En opeens ben je single vader

Het leven begint bij veertig maar zo’n drie weken voor mijn veertigste verjaardag dacht ik even dat mijn leven daar zou eindigen. Het was rond half april (nu 6 jaar geleden) dat ons huwelijk klapte. Op dat moment realiseerde ik mij natuurlijk nog niet dat ik vanaf dat moment single pappa zou zijn.
Onze zoon was op dat moment vijf jaar en hij was het die ons de laatste jaren nog bij elkaar hield. Onze scheiding was heftig en kwam eigenlijk niet zomaar uit de lucht vallen maar wellicht zal ik jullie daar in mijn latere blogs meer over vertellen.

Kort lontje

Wat ik nog goed weet van de weken na “de klap” was dat ik mijzelf de vraag stelde hoe ik op kon tegen de liefde die er tussen een moeder en een kind is. Daar kon ik toch niet aan tippen? Dit kwam mede doordat ik mijzelf niet echt een goede vader vond. Ik was bang om mijn zoontje “kwijt” te raken. Mijn ex-vrouw is namelijk gewoon een hele goede moeder. Ze is er 24/7 voor hem en dat kon ik heel goed merken de eerste jaren na de scheiding. Ze wilde namelijk overal controle over houden en checkte zo’n beetje alles wat wij deden. Er ging geen dag voorbij of ze belde met hem als hij bij mij was. En neem het haar eens kwalijk. Ik vond mezelf al geen goede vader dus wat zou zij niet van mij denken. Het maakte mij alleen maar meer onzeker want ik voelde totaal geen vertrouwen van haar als het over mijn vaderschap ging. Ik merkte meer en meer dat ik enorm mijn best aan het doen was om een goede vader te zijn en eigenlijk veroorzaakte dat juist het tegenovergestelde. Ik verkrampte in alles waarvan ik dacht dat goed was. Toen we nog samen waren was ik een hele ongeduldige vader met een kort lontje. Achteraf kan ik zeggen dat ik mijn onvrede op mijn zoon projecteerde. Ik was veel ziek, eenzaam, ongelukkig en depressief en daar was onder andere mijn zoontje de dupe van. Niet gek dus dat hij een hele sterke band met zijn moeder had die minder moeite had om haar emoties naar haar kind te verbergen.

Disney, maar dan anders…

Twee weken na “DE” dag gingen we vier dagen naar Disneyland in Parijs met mijn ouders. Mijn ex ging uiteraard niet mee en tegen ons zoontje vertelde we dat mama onverwachts moest werken. Parijs: “de stad van liefde” terwijl je op dat moment alles voelt behalve de liefde . Maar daar aangekomen was er ook iets anders. Ik weet nog goed dat ik mij heel vrij voelde in de omgang met mijn kind. Geen moeder in de buurt die hem zo vaak “opeiste”, dus ik had alle ruimte om echt met hem samen te zijn. Ik voelde een band die ik nog niet eerder had gevoeld met mijn zoontje en dus liet de liefde zich op een heel andere manier aan mij zien. Tegelijkertijd besefte ik mij ook dat ik nu nog meer verantwoordelijkheid had dan voorheen. Nu moest ik het alleen gaan doen en ik kon mij nergens meer achter verschuilen. Er zou geen moeder meer zijn die mij ging “ontlasten”. Ik zou co-ouder worden en ik zou vanaf dat moment papa en mama zijn en er 100% voor hem moeten zijn.

Wakker worden

Uiteindelijk duurde het nog een klein jaar voordat de scheiding geheel rond was en ik een eigen plekje had. Het huis konden we gelukkig goed verkopen waardoor we beiden een nieuw plekje konden creëren om zelfstandig als vader en als moeder aan onze nieuwe toekomst te werken. Een toekomst waar ik jullie in mee wil nemen de komende tijd. Een toekomst met pieken en dalen. Een toekomst die gaat over liefde voor jezelf vinden. Een toekomst over “wakker worden”. Een toekomst vol angsten en loslaten en een toekomst van toelaten en ontdekken. Een toekomst waarvan ik nu kan zeggen… Het leven begint bij veertig!!!!