Iedereen heeft wel een stokpaardje. Ik betrap mij er op dat ik te pas en te onpas ‘de tijd vliegt’ tegen mensen roep. Een weinig betekenisvolle uitspraak. Een jaar geleden kreeg ik de vraag voorgelegd om mijn blogs Vader in Scheiding in boekvorm uit te brengen. In januari dit jaar rolde het eerste exemplaar van de drukpers bij Bol.com. En nu leef ik midden in de zomer van 2014. ‘De tijd vliegt stiekem toch’ hoor ik mijzelf in stilte denken.
De tijd heelt alle wonden
Het is nu ruim anderhalf jaar geleden dat mijn exgenote het besluit nam haar eigen weg te gaan. Als ik mijn ogen sluit, kost het me nauwelijks moeite om de koude rillingen weer te voelen. De koude rillingen die ik toentertijd voelde, toen zij die bewuste dag vastberaden het einde van ons huwelijk aankondigde. Even werd alles zwart voor de ogen. Alsof de wereld voor me volledig instortte. De eerste weken had ik niet kunnen vermoeden dat er weer tijden zouden aanbreken van opluchting en voorspoed. ‘De tijd heelt alle wonden’ hoor je mensen weleens zeggen. Of het alle wonden heelt weet ik niet. Dat je tijd nodig hebt om alles een plek te geven en te verwerken wel; tot op de dag van vandaag.
Haar naam is Iris
Ik heb mijn exgenote in mijn boek nooit bij de voornaam genoemd. Dat ik een boek zou uitbrengen over onze scheiding vond ze begrijpelijkerwijze al heel wat. Ze wilde graag anoniem blijven voor zover dat Überhaupt mogelijk was. Mijn exgenote was immers geen verzonnen personage. Zonder al te veel moeite was haar identiteit eenvoudig te traceren wat me brengt op haar naam… Iris. Het voelt niet als een opluchting om haar naam prijs te geven. Per slot zijn we zeventien jaar bij elkaar geweest en is ze de moeder van mijn kinderen.
Goede vrienden
In de afgelopen achttien maanden is onze, voorheen ingewikkelde relatie, uitgegroeid tot een bijzondere vriendschap. Zonder aarzeling durf ik te stellen, dat onze relatie beter is dan ooit te voren. Oké, de eerste jaren van ons huwelijk dan buitenbeschouwing gelaten. Er is ruimte voor wederzijds respect en we zien de mooie kanten weer van elkaar. Alle ruzies vertroebelden dat beeld. Voor onze kinderen, met wie het goed gaat, is onze gerehabiliteerde omgangsvorm af en toe wel verwarrend. Een kind ziet het liefst papa en mama bij elkaar onder één dak. Als papa en mama geen noemenswaardige ruzies meer maken, dikwijls weer samen lachen en elkaar nog regelmatig zien, dan kan dat de schijn van verzoening wekken. Hoe dan ook, ik prijs me gelukkig dat we zo met elkaar omgaan. Dat het helaas ook anders gaat zie ik elke dag om mij heen. Vreselijk, al die gescheiden stellen die elkaar voor rotte vis blijven uitmaken. En dat in de wetenschap dat ze levenslang aan elkaar verbonden zijn vanwege de kinderen.
Valse nicht
Iris heeft inmiddels een man ontmoet waar ze gevoelens voor koestert. Ik zal niet ontkennen dat ik daar in het begin moeite mee had. Noem het jaloezie, noem het afgunst, ik gedroeg me vorig jaar een tijdje als een valse nicht. Niet leuk. Ik herkende mezelf niet en was even de controle kwijt. Uitermate bijzonder om mee te maken in ieder geval. Dat gevoel veranderde toen ik hem ergens in november 2013 uitnodigde bij mij thuis voor koffie. In eerste instantie wilde Iris daarbij zijn, maar dat vond ik geen goed idee. Dat zou ik ook niet trekken op dat moment. Iris en haar nieuwe lover samen op de bank en ik op een stoel naast hen. Alsof ik ze zou interviewen. Ik ben geen gewelddadig persoon, maar heb vooraf wel plechtig moeten beloven dat hij heelhuids terug zou keren. Onze ontmoeting verliep overigens in een goede sfeer. Als valse nicht zou ik vorig jaar kunnen zeggen, dat het een goede man voor haar zou zijn. Nu zeg ik gewoon dat het een leuke vent is. Qua karakter anders dan ik, maar dat is ook niet zo verwonderlijk.
Hervinden van een nieuwe balans
Nog een paar dagen en dan vertrek ik met de kinderen naar Ibiza. Ik ben bekaf merk ik. Niet op een zorgwekkende manier bekaf, maar toch. Het hervinden van een nieuwe balans in mijn leven kost mij de meeste energie. De omgang met de vrije tijd (de helft van de tijd zijn de kinderen bij mij), de opvoeding van de kinderen, de opbouw van de hernieuwde relatie met Iris en niet in de laatste plaats het daten. Inmiddels heb ik het veelgeprezen en verguisde Tinder van mijn telefoon verwijderd. Voor wie het nog niet weet: Tinder is een dating-app van Facebook. Ik werd er simpelweg onrustig van, zat de godganse dag met de telefoon voor mijn snufferd. Hup, weer een match. Vrienden begonnen terecht steen en been te klagen over mijn afwezige houding. Mijn ouders staken niet onder stoelen of banken, dat ze mijn telefoongedrag hoogst ongepast vonden. Ik werd er geen leuker mens van vond mijn moeder. Zo’n opmerking van haar komt binnen kan ik je vertellen. Als tegenprestatie heeft Tinder mij wel een paar leuke dates aangeleverd. Het was dus zeker niet alleen maar kommer en kwel.
The best is yet to come
Het zal nog wel een tijdje duren eerdat ik weer helemaal de oude ben. Ondertussen vaar ik op mijn kompas. ‘Je doet het goed Willem’, zei een goede vriendin laatst tegen me. Ze stuurde me via whatsapp een betekenisvolle tekst: ‘Always remember that your present situation is not your final destination. The best is yet to come’. Nu ook weer koude rillingen, maar dan van gepaste trots…
[…] opvoeder zijn. Het is wel vaker op VitalDaddy.nl naar voren gekomen. In de blogs “vader in scheiding” is er regelmatig geschreven over de tijd die een alleenstaande vader doorbrengt met zijn […]