Briljant
Kinderen zijn allemaal briljant! Dat is tenminste mijn bescheiden mening. Ze zijn nog niet verpest door wat de overheid ons wil doen laten geloven of wat marketing campagnes van grote bedrijven ons willen laten kopen.
Wanneer een kind ‘anders’ is, is dat misschien juist wel goed. Een kind kijkt naar de wereld met een open blik. Vergelijk het met een stagiaire die de opdracht heeft gekregen innovatie binnen een organisatie te brengen. De reden dat dit vaak lukt is omdat de stagiaire nog niet vast zit in de bedrijfscultuur. De stagiaire heeft nog een open mind.
Ongewenst gedrag
Mijn doel als vader is om mijn kinderen in hun kracht te zetten. Dit doe ik door te zien en te waarderen wie mijn kind werkelijk is. Vaak zie ik om mij heen dat er veel aandacht wordt besteed aan wat ouders niet willen zien. Het kind is ‘lastig’ of ‘druk’ en wanneer het kind dit gedrag laat zien, wordt het weer bevestigt. Ik ben ervan overtuigt dat het veel beter werkt om (hoe moeilijk dit ook is!) juist niet op dit ongewenste gedrag te focussen. Geen enkel kind is alleen maar druk of lastig.
Een kind werkelijk zien om wie het is, vergt een vermogen om achter gedrag te kunnen kijken. Ik ga er bij mijn kinderen vanuit dat bij al het gedrag, maar voornamelijk gedrag dat je als ouder liever niet ziet, mijn kind een verlangen heeft. Het is mijn taak als ouder om op zoek te gaan naar dit verlangen. Ik ga er vanuit dat ongewenst of ‘ander’ gedrag altijd als bescherming dient van een kwetsbaar deel van mijn kind. Er speelt bijvoorbeeld iets onprettigs, of hij zit ergens mee of voelt zich ergens onzeker over. Door hiernaar op zoek te gaan verdwijnt het ‘ongewenste’ gedrag vaak weer.
Ieder kind heeft talent
Mijn visie is dat alles wat je aandacht geeft, groeit. Door op zoek te gaan naar de kracht en de talenten van kinderen groeit hun zelfvertrouwen. Ik ben er van overtuigd dat je een kind in zijn kracht zet door het de kans te geven zijn talenten te ontdekken en te benutten. Het kind voelt zich gezien en gewaardeerd en heeft minder de neiging om ongewenst gedrag te laten zien.
Op internet kwam ik laatst onderstaande foto tegen van een artikel uit een krant. Je kunt er op klikken om het te vergroten. Het lijkt mij duidelijk! In plaats van ons te focussen op wat er niet goed gaat met het kind en ons druk te maken in welk hokje het past, kunnen wij ons beter focussen op de positieve eigenschappen. Want wat aandacht krijgt, groeit.
Ook ik probeer naar mijn kind te kijken en haar te steunen in haar zijn.
Dit heb ik ook bij de oudste gedaan die dislexie heeft.
Zij ziet geen problemen maar oplossingen en doet een studie op niveau 4 en nog versneld ook.
Zij is een voorbeeld voor haar zusje van 8. Zelf is zij 19.
En oh, wat ben ik trots op haar.
Jollanda
Like!
fijn!
Prachtig voorbeeld! 🙂
Beste Marcel
Ik ben het tot op zeker hoogte volledig met je eens. Ik stimuleer mijn dochter om vooral dát te doen waar ze goed is in, wat ze leuk vindt, waar ze blij van wordt, etcetera. Zónder te pushen. Ik heb dan ook een behoorlijk gelukkige puber door mijn huis stuiteren. Vind ik haar gedrag lastig, vinden docenten op school haar een regelrechte pain in the ass? Ja, regelmatig! Ze heeft het daarnaast ook zélf af en toe behoorlijk heel erg moeilijk met zichzelf en niet alleen omdat ze een gezonde puber is.
Ze heeft alleen niet voor niets de diagnose ADHD gekregen. Net als ik zelf overigens, recent pas. Je kunt dan zeggen dat wij een ‘label’ hebben, of – misschien nog wel erger: een etiket – maar zo zien wij dat zelf absoluut niet.
Wij weten namelijk wat wij waard zijn, wat onze kracht is en waar onze zwakheden liggen. Eén van onze zwakheden (zacht gezegd) is het onvermogen om ons ergens op te kunnen concentreren. Want hé kijk: daar gebeurt ook iets. Met als gevolg dat ik (48) zelden iets heb afgemaakt waar ik vol enthousiasme aan ben begonnen. Dat ik allerlei half afgemaakte projecten, opleidingen etc. achter me heb. Oh ja en een stuk of wat uit elkaar geknalde relaties. Dat ik van kleins af aan moeite heb gehad met ‘normaal sociaal verkeer’. En ik maar denken dat ik gek was, totáál geen doorzettingsvermogen heb, gewoon aartslui ben. Dat ik het allemaal wel kan – want ik ben bepaald niet dom! – maar dat ik het gewoon niet wil. (Man hoe vaak heb dat wel niet gehoord op school!!). Dat er van alles in me zit aan talenten, maar het komt er niet uit! Weet je hoe godvergeten frustrerend dat is!!
