden over het vaderschap. Zeer boeiend, echt een aanrader. Iets voor de site van de vitale vaders, bedenk ik. Ik besluit hen te tippen, blijkbaar hebben ze toch een snaar geraakt. Via Twitter. Direct een blije reactie van de vaders: “Dank voor de tip! Wil je niet voor ons gaan bloggen?” Huh, krijg nou wat, ik gaf alleen maar een tipje door. Geen verdere intenties, hoor!
En dan toch!
Toch knaagt het: ik ben nu eenmaal vader, een bewust gemaakte keuze. En stukjes schrijven op een site is wel een kans om in de voetsporen te treden van door mij bewonderde columnisten als Ewald Engelen, Thierry Baudet en Martha Hoffenkamp. En als blogger kun je deelnemen aan zo’n formidabel evenement als “In den Ban van den Abe”. Of het zelf organiseren. [In mijn gedachten gaat u, lezers, nu massaal googelen op deze namen … Doe dat vooral.] En ik schrijf natuurlijk beter dan ik spreek. Inclusief archaïsch, wollig taalgebruik, dat wel.
Enfin, hier is een nieuwe blogger. Ook vader. Vitaal? Nou ja. Vaak op zoek naar bevestiging van – met name – zijn vriendin. En van zijn kinderen. Over die laatsten een volgende keer. Want dat is wel zo logisch op een site als deze …
Welkom Gans! Goed dat je er bij bent. 🙂