Daar zit je dan. In de kraamkamer. Uit de krochten van je vrouw is zojuist een in bloed en placenta besmeurd kind naar buiten komen wandelen. Verassing; je bent vader. Het staat allemaal in de startblokken en jij bent de pineut. Al heb je alle boeken gelezen, bereid je maar voor. Je bent volkomen onvoorbereid op wat je te wachten staat. Een compleet nieuwe wereld gaat voor je open. Ik zal de roze wolk voor je doorprikken. Je bent misschien zo knap geweest om op je vrouw te klimmen. Nu zijn de consequenties voor jou.
Hard? Nee. Echt niet. Lees dit en huiver. Het is treurig maar waar. Er zijn dus van die meisjes die naast hun zojuist bevallen vrouw gaan liggen janken. “Het is zo zwaar, gossiewossie”. Wah..? Wat had je verwacht? Nieuwtje; Het ouderschap is werken, slapert dat je er bent. <begripvol>En natuurlijk begrijp ik het wel. Als je onzeker bent over jezelf, over het leven, of het universum of het verloop van GTST dan kan je daarvan heel erg verdrietig worden. Maar het wordt leuker, best wel hoor. </begripvol>
Vaders zijn depressief..?
De truc is net als bij alle andere dingen zoals sport, carriere of koken keuzes durven te maken en klappen durven incasseren. Risico’tje hier, agressieve overname daar. En relativeren. Veel, maar dan ook heel veel relativeren… Want, zielig klein huilertje dat je er bent, heb je al eens naar je vrouw gekeken..? Ik zal het een en ander eens voor je voorkauwen, dan kan jij weer door met vader zijn, zoals het hoort. Bijvoorbeeld;
Nachtrust. Van Dale zegt hier het volgende over; “nacht·rust (de; v(m))1rust in de nacht; slaap.” Femke zegt hierover; “bull·shit (de; v(m))1wat ik niet krijg, krijgt mijn omgeving aan vrolijkheid terug; sterf.” Terwijl wij als man heerlijk op 1 oor liggen te snurken, schieten die vrouwen er minstens 39 keer per uur uit om te kijken of de pasgeboren zuigeling nog een plasje heeft gedaan. Merk jij als man niets van, behalve een humeurtje dan.
Aandacht. “Nou en, dat je vandaag een baanbrekend neurologisch onderzoek hebt geforceerd, je kind brabbelt…” Je dacht toch niet dat je na de geboorte van murmel 1 nog enigszins aandacht zou krijgen toch? Je vrouw heeft na de bevalling nog maar 0,17 brein en alle overgebleven zenuwcellen staan gefixeerd op het ontdekken van nieuwe ervaringen met het gekoterd. Dit is overigens wel een fase waarin je scherp moet zijn. De oerinstincten van je vrouw weten het tekort aan bewustzijn in een seconde om te zetten in zelfbewustzijn. “Ben ik nog dik?” En daar zit jij dan, met je volle verstand… “uuh…”
Lichamelijk. Een vraagje; wat ben je er minder op geworden fysiek gezien sinds de geboorte? Heeft je scrotum ca. 50 centimeter aan menselijk vlees weg zitten persen? Is je buik binnen een etmaal verschrompeld of heb je ineens lekkende borsten? Nee? Wat zeur je dan? Ik spreek even namens mijzelf, maar toen ik iets minder dan 4 uur naast mijn weeënstorm ervarende vrouw zat, smaakte de espresso er niet minder om. Hoewel je psychisch nog wel wat moet verwerken, ben jij de man. Sta op en pak op dat hompje vlees met jouw genen. Gun je eega een beetje rust. Hoe eerder ze fit is, hoe sneller de smerige dingen die je haar in de slaapkamer wil laten doen weer van toepassing zijn. Was vouwen, bijvoorbeeld.
Conclusie; ik snap het wel, maar toch ook niet. Als vader krijg je veel voor je kiezen, maar je doet het allemaal voor je kind. Hiernaast heeft je vrouw er meer onder te lijden dan jij. Er is geen excuus, behalve dat je misschien een slappe zak bent. Ga pappa zijn. Wees een man. Zoals het hoort.
Tot vader,
@mariozwart
Lees Interacties