De school van mijn dochter heeft mij drie jaar terug geadviseerd mijn dochter toch eens op ADHD te laten testen. Ik ging natuurlijk direct in de verzetstand, maar ben er toch eens eea over gaan lezen. En de kwartjes vielen. Het leek wel of ik de jackpot op een fruitautomaat had getroffen, zo bleven de kwartjes vallen. Lang verhaal kort: ik besef me nu dat ik 30, 40 jaar geleden geen stomvervelend, lui, ongedisciplineerd stuk vreten was dat best kon als ze maar wilde, maar dat ik heel veel kenmerken heb van iets dat psychiaters ADHD noemen. En hé: ik ben geen druk lastig jongetje dat gewoon wat vaker moet buiten spelen (wat ik vroeger, in de tijd dat er nog geen internet was ook heel veel deed in het vrijwel prikkelloze dorpje waar ik opgroeide), ik ben een volwassen vrouw van 48. Nu ik dit weet, kan ik mezelf rust gunnen. Ik heb verschillende medicijnen uitgeprobeerd en dit keer op doktersrecept, ipv de zgn zelfmedicatie in de vorm van drugs, alcohol en andere rotzooi die de meeste volwassenen met ADHD wel bekend is, om die rust in m’n hoofd te kunnen vinden. Mediteren kan ik trouwens als de beste, alleen gaat het innerlijke stuiteren vervolgens onverminderd door, na 10 minuten zen,
Ik heb tot nu toe nog geen medicijn gevonden dat echt goed bij mij aanslaat. Wel ben ik bezig met begeleiding voor mezelf en ik hoop nog eens iets te vinden dat wel bij mij werkt, zodat ik nu eindelijk eens het leven kan leiden waarvan ik wéét dat ik daartoe in staat ben.
Mijn dochter gebruikt concerta. Een vorm van ritalin, door zo veel ondeskundigen afgedaan als ‘verdovende kinderdrugs’. Excuse me: heb je medicijnen gestudeerd? En weet je wat ik zie: dat zij door die medicijnen te gebruiken als zij bijvoorbeeld haar concentratie nodig heeft, wél al haar prachtig mooie kwaliteiten kan benutten! Het heeft even geduurd, want voordat zij de diagnose ADHD kreeg, kon ze geen half uur stil op haar stoel zitten. Werd haar door leerkrachten een bijzonder negatief zelfbeeld aangepraat. Ze kan het wel, maar ze wil het niet (hé waar heb ik dat eerder gehoord); ze kan het wel, maar ze concentreert zich niet, etcetc. Ondanks allerlei uitzonderingsregels die speciaal voor haar door goedwillende docenten werden gemaakt, zo mocht zij altijd de spullen en af en toe koffie of thee voor de meester halen, zodat ze ook onder lestijd even lekker door de gangen kon rennen. Maar helaas, alleen met dat soort dingetjes kom je er niet. Met haar medicijnen komt ze er op dit moment wél.
Weet je wat ik nu zo graag eens zou willen? Dat AL die mensen met AL die meningen over psychische aandoeningen (zo zie en noem ik het trouwens niet) eens zouden praten mét de mensen en de kinderen die diagnoses hebben zélf. In plaats van het altijd maar óver die mensen te hebben. Of ouders een schuldgevoel aan te praten, want hé, als zij maar anders met hun kind zouden omgaan, zijn die medicijnen toch helemaal niet nodig?
Als het om somatische ziekten gaat, laten we de mening daarover graag over aan mensen die zich daarin hebben gespecialiseerd. Of weet jij ook hoe je een schedelbasisfractuur het beste kunt behandelen? Maar zodra het over iets psychisch gaat, heeft iedereen daar tegenwoordig een mening over. Da’s begrijpelijk, want psychische problemen hebben te maken met gedrag en gedrag, daar hebben we allemaal mee te maken. Dat wil niet zeggen dat we er ook allemaal verstand van hebben! Of er maar een mening over moeten ventileren! Je mag van mij hoor. En zoals ik begon: ik kan voor een groot deel met je meegaan, want wat je aandacht geeft, groeit. Elk kind verdient het positieve aandacht te krijgen. Maar soms is dat gewoon echt niet genoeg. Want als het allemaal zo simpel was… Denk je nu echt dat ik het LEUK vindt dat mijn kind aan de medicijnen is? Nee. Maar ik wens mijn kind het beste, ik gun het haar dat zij een veel betere start in het leven maakt dan ik heb gedaan. En dat het bij haar geen 45 jaar duurt voordat ze beseft dat ze een prachtig mens vol kwaliteiten is.
