Open brief aan een anonieme buurman of -vrouw

Het leek zo’n mooie dag te worden.

De laatste weken ging het niet goed met me. Ik had veel last van vermoeidheidsklachten, waar de huisarts geen verklaring voor kon vinden. Zoontje Steven kostte mij veel energie, gedeeltelijk door een langdurige buikgriep maar vooral omdat hij als 2-jarige heel erg zijn grenzen opzocht. En dochter Nienke fietste daar vrolijk tussendoor maar ik kon aan haar voelen dat ze meer aandacht wilde dan ik kon geven. Daar maakte ik mij dan weer zorgen over, waardoor ik alleen maar nog vermoeider werd.

Maar afgelopen weekeind zijn we lekker met zijn allen naar een bungalowpark geweest en dat heeft ons duidelijk goed gedaan. Deze dinsdagochtend voelde ik me echt weer helemaal lekker en ik had er zin in: De kindjes hadden goed met elkaar gespeeld zonder ruzie te maken of op een negatieve manier om aandacht gevraagd. Nu zat Nienke op school, Steven op de peuterspeelzaal en ik had mijzelf nog wat extra rust gegund, zodat ik er die middag helemaal tegen zou kunnen. Ja, het leek eindelijk weer de goede kant op te gaan.

Tot de deurbel ging.

Daar stond de wijkagent met iemand van het wijkteam voor gezinszorg. Of ze even binnen mochten komen om te praten. Er waren signalen gekomen vanuit de buurt over dat ik te hard naar de kinderen zou schreeuwen.

Je hebt geen idee wat voor een klap in het gezicht dat is. De afgelopen vier-en-een-half jaar heb ik alles opgegeven om voor mijn kinderen te zorgen. Hobby’s schieten er één voor één bij in. Zelfs deze week nog heb ik mijn koor opgezegd omdat het me meer energie kost dan het opbrengt. En zo kan ik nog vele voorbeelden geven, allemaal omdat ik er voor de kinderen wil zijn, om hen een liefdevolle, mooie en veilige omgeving te bieden waarin ze zich kunnen ontplooien. En dan krijg ik dit in mijn gezicht geworpen. Een hele wereld stort in elkaar.

‘Moeten we ons zorgen maken?’ Vroeg de wijkagent. En ik wist het echt even niet meer. Ik ben ongelooflijk trots op wat ik doe: ik krijg van heel veel verschillende kanten complimenten over hoe ik mijzelf als man staande weet te houden in een rol die traditioneel door vrouwen wordt uitgevoerd. Maar Maartje en ik voelden de laatste weken dat het dreigde te ontsporen. Door die aanhoudende vermoeidheid merkten we dat ik steeds vaker kortaf naar de kinderen was en, inderdaad, ook regelmatig mijn stem verhief. Maar is het zorgwekkend? Wij denken van niet. En dat heb ik dus ook geantwoord.

Maar inmiddels was het kwaad wel geschied.

Er is kennelijk iemand in de buurt die zich zorgen maakt om mijn kinderen. Bravo! Buitengewoon lovenswaardig. En dat meen ik. Zorgen om je naasten, de overheid probeert dit al jaren te stimuleren omdat het te weinig gebeurt.

Maar waarom, onbekende buurman of buurvrouw, waarom ben je niet gewoon even naar mij toegekomen? Of, als je bang bent dat ik inderdaad agressief ben (en ik kan je verzekeren dat ik nog nooit in mijn leven iemand heb kwaad gedaan!), vraag het dan aan mijn vrouw. Neem voor mijn part nog een stel buren mee zodat je je veilig voelt. Waarom moest je nou toch de politie inschakelen? Op deze manier heb je met een telefoontje mijn hele positieve zelfbeeld onderuit geholpen.

Je realiseert het je misschien niet, beste onbekende buurman of buurvrouw, maar als huisvader ben ik CONTINU op mijn hoede. Op mijn hoede omdat het maatschappelijke beeld nog steeds is dat mannen kinderen mishandelen en vrouwen niet. Op mijn hoede omdat ik nog altijd regelmatig gefronste wenkbrauwen zie (denkbeeldig of niet) als ik mijn dochter in de armen neem en een zoen op de wang geef. Als Nienke weer eens een blauwe plek heeft nadat ze gevallen is, ben ik bang dat er een agent voor de deur staat die vraagt of ik mijn kinderen sla.

