De afgelopen jaren heb ik best een hoop ervaring opgedaan als stiefvader, en daar wil ik graag wat van met jullie delen. Mijn vrouw en ik zijn zo’n 15 jaar samen, waarvan er ruim 10 samenwonen. Samen hebben we 6 kinderen. Drie van mij en drie van haar in biologische zin, maar samen 6, in leeftijd variërend van 20 tot 29 jaar. Twee jongens, zeg maar gerust mannen, en vier meiden, zeg maar gerust vrouwen. De jongste drie, alle drie meiden, zijn van mijn vrouw, en ik ben hun stiefvader, al een hele tijd dus. Hun vader woont in de buurt, en tot en met de middelbare school was er co-ouderschap, week op week af. Mijn belangrijkste lessen als stiefvader heb ik in die tijd geleerd.
Les 1: vaders steunen elkaar door dik en dun
In de week dat de meiden bij ons waren, waren ze –zoals pubers betaamt- ook wel eens kritisch over hun vader. Die had dan zus raar gedaan en zo mocht niet, en dat was gek en dit fout. Wat mijn kinderen ook over mij zeiden, neem ik zomaar aan. Ik heb me van het begin af aan aangewend om hem onvoorwaardelijk te steunen. Vaders onder elkaar. Dat werk goed als je in meervoud spreekt, heb ik gemerkt. “Wij vaders vinden het altijd belangrijk om …” en “Daar houden wij vaders niet van als er zo over ons gesproken wordt”. Op een luchtige toon, maar het includeert de vader, en dat is wat iedere vader zou willen. Toch?
Les 2: ken je plek als stiefvader
Als je van vader-dingen houdt, in hier bedoel ik de praktische zin, dan kun je je ook als stiefvader helemaal uitleven. Want er is een hoop huiswerk om te overhoren, veel wiskunde om uit te leggen, en er zijn veel banden te plakken en fietsen te repareren, en traantjes te drogen zo nu en dan. En natuurlijk heb je een auto en een rijbewijs: ‘Kun jij zaterdag rijden want we moeten uit’ (ook wel eens als ze die week bij hun vader waren), ‘Wil je zaterdag bardienst doen?’ en natuurlijk het ‘Kun je me ophalen van dat feestje, want dat is echt ver fietsen, en dat is veel te gevaarlijk!’. (Wacht even, dat waren toch mijn argumenten?) Bij mij werkt het zo dat je iets maar één keer hoeft te vragen, en dan doe ik het. Of ik zeg wanneer ik het doe, tenminste. Dat hebben kinderen snel door, dat dat zo werkt. Ook stiefdochters. Of misschien wel júist stiefdochters? Ik denk wel eens dat er een verschil is in je best doen tussen je kinderen en je stiefkinderen, maar daarover een andere keer meer.
En voor je het zelf in de gaten hebt ga je denken dat je zo al met al best een belangrijke plek inneemt in hun leven. Want we hebben het leuk met elkaar, en we kunnen het goed vinden en alles. En dus heb je waarschijnlijk ook echt een belangrijke plek, maar vergeet nooit: het is plek 2, op zijn best. Vaders en dochters, daar komt niks tussen. Realiseer je dat, en doe toch wat je voor ze doet. Want daar hebben ze ook gewoon recht op, ergens. Ze krijgen jou er ook maar gewoon bij omdat hun moeder voor je viel. En dan kun je zomaar op een dag een mooie beloning krijgen, net als je er niet op rekent.
“Ik vind het niet zo erg dat papa en mama vroeger gingen scheiden.”
“O nee, hoezo niet?”
“Dan had ik jou nooit gekend.”
Gesmolten.
Mooie en steeds actueler wordende blog, Charles! Lijkt me niet makkelijk, dat manoeuvreren tussen je rol als vader en stiefvader, of heb je daar geen moeite mee?
Mooie belichting van het stiefvaderschap!!! Mooi ook dat vaders elkaar moeten steunen, had ik nog niet zo naar gekeken (ben dan ook geen stiefvader)… Kijk nu al uit naar het vervolg!
Goed verhaal, leuke inkijk in het leven van…. En wat een balans in het gezin, complimenten.