Een veilige wereld

Ik pakte een boek uit de kast die ik al jaren liet staan. Hij was meegekomen met de spullen van mijn vrouw. ‘Ik was twaalf en fietste naar school’ van Sabine Dardenne. Over de 80 dagen die zij doorbracht in de kelder van Dutroux. Ieder keer dat ik dat boek zag staan kwamen dezelfde gedachten in me op: Bah, waarom zou je dat boek nou willen lezen? Wil je daar nou de details van meekrijgen?! Toch was dat gevoel tweeslachtig, want er was ook een nieuwsgierigheid. Hoe dan ook, op een avond kwam ik dat boek weer tegen. Dit keer pakte ik het dus en las het vervolgens in 1 keer uit. En ik was diep onder de indruk.

Overleven

Wat een ontzettend naar verhaal is, qua gebeurtenissen, is tegelijkertijd wonderlijk beschreven door de ogen van een jong meisje. De manier waarop hoofdpersoon en schrijfster Sabine vertelt over haar belevingen maakte veel in mij los. Ze beschrijft wat er in haar omgaat. Haar gedachten en gevoelens. Hoe zij de gebeurtenissen die haar overkomen verklaart. Dat is zo aandoenlijk. Zo onschuldig. Een meisje dat ondanks de mishandeling toch blijft zoeken naar redelijkheid en verbinding in contact met de dader.

Hoopvol

Voor mij werd het lezen van dat boek een ontnuchterende ervaring. Ik dacht dat iemands wereld helemaal kapotgemaakt zou worden door zo een traumatische ervaring. Maar ik ontmoette in dat boek een ongelofelijk krachtig meisje. Een jonge vrouw die met kinderlijke ‘naïviteit’ verklaart en probeert te begrijpen wat haar wordt aangedaan, zonder te accepteren dat het gebeurt. Ze geeft de hoop op een weerzien met haar familie en de buitenwereld al die dagen niet op. Ze gaat steeds meer verlangen naar de gezinstaferelen die haar zo gewoon zijn.

Spanningsveld

Zelf heb ik een dochter, Imma, van bijna 6 jaar oud. Zij heeft sinds kort een fiets, waar ze heel graag mee op pad gaat. Sabine uit het boek, werd van haar fiets getrokken. Een busje komt naast de fiets rijden, de schuifdeur glijdt open, een arm grijpt haar vast en trekt haar zo de bus in. Niemand die iets hoorde. Hier in Spanje is fietsen wat ongewoon en dus is een klein meisje op een fiets helemaal bijzonder. Bovendien, vindt er maar eens een geschikt stukje weg voor. Toevallig wonen we vlakbij een mooi vlak stuk en woont 1,5 km verderop een vriendje.
Imma vroeg natuurlijk of zij naar haar vriendje mocht fietsen. Ze wilde het zo graag. En ze kon het echt, zei ze zelf. Het was midden op de dag. We hadden de route nog maar 1 keer met haar gelopen. Er rijden niet veel auto’s op die weg. Zoals we de Spanjaarden hebben leren kennen, houden ze graag een oogje in het zeil voor een willekeurige ander. Het was spannend maar we vertrouwden het wel. Je schat dat toch in op basis van je kennis over je kind. Ze zou best eens gelijk kunnen hebben dat ze het kan. Maar zou ze de weg echt nog weten? En zouden er geen gekken rondrijden?

Vertrouwen

15 minuten na haar vertrek. Een telefoontje. De moeder van Tristan, haar vriendje. Ze hadden Imma aan zien komen op haar fietsje. Helemaal alleen de weg over?! Ze hadden verbaasd staan kijken. Het was goed gegaan! Ze wilden straks naar een kinderfeestje gaan, dus of ze mee mocht. Imma had een fijne middag. Ze had ook een succeservaring. De ervaring van vertrouwen. Zelfvertrouwen en ons vertrouwen in haar. Maar ja, er zijn ook wel mensen die anders denken over onze beslissing.

Better safe than sorry?

Imma is nu nog geen 6 jaar oud en waar hebben we het eigenlijk over? Een fietstochtje op klaarlichte dag. Maar dit is nog maar het begin van vele beslissingen die we met haar zullen maken over grenzen en ruimte. Afwegingen die ook gaan over angst en vertrouwen. Wat ik weet is dit: voor een veilige wereld kunnen wij niet altijd zorgen. We hebben uiteindelijk echt niet in de hand wat onze kinderen overkomt. We kunnen wel ons best doen om onze kinderen een positief en hoopvol beeld van de wereld en alle mensen daarin mee te geven. Geen angst zaaien over mogelijke risico’s en gekken die er zijn.
Want, stel je eens even voor wat je je niet voor wilt stellen: wat als ze een ‘gek’ gaan meemaken die inbreekt in hun leven? Dan zijn ze mogelijk alleen met hun gedachten en gevoelens. Die voortkomen uit hun overtuigingen. Over zichzelf en anderen. Over de wereld. In hun eigen hoofd en hart, dat is waar het gebeurt. Dat bepaalt, meer dan de gebeurtenis, hoe een mens zich vormt. Dus wat zaai ik daar, als vader en voorbeeld? Daarin heeft Sabine mij een inspirerend voorbeeld gegeven van de kracht en het belang van kinderlijk hoop en vertrouwen.