Ukkies blogs’ Rowena, hoi! Even een kleine reactie op jouw reactie op onze reactie die blijkbaar veel teweeg heeft gebracht. Voor wie het verhaal niet gevolgd heeft: Ukkies blog knalt er een aantal dagen geleden een verhaaltje in. Daar vonden wij van Vitaldaddy natuurlijk ook iets van! Eind goed al goed, dacht we. Maar zoals dat gaat in een democratie krijgen we te maken met hoor en wederhoor. Of we wel even willen opletten. Welnu…
Om het moddergooien en herhaling van zetten te voorkomen ga ik niet in op de inhoud uit vorige blogs. Iemand roept iets over een boobytrap, een ander begint weer over het bijschaven van afspraken elk kwartaal (WTF?). Ik vind het allemaal wat eigengereid..? Dat mannen en vrouwen niet op 1 lijn zitten voor wat betreft het huishouden, lijkt me duidelijk. Maar dat we vasthouden aan ons eigen principes lijkt mij geen gezonde situatie. Je vraagt waarom je mannen er elke keer aan moet herinneren dat ze hun ’taak’ op moeten pakken? Misschien helpt dan het volgende verhaaltje…
Verhaaltje
Een hippe spreuk, en van toepassing op dit verhaal is de volgende; “Waanzin is altijd hetzelfde blijven doen en toch een ander resultaat verwachten”. Ik zie een situatie voor me waarin man en vrouw in een gezonde relatie, een gemiddelde van 1,3 kind tussen 3 en 9 jaar oud (speelgoed tot op het plafond) en een vaatwasser. Om de chaos compleet te maken doe ik er ook nog een hond bij. Het is een uur of 7 ’s avonds als paps nog even met 1,3 aan het spelen is, de lego onder de eettafel verdwijnt en de hond aan de deur zijn blaas in staat te houden. Moeders besluit (zoals elke dag) de vraag te stellen; “Laat jij de hond even uit? dan breng ik 1,3 naar bed. En zou je daarna ook even de rommel willen opruimen?”. Denk hier even over na.
Intermezzo
Even een communicatietrucje; als je een vel papier pakt, en je schrijft hierop een letter “M”. Leg dit vel op de grond, met de letter “M” naar jou toegericht. Vraag je partner lijnrecht tegenover je te staan en vraag hem/haar wat er op het vel papier staat. Hoewel jij er voor de volle 100% van overtuigd bent dat er een letter “M” staat, is in de beleving van jouw partner de vraag ontstaan; “vanuit welk perspectief moet ik de letter bekijken?“. Hier ga ik er dan nog van uit dat er überhaupt wordt nagedacht over de situatie. Een lompe boer zou gewoon “W” zeggen.
Terug naar de huiselijke situatie. Moeders had 2 vragen gesteld en 1 mededeling gedaan. De mededeling is SMART, 1,3 naar bed brengen houdt in dat 1,3 de tanden gepoetst wordt, een pyjama aan krijgt, een verhaaltje voorgelezen krijgt en ingestopt wordt. Dat is inherent aan het naar bed brengen van 1,3. De hond uitlaten heeft eenzelfde karakteristiek. Lijn om de nek, deur uitschoppen, er achteraan hobbelen, behoefte laten doen, behoefte opruimen, terug naar binnen brengen en bij slecht weer afdrogen voordat deze op de bank springt. Maar hoe zit het met opruimen..?
Als we de huiselijke situatie combineren met de kennis die we hebben opgedaan tijdens het communicatie-trucje zouden we er dus niet vanuit mogen gaan dat “opruimen” in de perceptie van de partner, hetzelfde betekent als dat van jezelf. Immers heb jij een bepaald resultaat in gedachte, waar hij/zij wellicht anders over denkt. Als ik deze situatie op mezelf betrek, dan ben ik tevreden als het speelgoed in de speelgoedhoek ligt, de tafel is afgenomen na het eten en de vaatwasser is ingeruimd. Jassen aan de kapstok en schoenen in de schoenenkast. Mijn persoonlijke ervaring leert daarentegen dat de vrouw haar schoenen als jachttrofee ziet en deze willekeurig door het huis verdeeld als kunstobjecten zodat iedereen ze kan aanschouwen (lees: erover struikelen).
Horror!
Hoewel ik meester ben in het “conditioneren” van mijn lief, en haar al 100 keer heb verteld dat ze haar schoenen dient op te ruimen is het resultaat nul. Van Uggs tot laarzen, van pumps tot ballerina’s. Het huis is klinisch schoon, de vaatwasser staat aan en de tafels zijn afgenomen, maar vanuit mijn ooghoek zie ik onder de eettafel nog steeds de schoenen van mijn vrouw staan. Horror.
Hoe ik deze situatie aanpak vraag je? (of niet, maar vertel het lekker toch) Ik laat mijn lief deelgenoot worden van mijn perceptie. De “M” in dit geval betekent dat ik mijn eigen jachttrofeeën in de strijd gooi. Jarenlang, voordat wij überhaupt samen waren, verzamelde ik spuuglelijke beeldjes van over de gehele globe. Waterspuwers uit Parijs, trollen uit Scandinavië, bewerkte houten beeldjes uit Afrika. Niet om aan te gluren werkelijk. Maar leuk, en tof en vol herinneringen. Deze verdeel ik nu, bij het overschrijden van het maximaal toelaatbare schoenenquotum, over de woning. Op willekeurige plekken. Van haar kussen tot in de douche, niet te missen. Het resultaat; binnen 17 seconden na het zien van het eerste beeldje zijn alle schoenen, maar ook alle beeldjes uit beeld. Dit blijf ik doen totdat de angst voor de beeldjes zo diep gegrond zit dat de schoenen vanuit zichzelf verdwijnen.
Moraal? Communiceer je verwachting, niet de opdracht. En herhaal. Communiceer je verwachting, niet de opdracht. En herhaal. Communiceer je verwachting, niet de opdracht. En herhaal. Communiceer je verwachting, niet de opdracht. En herhaal…
Succes!
Mario, Vitaldaddy met opruimwoede
Mario for president!