Ik wou maar zeggen. En dan ga ik nu even verder met waar ik een half uur geleden eigenlijk mee bezig was.
Groet, Ida
Als je zo’n lap reactie schrijft Ida, is met je concentratie niets mis 😉
Haha, dat heet hyperfocus ;). Zo’n tekst rolt er bij mij trouwens in vijf minuten uit. Hoewel mijn besef van tijd ook volkomen discutabel is… En de kans groot dat tijdens het tikken het volledig aan me voorbij kan gaan dat er elders in huis iets volkomen misgaat..
Bedankt voor je uitgebreide reactie, Ida. Mijn blog zegt eigenlijk alleen het volgende: Gedrag, welk gedrag dan ook, heeft altijd positieve eigenschappen. Door deze te ontdekken is het mogelijk om talent te zien. Vervolgens sluit ik af met een krantenartikel. Hierin staan oa de positieve eigenschappen van ADHD. Dat vind ik persoonlijk veel interessanter om te weten. In het begin van mijn blog verwijs ik naar wat websites om mijn verhaal te onderbouwen. Dit is dus niet mijn mening maar dit zijn meningen van mensen uit het werkveld die dit hebben onderzocht.
Dat begrijp ik. Maar je hebt het wel over ‘kinderen drogeren’ en waar ik me aan stoor is de tendens dat mensen die niet deskundig zijn op het gebied van psychische aandoeningen tegenwoordig wel te pas en te onpas met dit soort termen strooien. En zich daarbij waarschijnlijk niet van bewust zijn hoe kwetsend dat kan overkomen op mensen die hier dagelijks mee te maken hebben. Natuurlijk is het interessant om te weten wat er allemaal zo positief is aan ADHD. Wat wordt vergeten en daarmee in mijn ogen vaak wordt gebagatelliseerd, zijn de problemen waarmee je desondanks te maken hebt. Die lang niet altijd zijn op te lossen door alleen maar op de positieve kanten te focussen. Tegenover de meningen van professionals die jij hier laat zien staan ook profs die er totaal anders over denken. Wat onverlet laat dat het sowieso, bij elk kind, bij elk mens fijn is te kijken naar positieve eigenschappen en de talenten zien ipv de stuikelpunten, dus daar zijn we het eens 😉
We hoeven het natuurlijk ook niet eens te zijn met elkaar. Dat is zelfs prima! De professionals zijn het er zelfs al niet mee eens.. 🙂 Het stukje over drogeren is ook niet mijn eigen mening. Ik verwijs daar naar een artikel waarin staat dat het grootste deel van de mensen die de diagnose ADHD krijgen, geen ADHD hebben en wel de medicatie krijgen om winst te maken. Mocht ik je gekwets hebben met al het overige dat wel mijn mening is, namelijk: wat aandacht krijgt groeit, kinderen in hun kracht zetten en talent ontdekken in ‘ongewenst’ gedrag dan bied ik mij daarvoor mijn excuses aan.
Met al het overige ben ik het juist hartgrondig eens! Waar het mij om ging is de link die je legt met waar jij aandacht voor wil vragen – het talent zien van kinderen ipv aandacht richten op ‘ongewenst gedrag’ met ‘het drogeren van kinderen’ en de mening dat veel ADHD – diagnoses onterecht zijn. Daar ben ik het dus hartgrondig mee oneens… Voel ik me aangesproken als ouder die al zo vaak te horen heeft gekregen dat ADHD niet zou bestaan, dat het aan de thuissituatie of opvoeding zou liggen etc. Verder is ADHD bij volwassenen juist ondergediagnosticeerd en krijgt uiteindelijk maar een klein percentage kinderen echt de diagnose. In NL.
Verder dus alleen maar hoera, want juist kinderen (en volwassenen) met kenmerken van AD(H)D worden zó vaak vooral op hun minder leuke trekjes aangesproken… En ja, dat maakt het alleen maar erger weet ik uit ervaring 🙂
Joepie! Dan zijn we er toch uitgekomen. 🙂
ps: ADHD is tegenwoordig wel met hersenscans ’te bewijzen’ 🙂
Wat ziet men dan op zo’n hersenscan?
Heeft te maken met bepaalde hersengolven. Ik ben geen neuroloog en heb me er nog niet in verdiept omdat ik het niet zo interessant vind of iets is ’te bewijzen’ of niet.
Ok. Jammer. Is namelijk wel fantastisch nieuws! Op die manier is onterecht labelen namelijk verleden tijd.