Vaak hebben we het op dit medium over wat je kunt doen om een betrokken vader te zijn. Maar het is niet altijd rozengeur en maneschijn natuurlijk. We slaan de plank ook wel eens compleet mis! Nou ja, laat ik het bij mezelf houden. Ik wel in ieder geval. Hieronder een paar voorbeelden uit m’n eigen vaderschap waar ik, laat ik het voorzichtig zeggen, niet echt trots op ben. Missers, of beter, leermomenten, maar dat ben ik pas later gaan inzien. Destijds was het vooral embarrassing. Herken jij dit of heb je een heel ander voorbeeld van situaties waar je de plank even mis sloeg (of moeders, als je papa iets hebt zien doen waarvan je denkt ‘Ai!’), laat het ons weten bij de reacties!
Leermoment 1: Het flesje met moedermelk
Het is alweer een tijdje geleden. Onze oudste dochter was net geboren. Hoera, ik was vader! Een prachtig gezond meisje, Ildri gaf keurig borstvoeding, so far so good. Totdat Ildri zo ver was dat ze even boodschappen kon en wilde gaan doen. Tuurlijk. Het flesje met gekolfde moedermelk stond in de koelkast. Enfin, Ildri heeft de deur net achter zich dicht getrokken en de kleine spruit zet het op een krijsen. Wat ik ook probeer (schudden, harder schudden, pink, speen, op de buik, op de rug) het helpt geen zier. Aha, ze heeft natuurlijk honger. Ik naar de koelkast. ‘Au bain-marie’ het flesje opgewarmd, ondertussen wiegend met mijn huilende dochter in m’n armen.
Dit is DE oplossing dacht ik, een lekker handwarm flesje met moedermelk. Ik ga er eens goed voor zitten en druk voorzichtig het speentje gevuld met melk tussen haar lippen. Maar helaas. Mevrouw begint steeds harder te huilen en zelfs rood aan te lopen. Ze prefereert duidelijk een tepel van een vrouwenborst boven een siliconen speen van een flesje (en daarin lijkt ze duidelijk op haar vader, dat dan weer wel). Denk maar niet dat ze begint te drinken. Ook hier weer van alles geprobeerd, maar zonder succes: een steeds harder huilende baby, een vol flesje moedermelk en een nieuwbakken vader die steeds meer ten einde raad raakt. Ik wist gewoon niet meer wat ik moest doen!
En nu komt het moment… Een kwartier later -pfff het leek wel een uur!- bel ik met het zweet op m’n voorhoofd Ildri op. “ILDRIIIII, hoe lang duurt het nog? Je moet nu naar huis komen!”
Achteraf bekeken… belachelijk en overdreven natuurlijk. Ik liep over van zelfmedelijden. Ik kan dit niet. Ik weet het niet. M’n moedeloosheid maakte me steeds opgefokter. Dat voelde de baby dus allemaal. Veel te geforceerd ipv het met rust en liefde op te lossen.
Leermoment 2: Knoeien aan tafel
Als ik ergens niet zo goed tegen kan, dan is het het knoeien aan tafel. Oftewel het ‘Viezeren’ zoals we dat hier noemen. I’m improving zullen we maar zeggen, maar dat is nog steeds een gevoelig puntje. Nu is dat met jonge kinderen een lastige handicap. Ze ook die keer dat ik veel te kort op onze zoon zat. Hij zit lekker te eten, maar laat per ongeluk een schep macaroni met tomatensaus op z’n (schone) shirt/ broek / op de stoel / op de vloer of ‘all of the above’ vallen.
En dan het moment… Ik schiet ongelofelijk uit m’n slof, als door een wesp gestoken. De letterlijke teksten kan ik hier niet herhalen. M’n zoon schrikt zich een hoedje en ik zie tranen in zijn ogen. De hele sfeer aan tafel slaat om door het incident. Later voel ik me enorm schuldig.
Achteraf bekeken…. Ik zat veel te kort op m’n zoon. Zo erg was het allemaal niet. Met het knoeien triggert hij iets anders in mij, waardoor ik zo overdreven heftig (eigenlijk als een klein kind, stampvoetend) reageer. De vader die ik wil zijn, schreeuwt niet tegen z’n kinderen. En ik verpest ook nog eens iets wat ik heel fijn vind: gezellig samen aan tafel eten. Veel beter zou zijn om even tot 10 te tellen en bij mezelf ‘in the checken’. Om daarna met een veel passende reactie te komen.
Nou pfjoe, best heftig om dit zo op te schrijven. Ik voel de schaamte weer als ik het typ…
Heb jij nou ook voorbeelden van ‘leermomenten’ uit de praktijkschool van het vaderschap, en durf je die te delen? Just do it ;).
Marius
@marius_mpoweru
Lees Interacties