In verwachting met een handicap deel 6: stress of opluchting?

Omdat het kan, doen we gewoon nog een echo.

In mijn vorige blogs heb ik al verteld dat er besloten is dat we groeiecho’s gaan maken om de groei van ons kleine kindje in de gaten te houden. Tijdens de eerste keer was duidelijk dat het hoofdje wat aan de grote kant was. De volgende echo hadden we dan ook staan vlak voor kerst op 22 december. Positief als wij zijn gingen wij er van uit dat dit keer alles toch wel beter zou zijn. We werden vrolijk ontvangen door onze verloskundige en als eerste kwam er al een mooie foto van het gezichtje van ons kleine wondertje uit het apparaat. Hij of zij lag er zo mooi voor dat we deze mogelijkheid niet voorbij wilden laten gaan. Vervolgens is de verloskundige aan het werk gegaan om te kijken hoe het er dit keer voor stond.

Meten is weten…

Meerdere keren heeft ze het beeld stil gezet om het hoofdje, het rompje en de beentjes op te meten. Nadat alles klaar was kwam het spannende moment. De waarden worden in een grafiek geplaatst en helaas voor ons bleek dat er weinig veranderd was. Het leek er op dat het hoofdje zelfs nog wat meer gegroeid was ten opzichte van de rest van het kindje.

Zoals ik de vorige keer vertelde staat mijn vrouw wat meer onder toezicht. Onze verloskundige zit samen met het ziekenhuis in een ‘geboortegroep’ dus ons kindje was al eens besproken in een overleg. Daaruit kwam naar voren dat het ziekenhuis mijn vrouw toch wel graag nog weer eens wilde zien. Gewoon om er zeker van te zijn dat het allemaal goed zat. De afspraak was dat de verloskundige zou bellen met het ziekenhuis om daar nogmaals de echo te herhalen. We gingen er in eerst instantie vanuit dat dit met een paar weken weer zou zijn. Maar de volgende dag werden we gebeld dat mijn vrouw op 24 december al in het ziekenhuis terecht kon.

Omdat we die dag ook eindelijk Sinterkerst zouden gaan vieren moest de planning van die dag even om gegooid worden, maar tegelijker waren we erg blij dat we er zo snel terecht konden. In de twee dagen voor de echo in het ziekenhuis was ik me toch wel wat zorgen gaan maken. Wat nou als het allemaal niet goed was?

Spanning: wat voor invloed heeft dat?

Voor mijzelf is dat vaak niet heel erg goed. Bij het minste stukje spanning verkrampt mijn lichaam deels waardoor ik veel minder goed kan bewegen. Door de continu aanwezige pijn in mijn rug lijkt mijn lichaam soms in een soort alarmfase terecht te komen. Dan zijn niet alleen de plekken van breuken pijnlijk maar dan raken de beschadigde zenuwvezels extra geprikkeld. Gelukkig konden we dus snel terecht. De 24^e eindelijk duidelijkheid. We waren dit keer gelukkig aan de vroege kant in het ziekenhuis. We schrokken dan ook wel dat we eerder werden opgeroepen voor de afspraak. De echo was snel gemaakt en hieruit bleek dat het hoofdje inderdaad groter is dan gemiddeld maar dat de arts dit helemaal niet zorgwekkend vond. Ze heeft ons gelukkig goed gerust kunnen stellen. Het kwam er eigenlijk op neer dat we beide nogal dikkoppen waren en tja, dat ons kindje dat had was niet vreemd. Wel blijven we nu deels onder behandeling van de arts in het ziekenhuis staan en moeten we over drie weken weer voor een echo. Daarnaast is besloten dat we toch niet thuis gaan bevallen. Het advies van zowel de verloskundige als de arts was om naar het ziekenhuis te gaan.  Voor ons wel weer makkelijk want dan hoeven we zelf die keuze niet meer te maken. Laten we dus maar vooral hopen dat het mooi weer blijft en geen sneeuw, ijzel of andere ellende krijgen in Februari. Ik gun mijn vrouw, die Fries is, echt wel een Elfstedentocht, maar dan graag in Januari!

Opgelucht…

Opgelucht liep ik dan ook de gang uit totdat ik erachter kwam dat mijn jas met autosleutels, telefoon en alle andere belangrijke gegevens nog ergens in de wachtkamer over een stoel hing. Het enige wat ik kon bedenken was, weg hier! Alles is goed! Terug op de afdeling natuurlijk hilariteit om die toekomstige vader die blij is met goed nieuws… Ik was vast niet de eerste die na goed nieuws wat vergeten was mee te nemen. Gelukkig was ik mijn vrouw niet vergeten!

We hebben ’s avonds een heerlijke avond gehad met mijn familie. Heerlijk zonder zorgen eten, drinken en genieten met een trotse opa en oma in spe! Met de kerst moest mijn vrouw werken en zou ik naar mijn zus gaan. Anders zit je ook maar zo alleen thuis. Helaas heb ik dat af moeten zeggen. Mijn lichaam gaf aan dat de stress en zorgen teveel van me hadden gevraagd. Dus heb ik de Kerst maar lekker met een stel kussens, een dekentje en wat extra medicatie door gebracht. Maar wel met een gelukzalig gevoel. Ons eigen kleine lichtje in donkere dagen gaat de goede kant op. Voor mij is dat veel meer waard dan tafels met eten, cadeaus, en mooie kleren. Nog maar 9 weken te gaan voor ik je eindelijk mag ontmoeten, lieve kleine kerel/meid.