Hebben jullie ze ook: pubers die vinden dat ze de hele wereld aankunnen? Terwijl ze bij het minste of geringste bij pappa aan de bel trekken? Ik wel!
Zwart-wit?
Nou vooruit, dat is een beetje zwart-wit gesteld, maar af en toe zou je ze even met hun neus in de werkelijkheid willen duwen! Het is ook lastig hoor: aan de ene kant worden ze geacht veel beslissingen zelf te nemen en worden ze bestookt met rolmodellen, boodschappen en andere ‘uitdagingen’, aan de andere kant zijn ze zo groen als gras en net onder vaders jaspanden vandaan (=alternatief van ‘onder moeders rokken’).
Dat ding!
Ervaringsgewijs mag ik inmiddels meepraten, met 1 van 17, 1 van 15 en een hele lieve van 12 is de tijd van kleine kinderprobleempjes definitief voorbij. De dagelijkse verleidingen zijn zo groot dat menig puber er niet meer uitkomt. Naast tv en pc is er, zoals ik het noem’ hun ‘verlengstuk’ dat alle tijd opeist en dag en liefst ook nacht bij hen is: de smartphone. Nu heb ik er zelf ook een en gebruik deze ook nogal vaak, dus wordt het lastig om zo’n ding te verbieden. Maat houden zit echter nog niet in hun systeem en dus aan de ouders de ondankbare taak om de rem erop te zetten en toch ook maar het goede voorbeeld te geven. Dagelijkse discussies over ‘dat ding’: leg ‘dat ding’ in de gang als je naar bed gaat, ga eens wat anders doen dat de hele dag op ‘dat ding’, leg ‘dat ding’ nou weg als je huiswerk maakt… Natuurlijk hadden wij ook verleidingen op die leeftijd, maar veel verder dan platenspeler, cassettedeck en radio kom ik niet. En dan is het niet vreemd dat je puberhoofd momenteel overloopt. Niet dat ik alles wijt aan ‘dat ding’, ook op sociaal gebied is er veel aan de hand: je moet populair zijn, in een bepaald ‘hokje’ passen, naar voldoende feesten en festivals gaan, sporten, brutaal zijn en vooral afgeven op je ouders. En ze tegelijkertijd ook weer ophemelen omdat ze wel (soms) van dezelfde muziek houden, je altijd midden in de nacht willen ophalen van feestjes, je van sportveld naar sportveld vervoeren etc.
En nu dan?
Maar hoe ga je daar nou mee om: meegaand zijn in de hoop dat ze je blijven opzoeken bij problemen en vragen of ze juist hard wijzen op het feit dat ze nog geen 21 zijn? Ik geloof, door schade en schande wijs geworden, in een combinatie van beide: in basis meegaand zijn, maar af en toe hard. En vooral duidelijke afspraken maken. Dat klinkt niet heel vriendelijk, maar zorgt wel voor duidelijkheid. Nu alleen nog zorgen dat ze zich eraan houden…tips anyone?
Lees Interacties