In verwachting met een handicap deel 11: En het is?

Deze blog gaat verder waar ik in deel tien ben geëindigd.

Het is woensdag 9 maart en om half 6 ben ik wakker. Nou ja, heel veel heb ik niet geslapen. Over een half uurtje mag ik bellen met het ziekenhuis. Ik vind het allemaal ontzettend spannend. We krijgen te horen dat het druk is op de verloskamers van het ziekenhuis maar dat we rond een uurtje of acht verwacht worden. Met een bakkie koffie moeten wachten tot de arts tijd voor ons heeft. Ze komt vrolijk binnen en geeft aan dat we niet raar op moeten kijken dat mijn vrouw toch nog een nieuwe ballonkatheter krijgt. Ze haalt alle spullen en voelt bij mijn vrouw hoe ver ze al is. De spanning bouwt zich op. Op een gegeven moment geeft ze aan bij de verpleegkundige dat ze wel een draadje wil hebben. Voor we er erg in hebben horen we het hartje van mijn onze baby en blijkt het dat de vliezen nu ook gebroken zijn. Niks terug naar huis, nee, het is nu zeker! Als we samen het ziekenhuis verlaten zal dat zijn als papa en mem. Mijn vrouw wordt rond tien uur aangesloten op de weeënopwekkers en het lange wachten kan beginnen. Tot de lunch gebeurt er eigenlijk niet zoveel. Na de lunch lijkt Hendrike te verdwijnen in haar eigen bubbel. De weeën worden langzaam maar zeker sterker naarmate ze meer medicijn krijgt toegediend. Tegen een uurtje of vier komen de artsen afscheid nemen en volgt er de kennismaking met de nieuwe aflossing. Mijn vrouw is ondertussen erg moe en krijgt het advies om tussen de weeën door wat te slapen. Alsof dat gaat lukken! Ze gaat op advies op haar zij liggen en eigenlijk heeft ze binnen een half uur al persweeën.

De geboorte

Ik had mezelf voorgenomen dat ik bij mijn vrouw haar hoofdeinde zou blijven. Ik heb in het verleden te vaak de horrorprogramma’s over bevallen gezien. Ik dacht dat het voor mijzelf duidelijk was dat ik liever niet wilde zien wat er van onderen allemaal zou gebeuren. Na een uur persen is het hoofdje van onze baby af en toe te zien. Alle mensen in de kamer zijn al lyrisch over al het haar wat er te zien is. Omdat alle angsten op een gegeven moment van me af zijn gevallen wil ik het ook zien. Ik help daar waar mogelijk tijdens de bevalling maar de baby lijkt op een gegeven moment niet heel veel meer verder te komen. Na anderhalf uur persen word dan ook de keuze gemaakt dat we op deze manier niet verder gaan. De gynaecoloog wordt gebeld en samen met de vacuümpomp komt hij binnen. Niks geen ouderwetse plopper zoals ik thuis gebruik voor een ontstopping maar een groot apparaat met daaraan een slang en ketting. De zuignap word geplaatst en voor ik er erg in heb komt tijdens de volgende perswee onze baby al op de wereld. Nog voordat hij al uit mijn vrouw is begint het al te huilen. Eindelijk zien wij onze baby waar we al 9 maanden en een beetje op hebben gewacht. Ik vergeet door alle emoties de camera te pakken maar gelukkig is de verloskundige zo slim om dat voor me te doen. Als de baby op de buik ligt kunnen we zien wat het is geworden.

Het is een jongen!

We noemen hem Bram. Voluit heet hij Johannes Willem Bram. Vernoemt naar de 2 belangrijkste mannen in het leven van mijn vrouw en mij. Onze beide vaders! Mannen die er altijd zijn geweest voor ons vanaf onze geboorte tot nu. Mannen die nu op de gang stonden te wachten totdat ze hun eerste kleinzoon konden komen bewonderen. Een onwaarschijnlijk gevoel overheerst er bij mij. Ik ben vader geworden. Ik hou ontzettend veel van mijn vrouw en daar is nu nog meer liefde bij gekomen. Onze zoon Bram is er. Helemaal valt het niet uit te leggen wat er op zo’n moment allemaal gebeurt. Maar ik besef wel dat het een moment is in mijn leven dat ik nooit meer zal vergeten. Op slag verliefd op mijn kleine man. Stil zijn, het grootste geluk voelen, en toch kunnen huilen. De tijd lijkt stil te staan en mijn vrouw en ik kijken alleen maar naar Bram! Ongelooflijk, tot we door de gynaecoloog uit het moment worden gehaald. Ik mag de navelstreng doorknippen. Kleine Bram gaat het dan helemaal zelf doen. Ik denk nog bij mezelf, even opletten, iedereen zegt dat het lijkt op een fietsband. Ergens in de verte klopt dat ook wel maar voor mij voelt het alsof Bram nogmaals geboren wordt. Hij ligt heerlijk op de buik bij moeders. De placenta komt vlot erna en nadat Bram een poosje bij Hendrike heeft gelegen wordt hij gewassen en kleed ik hem aan. Op de gang staat de familie te wachten en ik overleg met Hendrike dat ik ze het ga vertellen. Nadat alles weer een beetje gefatsoeneerd is en schoon ontvangen we de familie in de verloskamer. De verpleegsters willen eigenlijk wel door maar wij willen dit bijzondere moment delen met onze dierbare familie. Helemaal gelukkig zijn we. Na een aantal uren komt de kinderarts kijken naar Bram. Hendrike en Bram moeten nog een nachtje blijven en helaas was er geen ruimte genoeg zodat ik ook kon blijven slapen. Om half 11 ’s avonds worden moeder en zoon naar de kraamafdeling gebracht. Ik blijf nog even om beiden te helpen installeren en besluit rond middernacht dat ik naar huis ga. Een half uurtje rijden en dan zit ik thuis op de bank.

Proost papa!

Met tranen in de ogen app ik mijn vrouw dat ik veilig thuis ben en gun mezelf een biertje! Proost Gerard! Proost Papa! Op een gelukkige toekomst samen met mijn vrouw en zoon. Aangezien ik gelovig ben dank ik God nog even voor de goede afloop. Niks of niemand zal dit gevoel mij nog afpakken. Stil drink ik mijn biertje op en ga naar bed. Ik val in slaap en voor ik het weet is het weer vroeg in de ochtend. Ik sta op en vertrek weer naar het ziekenhuis. Ik mag mijn vrouw en zoon ophalen om naar huis te gaan. Hierover vertel ik weer in mijn volgende blog.

Gerard Suelmann

Lees Interacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *