Voor een artikel over kinderen en het gebruik van mobiele apparaten hoef je niet ver te zoeken. Maar het zijn niet alleen onze kleintjes die uren naar een scherm kunnen kijken. Wij vaders kunnen er ook wat van. Maar wat voor effect heeft dat eigenlijk op de quality-time die je met je kind hebt? Tot voor kort dacht ik dat het allemaal wel meeviel. Totdat we op vakantie gingen en ik wakker werd geschud…
Barst!
Een duidelijker signaal had ik niet kunnen krijgen tijdens de eerste dag van ons verblijf in Frankrijk. In ons huisje, gelegen in de middle of nowhere en omgeven door niets anders dan bos en wijnvelden, liep ik de eerste uren wat onwennig rond. Niet vanwege de andere omgeving, maar vooral, en ik schaam me een beetje om dit te zeggen, omdat er geen wifi aanwezig was. Toch liep ik met mijn telefoon rond, erop kijkend net zoals je wel eens op een horloge kijkt zonder echt te zien hoelaat het is. Tijdens het spelen klom dochter Emily over me heen, raakte met haar elleboog de rand van de bank en pats, daar lag de telefoon met het scherm naar beneden op de meer dan honderd jaar oude, stenen vloer. ‘O, oo’, liet Emily zich ontvallen. Een terechte reactie. Ik vloekte binnensmonds, bekeek de schade en legde het apparaat mokkend in een la.
Afkicken
Nu ik mijn telefoon niet niet meer bij me hoefde te dragen, kostte het me eigenlijk verrassend weinig moeite om hier aan te wennen. Al na een dag voelde ik me rustiger, minder gejaagd. Voor het eerst sinds lange tijd keek ik weer eens om me heen zonder uit gewoonte een van de vele apps te openen. En begon ik met het lezen van een verrassend mooi boek. Ook genoten we van het samen lang tafelen zonder dat ik bij elk piepje direct naar mijn broekzak greep, om vervolgens vaak een bericht te lezen dat absoluut niet belangrijk was.
In het moment
Maar het mooiste was nog wel dat ik door dit voorval weer de Vitale Vader werd die ik ook wil zijn. Een week lang was ik met Emily in de weer, zonder prikkels van buitenaf. We verkenden de bossen, gooiden stokken vanaf een bruggetje in het water, schommelden in de tuin en lazen boekjes terwijl we de vogels nauwlettend in de gaten hielden. Ik schrok van haar spraakontwikkeling deze week. Zou dat komen door de extra stimulans en onverdeelde, volledige aandacht? Dat gaat waarschijnlijk wat ver, maar feit is wel dat we allemaal genoten van elkaars gezelschap zonder afleiding. ‘Terug naar de basis’ klinkt wat zweverig, maar dat is wel hoe we het hebben ervaren.
Verleiding
En dan ben je weer thuis na die heerlijke week van ontspanning met het gezin. Met het oprechte voornemen om dit gevoel nu echt vast te houden. Toch merkte ik dat ik al snel, de vakantiekleding hing volgens mij nog te drogen, alweer veel te veel met een scherm in de weer was. Maar het scrollen voelde niet goed en meermaals dacht ik: waar ben ik eigenlijk mee bezig?! Wat ik lees is vermakelijk, maar niet bepaald noodzakelijk. Ook het beantwoorden van berichtjes kon prima op een andere moment. In mijn hoofd zag ik de telefoon weer op die vloer liggen, en besefte dat dit eigenlijk een zegen is geweest.
Dosering
Sinds die week probeer ik mijn smartphonegebruik in het bijzijn van dochter Emily te doseren. Dit gaat met vallen en opstaan, maar met name de laatste weken merk ik dat het me steeds beter afgaat. Vaak ligt mijn telefoon nu urenlang boven terwijl we zelf in de tuin aan het spelen zijn. Ik mis het dan ook totaal niet. Wanneer Emily geniet van haar middagslaapje, maak ik mijn gebruikelijke rondje van whatsapp naar Facebook en verschillende nieuwssites. Hetzelfde wanneer ze ’s avonds in bed ligt. Maar wanneer ik haar stem weer hoor, gaat de telefoon aan de kant. Dan zijn we gevoelsmatig weer op vakantie, maar dan nu in eigen land.
Ben sinds 15 augustus smartfoonloos. Hij zit in de doos, fabrieksinstellingen hersteld. En alleenstaande vader. Mijn kind vind het fantastisch. Ik krijg nu alleen belangrijke berichten (sms), bel veel vaker, voel mij op onderbewust niveau rustiger en heb meer aandacht. er is altijd wel iemand in de buurt met een smartfoon als je hem even nodig hebt om je trein te checken of een route te bepalen. En verdwalen! Het kan weer zonder GoogleMaps, wat je dan wel allemaal niet kunt meemaken. Als er eindelijk een beslissing is genomen in een groepsapp, krijg ik een smsje van de organisator. De batterij gaat een week mee van die Nokia 3310 🙂 Wat een heerlijke verbinding nu ik niet meer verbonden Ben.