Generatiekloof
Recent hoorde ik iemand zeggen dat de generatiekloof tussen ouders en kinderen tegenwoordig kleiner is dan vroeger. Ouders en kinderen Whatsappen, Skypen, Facebooken met elkaar, vinden dezelfde popmuziek leuk en moeders en dochters dragen dezelfde string (heb ik ergens gehoord). Het valt me zelf ook op. Zaken die ik vroeger niet met mijn ouders zou delen worden nu wel met mij gedeeld door mijn kinderen en andersom. Of dit een goede ontwikkeling is of niet… ik heb geen flauw idee.
Opgroeien
Naar mate ik meer over de kleiner wordende generatiekloof nadenk kom ik steeds meer tot het inzicht dat deze bewering niet klopt. De generatiekloof wordt niet kleiner, hij verschuift alleen maar. Wij vinden het de normaalste zaak van de wereld dat onze kinderen ieder uur van de dag TV kijken, daar waar onze ouders vroeger dit beperkte tot een paar uur per dag. De generatiekloof zit hem in het feit dat wij zijn opgegroeid met TV en dit de normaalste zaak van de wereld vinden. Onze ouders vonden het geen enkel probleem dat wij stripboeken lazen terwijl onze opa’s en oma’s het verschrikkelijk vonden. Wij zouden niet meer kunnen lezen als volwassenen was de stelling. Ook hier ontstond de kloof omdat onze vaders en moeders opgroeide in de 50’s en 60’s met stripboeken en het de normaalste zaak van de wereld vonden. Onze generatie verwijt de huidige jeugd dat ze niet meer in staat zijn tot een goed gesprek als ze volwassen zijn doordat ze alleen maar communiceren via hun mobiel. En je zult zien dat zij straks hun kinderen er weer mee groot brengen omdat het voor hun de normaalste zaak van de wereld is om te communiceren via mobieltjes.
Glazige blik
Wie kan het zich nog herinneren van vroeger? Iedere verjaardag of Sinterklaas kreeg je wel een bouwpakket van een bommenwerper uit WO II of van een racewagen die je dan zorgvuldig samen met je vader in elkaar zette. Hoe graag ik dit ook zou willen doen met mijn zoon, hij kijkt me glazig aan met een uitdrukking in zijn ogen of ik wel helemaal goed ben. Doe ik mijn zoon nu te kort? Of schiet ik zelf te kort als vader? Nee, absoluut niet. Het zijn andere tijden. Nog erger vind ik dat ik zorgvuldig enorme stapels stripboeken heb bewaard met als doel deze te delen met mijn kinderen. Wie kent dat gevoel niet? Woensdagmiddag of zaterdagmiddag lekker op de bank terwijl het buiten regende en dan een hele stapel met Suske en Wiske albums naast je. En als je ziek thuis was van school dan werd het Kuifje. De albums van Kuifje waren wat moeilijker dus ideaal voor als je ziek was en toch de tijd had. Of Asterix en Obelix. Geweldige humor zoals de opmerking in De Romeinse Lusthof: “je bent een visboer van het jaar nul” (Asterix en Obelix speelt zich af in de tijd van Julius Caesar wat zo’n 80 jaar voor Christus was). Briljante grap. We ruilden stripboeken uit en schepten op over hoeveel Suske en Wiske album’s we hadden. Iedereen had wel een poster van zijn stripheld op zijn kamer.
Goede vader
De keiharde realiteit is dat deze stripboeken door mijn kinderen niet worden aangeraakt. Ik heb het geprobeerd, echt geloof me. Het interesseert ze helemaal niks. Iedere keer kreeg ik die glazige blik toegeworpen waarin te lezen was dat ik één of ander fossiel was. Ben ik nu geen goede vader omdat ik het gevoel van vroeger niet kan overbrengen? Welnee, het zijn andere tijden. En straks zullen hun kinderen dezelfde glazige blik in de ogen krijgen als zij FIFA13 proberen over te brengen.
De generatiekloof wordt kleiner? My ass…
Lees Interacties