Roland Versteeg is een voetbalvader en voetbalcoach uit een klein dorp in de provincie Utrecht. In dit gastblog deelt hij zijn ervaringen en inzichten over de dilemma’s die een coach en een vader soms heeft.
Iedereen (her-)kent ze wel, fanatieke voetbalvaders die het team van hun zoontje coachen en dan vooral ziet wat er allemaal ‘mis’ gaat. Vooral bij hun eigen kind. Zo was ik ook en dat beviel mij allerminst. Want kinderen die sporten en daarbij fouten maken dat is juist goed, daar leren ze juist van.
Het ‘probleem’ dat de fanatieke coaches en de aanhang ervaren (niet goed gegeven voorzetten, op de verkeerde plaats staan op het verkeerde moment, dromerig in de lucht staren tijdens een aanval, iedereen heeft wel zo zijn voorbeelden), dat is nou juist de bedoeling. Het mooie is dat mijn zoontje, toen nog e-pupil, er eens iets van zei tegen mij.
“Pap, als je zo staat te schreeuwen dan is dat echt niet leuk hoor. Daar gaan we niet beter van voetballen”. Toen hebben we de volgende afspraak gemaakt.
Aanmoedigen en juichen mag. Aanwijzingen of commentaar geven tijdens het spel mag niet! Ná de wedstrijd mag ik zeggen wat ik heel erg goed vond en 1 tip geven wat eventueel beter kan. Dat werkte super. Veel meer plezier voor zowel kind als ouder. Al gauw ging mijn zoon er zelf naar vragen: ‘Hoe vond je het gaan, pap?’ Heb je nog een tip voor me?’
Is dit dan een typisch voorbeeld van Omdenken? Misschien wel, misschien niet. Het resultaat is er in ieder geval wel naar. Zowel ik als mijn zoontje hebben veel meer plezier, in het veld en langs de lijn.
Ik zie het als een combinatie van Accepteren, Elimineren en Bekrachtigen. Je zou het ook ‘los leren laten’ kunnen noemen. Dat is niet alleen voor mij, maar voor veel ouders in alle soorten situaties van toepassing.
Als gevolg hierop heb ik het besluit genomen dat ik juist niet meer het team van mijn zoontje wilde coachen. In plaats daarvan ben ik voor de club als vrijwilliger de F-jes gaan trainen en begeleiden.
Zo op het oog alleen maar voordelen, voor de club én alle betrokken ouders. Ik heb namelijk zelf geen kinderen in de F-jes leeftijd en kan er nu redelijk objectief in gaan staan. Daarmee kom ik op mijn volgende Omdenk ervaring: de eerste wedstrijd van een nieuw F pupillen team.
Je moet winnen?
Ik woon in een klein dorp van nog geen 3000 inwoners. De plaatselijke voetbalvereniging kenmerkt zich als gemoedelijk, leuk voor kinderen, niet pretentieus etc. Kortom een leuke club.
Als gedurende een seizoen nieuwe spelertjes zich aanmelden, dan is het op een gegeven moment leuk om met de meisjes en jongens een F team samen te stellen om wedstrijdjes te spelen. Die kunnen via de KNVB opgegeven worden als ‘eerstejaars F’ team, zodat ze (het liefst) tegen gelijkwaardige teams uitkomen.
De eerste wedstrijd voor dit F3 team was tegen een F team van een grotere club uit een grote stad uit de omgeving. Ook zij spelen voor het eerst competitie via de KNVB, maar hebben dan al anderhalf seizoen onderlinge mini competitie ervaring er op zitten: 4 tegen 4 wedstrijden, een eigen ‘eredivisie’ competitie en een heuse ‘Champions League’ competitie.
Volledig volgens verwachting kreeg ons team in de eerste helft al 12 doelpunten tegen. Met als gevolg beteuterde gezichtjes tijdens de rust. Hier hadden ze zich wel wat anders van voorgesteld! Wat te doen? Ik besloot de kinderen mee te nemen in een stuk Accepteren. Zij snapten namelijk prima dat die andere kinderen veel beter waren en dat ze al veel meer wedstrijden hadden gespeeld. Was het dan een probleem dat wij deze wedstrijd verloren? Nee, helemaal niet, daar ging het ook niet om. Het zijn F-jes!
Hoe kon ik ze nu op de juiste manier motiveren en plezier laten beleven aan de wedstrijd? Ik gaf de kinderen een simpele opdracht mee en dat zouden ze dan zo goed mogelijk proberen uit te voeren.
“Probeer zo vaak mogelijk de bal tegen te houden. Elke keer dat dit ons lukt, tel ik als een punt!” Daarmee pasten we zelf de spelregels aan en met veel enthousiasme gingen de kinderen de tweede helft voetballen. Ik stond achter onze eigen goal en elke keer als het lukte om een bal tegen te houden riep ik hardop: “Goed zo, een punt!”. Ook al verloren we het wedstrijdje met 20-0 uiteindelijk, de kinderen juichten regelmatig, hadden plezier. Alleen de ouders van de tegenstander keken soms wat ongemakkelijk . Dat vond ik dan wel weer leuk. Als klap op de vuurpijl ‘mochten’ ze ook nog allemaal een penalty nemen (sowieso een goede actie om dat in te voeren) De uitslag deerde de kinderen totaal niet.
Met veel plezier vertel ik dit verhaal nog aan andere pupillen- en jeugdtrainers, want wat is nou het beoogde resultaat? Dat kinderen wedstrijden moeten winnen? Dat hoeft je helemaal niet te stimuleren. Dat willen ze zelf maar al te graag. Nee, elk team en zelfs elk kind kan zijn eigen leerdoel hebben en ik probeer juist dat onderdeel te stimuleren.
To slot voor alle ouders; het is totaal geen ramp als uw kind een wedstrijd met ..tig-0 verliest, dat zijn ze heel snel vergeten hoor. 😉
Via www.Tym.nl kwamen we op twitter (@tym_nl) deze mooie plaat tegen met 10 tips:
Het jij ook ervaringen (positief of misschien negatief…) in je rol als sportouder? Of heb je tips voor andere ouders? Deel ze bij de reacties!
Lees Interacties