In verwachting met een handicap deel 5: Het schiet al mooi op

Inmiddels zijn we al weer een aantal weken verder. Tijdens een van de laatste bezoekjes die we hebben gehad bij de verloskundige hebben we het met haar gehad over zwangerschaps-suikerziekte. Doordat mijn vrouw wat overgewicht heeft valt ze in een risicogroep. Nog nooit heb ik erbij stil gestaan dat dit zo zou zijn. Zij en ik maken er normaal geen probleem van. Natuurlijk weten wij ook wel dat het gezonder zou zijn om wat af te vallen, maar dat kwam nog wel eens een keertje. Net als stoppen met roken etc. Inmiddels is mijn vrouw zo van de ene op de andere dag gestopt sinds ze in verwachting is. Ikzelf heb het helaas maar een paar weken vol gehouden. Naast de hormonen van mijn vrouw kwam mijn temperament niet geheel tot zijn recht zullen we maar zeggen. Ik was niet te genieten! Ik rook niet meer in huis, maar stoppen komt wel als alles weer een beetje rustiger is. Maar om terug te gaan naar het onderwerp. Mijn vrouw kwam in aanmerking om een suikertest te laten uitvoeren in het ziekenhuis in Groningen. Vrouwen met overgewicht hebben meer kans op zwangerschapsdiabetes. Dit kan gevolgen hebben voor de baby. Heeft de moeder diabetes dan kan het zijn dat de baby overmatig groeit.

Naar het ziekenhuis…

De dag ervoor moest ze ’s avonds vanaf ca. 22.00 nuchter zijn. De volgende morgen rond half 8 vertrokken naar het ziekenhuis. Ze moest om half 9 bloed prikken en daarna zou ze een drankje krijgen en mocht de twee uur daarna niks doen. We waren natuurlijk net te laat weg. Iets waar ik helemaal niet tegen kan en natuurlijk op die momenten is het ook nog eens druk op de weg.

Voor ons is het toch gauw een kleine 3 kwartier rijden naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis dus het was allemaal krap zat. Aangekomen moest ze nog een pasje laten maken en natuurlijk was het apparaat die de pasjes uitspuugt defect. Dat zijn altijd dingen die ons op dat soort momenten gebeuren. Uiteindelijk hebben wij toch nog op tijd de ‘vampierafdeling’ bereikt. Voor het eerst ben ik met mijn vrouw in het ziekenhuis. Toch wel apart. Normaal gesproken is zij toch degene die met mij alle afspraken afloopt. Ik kan er maar moeilijk aan wennen. Dat ik zelf naar het ziekenhuis moet vind ik helemaal niet meer erg, maar dat mijn vrouw heen moet vind ik verschrikkelijk. Zal zij dat op dezelfde manier ervaren?

Als je vrouw een prik krijgt…

Even later werden we opgehaald voor het prikken. Ik ben nog even meegegaan naar binnen, maar toen de spullen werden gepakt voor het prikken ben ik toch maar snel achter het gordijn geschoten. Ik heb op een of andere manier een enorme angst ontwikkeld voor prikken. Zelfs toen ik 3 weken opgenomen was in het ziekenhuis en ik elke dag 2 keer werd geprikt is dat niet overgegaan. Ik had gehoopt dat nu ik mijzelf dagelijks mijn medicatie inspuit ik daar minder bang voor zou worden. Helaas is dat nog niet gebeurd. Echt tot steun zijn voor mijn vrouw ben ik dus niet geweest. Daar baalde ik toch echt wel van. Hoe vaak ze wel niet naast mijn bed heeft gestaan voor welk prikje dan ook, ze zijn niet meer te tellen, maar even bij haar blijven is mij teveel.

Gelukkig gingen de 2 uren niks doen vrij snel voorbij en moest ze weer opnieuw bloed geven. Ook dit heeft ze alleen doorstaan, hahaha. Ik begin mij soms wel af te vragen hoe het zal gaan tijdens de bevalling. Zal ik dan echt zo’n watje zijn waar iedereen over praat? Zoals elke vader to be aangeeft dat ze hem maar onder het bed moeten schoppen bij de bevalling als hij flauwvalt, zo roep ik dat ook. Ik hoop van harte dat dit ook bij mij niet het geval zal zijn.

Bevallen in het ziekenhuis of toch maar thuis?

Terwijl we zaten te wachten in het ziekenhuis hadden we gelukkig een hoop tijd om met elkaar te praten. Dit ziekenhuis is ook het ziekenhuis waar mijn vrouw zou kunnen bevallen. In principe wil ze graag thuis bevallen maar toch door dit bezoekje zijn we ook na gaan denken of een ziekenhuisbevalling voor ons een optie zou kunnen zijn. Is het medisch dan moet je natuurlijk, maar bijvoorbaat? We dachten er zeker van te zijn dat het thuis zou worden, maar nu twijfelen we toch weer. Misschien maar eens gaan kijken bij een informatieavond om een keuze te gaan maken. Alles heeft zo zijn vorens en tegens.

Na een paar dagen kregen we de uitslag van de test en gelukkig was alles goed met mijn vrouw. Geen aanwijzingen voor suikerziekte! Goed nieuws is altijd welkom. Wel hebben we toen met de verloskundige gesproken over het maken van een groei-echo. En ze heeft zich opgegeven voor een avond waar kraamverzorgenden gaan vertellen over wat je kan verwachten bij het geven van borstvoeding. Hierover zal ik in mijn volgende blog vertellen.

Gerard Suelmann

Lees Interacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *