Een aanwezige vader ben je niet zomaar!

Er zijn vaders die veel werken en weinig thuis zijn. Die vaker lunchen en vergaderen met collega’s dan brood in stukjes snijden voor hun snotterige kleuter of voor de honderdste keer Bumba de clown kijken. Dat is een keuze die je kunt, en soms vanuit financieel oogpunt moet, maken. Alleen zeggen mensen op hun sterfbed nooit dat ze meer hadden willen werken, maar wel meer tijd hadden willen doorbrengen met hun dierbaren. En dat weten we eigenlijk ook wel, alleen handelen we er niet altijd naar. Een aanwezige vader ben je niet zomaar, daar moet je echt iets voor doen.

“Als ik thuis ben, dan ben ik er echt!”

Toevallig hoorde ik de afgelopen week twee hardwerkende vaders onafhankelijk van elkaar zeggen: “Maar als ik dan thuis ben, nou, dan ben ik er ook echt!” Ik spitste mijn oren. Dat zou ik namelijk heel knap vinden, er echt helemaal zijn. Dan zijn het ofwel verlichte meesters en leer ik graag van ze hoe ze dat doen. Of ze zijn meester in het misleiden van zichzelf. Ik vermoed het laatste. Met de zin “dan ben ik er ook echt” vegen ze in één keer hun hele schuldgevoelige straatje schoon. Ze beseffen zelf namelijk ook wel dat ze wel erg weinig tijd doorbrengen met hun kroost.  Alsof ze op hun “papadag” ineens helemaal aanwezig zijn: telefoon uit, geen afspraken, niet sporten, geen laptop of tv aan. De grote aanwezige boeddha is vol aandacht voor zijn kinderen neergedaald uit het werkende bestaan, Halleluja!

Vijf van de zeven dagen afwezig…

Ik geloof graag dat ze dat diep in hun hart zouden willen, maar als vader echt aanwezig zijn…. dat vraag discipline, verantwoordelijkheid en oprecht keuzes maken. Je bent namelijk niet zomaar een aanwezige vader. Natuurlijk moet er brood op de plank. En wil je sporten. En met vrienden leuke dingen doen. En houd je intens van je kinderen. Alleen in de keuzes die je maakt komen zij niet op de eerste plaats. Ben je vijf van de zeven dagen afwezig. Kom je pas thuis als ze al in bed liggen. Sta je ze op zijn hoogst 1x per week op te wachten bij school. Je maakt fragmentarisch onderdeel uit van hun leven en zij van het jouwe. In je hoofd praat je het goed met je papadag. Maar in de realiteit van alledag leef je volkomen langs elkaar heen.

Maak tijd voor je kids!

Als ik deze papa’s hoor praten, zie ik ze in gedachten voor me over een jaar of 10. Uitgeblust van het harde werken. De glans uit de ogen is verdwenen. En dan ineens het besef: De kinderen zijn tieners en jij hebt er niets van mee gekregen. Jij was er natuurlijk echt die ene dag in de week. Maar je hebt ze niet zien opgroeien. Weet niet wat er in ze leeft en wie ze zijn. Spijt zul je ervan hebben. Je schoongeveegde straatje doet zeer aan je ogen. Maar nee, helaas, dit kun je met overwerken niet meer inhalen. Dus haal diep adem als je je aangesproken voelt. En vraag je af wat voor jou echt belangrijk is in dit leven. En als dat je kinderen zijn, en die kans acht ik vrij groot, maak dan een oprechte keus. Maak tijd voor ze. Deel het leven met ze. Eet mee ’s avonds.  Help bij de jaarlijkse sportdag op school. Haal ze wat vaker van school. En als ze dan over 10 jaar als puber niet meer op je zitten te wachten, heb je echt weer tijd genoeg om hard te werken en carrière te maken. En als je dan later op je sterfbed ligt, kun je zeggen: maar ik was er ÉCHT!

Redactie

Lees Interacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *