Aso’s op de weg!

Rijgedrag bestuderen

Voor mijn werk word ik geacht veel op de weg te bivakkeren. Kriskras kros ik dan ook door het land en ik kan je vertellen; je maakt zo heel wat mee op en rond  ‘s lands heeren wegen. Ik overweeg om er nog een keer een boekje over schijven. Lijkt me gewoon leuk. Anekdotes genoeg. Zo heb ik er een sport van gemaakt om het rijgedrag van mensen te bestuderen. Just for fun. Het rijgedrag van mensen past vaak bij het type wagen dat ze rijden.  Zoals je in zekere zin ook ziet bij hondeneigenaren. Het vormt dikwijls een complementair geheel.

Het Type ‘Mannetje’

Zo heb je de kantoorklerk die doorgaans in een wat saai ogende wagen rijdt met dito kleuren. Of de hittepetit in een cabrio of (te) opvallende mpv. Of de dromer die nooit precies weet op welke rijbaan hij moet kiezen. Maar het meest in het oogspringend zijn toch wel….de mannetjes. Oh, wat heb ik een hekel gekregen aan dat soort types. Je herkent ze vast wel als je achter ze rijdt.  Het hoofd rechts of links gesitueerd van de hoofdsteun. Afhankelijk hoe je er naar kijkt. Eén handje aan het stuur. Petje op, kauwgom in. Constant op de loer. Op de uitkijk naar mogelijke uitdagers. Ready for some action. Zenuwlijers, dat is wat ze zijn. Asociale honden, ja ik zeg het maar gewoon. De weg is voor hen één grote racebaan. Regels bestaan niet. Scheuren zal die bak. Als het moet helpt de vluchtstrook een handje mee. En als je niet snel maakt dat je aan de kant gaat, word je getrakteerd op een vermanende middelvinger.

Wegrace

Laatst stond ik naast zo’n onverlaat. Bij een verkeerslicht en niemand stond voor ons. ‘Laat ik eens recalcitrant doen’, dacht ik. Ik probeerde een zelfde pose aan te nemen en wierp een vluchtige blik naar links. Meteen had ik oogcontact. De adrenaline droop zowat hij zijn ogen. Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen? Het verstandige deel in mij probeerde wanhopig het tij te keren maar tevergeefs. Een gevoel van onoverwinnelijkheid maakte zich meester. Voor even was ik geen verstandige vader. Er was geen weg meer terug.  Zijn raam stond inmiddels half open. Ik hoorde vaag de beat van slecht geproduceerde hip-hop muziek; ook dat nog. Het stoplicht sprong op groen. In een reflex liet ik de koppeling opkomen en in één synchrone beweging drukte ik het gaspedaal in.  Mijn handen zaten stevig vast aan het stuur. Jihaaa!!! Die Honda Civic heb ik daarna niet meer gezien. Ik reed mijn eigen race. Gefocust, op wat voor mij lag. Voor heel even. Het verstand overwon. Bij het volgende verkeerslicht stopte een oudere dame naast me. Ze knikte afkeurend. Met zo’n indringende blik van Waar bent u als ogenschijnlijk net mens toch in Godsnaam mee bezig?  Eén stille getuige, voor de rest niemand. Gelukkig maar……..