Die agent heb jij nu naar mij toegestuurd, onbekende buurman en dat zelfs zonder überhaupt te controleren of er sprake was van blauwe plekken of erger. Gewoon meteen de telefoon gepakt. Vanuit een heel goed bedoeld gevoel van zorg over mijn kinderen heb je een actie gedaan waarvan ik had gewild dat je die beter doordacht had. Want geloof me, een agent voor je deur is geen fijn gevoel. Het is een klap in mijn gezicht en een stomp in mijn maag. Het heeft mij geraakt in de kern van mijn bestaan als huisvader.

De vraag is nu: Had je gelijk? Ben ik inderdaad te agressief naar mijn kinderen?

Ik nodig je bij deze van harte uit om te komen doen wat je al veel eerder had moeten doen: kom bij ons langs! Kom kijken met hoeveel liefde en zorg ik 10 keer achter elkaar ‘De Vijf Brandweermannetjes’ voorlees aan Steven, met hoeveel pret ik met Nienke’s knuffel overgooi en hoe vaak ik mijn hond Ronnie knuffel. Kom kijken hoe ik speeltuintjes afloop met ze en als het slecht weer is speeltuintjes bouw van blokken zodat de legopoppetjes kunnen glijden. Kom kijken hoe ik verftekeningen op de kachel leg en snottebellen veeg; hoe ik blaasbloemen pluk en takken gooi; hoe ik speelgoedijsjes eet en speelgoedkadootjes openmaak. Ja, ik verhef daarbij regelmatig mijn stem als er een regel wordt overtreden. Maar niet nadat ik eerst meermalen heb gewaarschuwd; pas als de maat echt vol is. Misschien schreeuw ik dan harder dan jij goed vindt, dat kan. Ik laat het aan jou over dat te beoordelen.

Daarnaast nodig ik je van harte uit om mijn blogs op deze site en op mijn eigen blogpagina huispappa.blogspot.nl te lezen, waarvan al mijn volgers zeggen dat de liefde voor mijn kinderen van het scherm afspat bij het lezen ervan.

En als je dan nog altijd denkt dat ik het niet goed doe, dan wil ik heel graag met je in gesprek over hoe het beter kan. Dan luister ik naar je adviezen zoals ik ook hoop dat jij naar mijn advies aan jou in deze brief luistert: maak je je zorgen om iemands gedrag, spreek hem er dan op aan, hou het persoonlijk in plaats van er meteen een issue van te maken bij een onpersoonlijke instantie. Want misschien is de enorme onzekerheid waarin ik nu terecht ben gekomen, door dit onverwachtse bezoek van de wijkagent, wel veel slechter voor de kinderen dan het feit dat ik ze regelmatig met stemverheffing corrigeer.

Hylke ter Bals

Lees Interacties

Reacties

  1. Wow Hylke,

    Ik heb je stuk met open mond en kippenvel op de armen gelezen. De wanhoop en frustratie spat werkelijk van het beeldscherm af. Oprecht mijn complimenten op de manier waarop je dit gevoelige onderwerp blootlegt en hoe je zelf kan reflecteren op hetgeen wat is voorgevallen. Hoop dat het goed met je gaat!

    Groet,

    Robin

  2. Jemig Hylke, wat heftig! Ik maak je mee in ons intervisieclubje als een zeer betrokken huisvader, kwetsbaar en reflectief op je eigen handelen. En bovenal met heel veel liefde voor je kinderen! Je bent hiermee een inspiratiebron voor veel andere vaders (en moeders)! En ja, ook ik verhef wel eens mijn stem naar de kinderen, soms is de maat gewoon even vol. Ik doe het liever niet, (wordt er beter in..), maar het gebeurt! Zou de ‘melder’ dit zelf nooit eens doen? Hou maar aan het positieve vast… hij of zij moet het hebben gedaan uit bezorgdheid om de kinderen. Niet helemaal de chique-ste route, maar laten we hopen dat dat de bron van de actie is. En dat hij/zij op je uitnodiging in gaat om in gesprek te gaan. Respect dat je dit hier met ons deelt!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *