Je bent 11, man in wording en gaat naar de middelbare school. Vlak voor de zomer speel je de hoofdrol in de afscheidsmusical. Neem je afscheid van de juf die jou de afgelopen vier jaar door en door heeft leren kennen. Neem je voor je gevoel voorgoed afscheid van je beste vrienden. En dan ineens gaat er in alle hevigheid een hele nieuwe wereld voor je open. En verlang je meer dan ooit terug naar die vertrouwde basisschool.
Wat verwacht je dan van je vader? Dat is de vraag die ik mijzelf afgelopen maanden regelmatig heb gesteld. Want oh wat begreep ik goed wat er allemaal in dat mooie koppie van ‘m om ging.
Onzekerheid
In plaats van vijf minuten lopen ineens iedere dag dik twaalf kilometer op de fiets. Met op de bagagedrager een te volle tas. Bang om ook maar een potlood of een boek te vergeten. In plaats van de juf die zo’n zwak voor je had iedere 50 minuten een ander gezicht voor de klas. De een duidelijk met meer geduld en begrip dan de ander. Even niet meer de grappenmaker om wie je vrienden zo kunnen lachen, maar allemaal nieuwe kinderen om je heen. Kinderen die allemaal op hun eigen manier omgaan met een nieuw leven. En dan natuurlijk het huiswerk. Kon je eerst direct uit school zorgeloos met vrienden gaan voetballen, heb je nu het gevoel nergens meer tijd voor te hebben. Om nog maar te zwijgen van die angst om fouten te maken.
Wat verwacht je van je vader als je ’s morgens vroeg met tranen in de ogen en lood in de schoenen op je fiets stapt? Wat verwacht je van je vader? Als je ’s avonds met natte wangen in je bed ligt. Omdat alle veranderingen in de stilte van de donkere kamer harder binnenkomen dan op elk ander moment van de dag. Alle spullen in de tas? Het goede huiswerk gemaakt? Staan m’n nieuwe vrienden op tijd klaar om naar school te fietsen? Wel goed geleerd voor mijn eerste proefwerk?
Vertrouwen geven
Ik denk dat je dan van je vader verwacht dat ie je vasthoudt en troost. Dat hij je helpt de boel een beetje te relativeren. Je probeert uit te leggen dat het alleen maar zin heeft je druk te maken om ‘dingen’ waar je zelf wat aan kunt doen. En dan ook alleen nog maar op het moment dat je er iets aan kunt doen. Ik hoor het mezelf zeggen. Kan het zelf ook lang niet altijd. Wat verwacht ik dan van mijn vent van nog geen 12?
Volgens mij wil je dan ook een vader die je vertelt dat een leuk, goed mens heel véél meer is dan de cijfers in Magister. Natuurlijk is het hartstikke fijn als je eerste cijfers ruime voldoendes zijn. Dat geeft de burger – en dus ook een nieuwbakken brugklasser – moed. Maar het is minstens zo fijn als je in staat bent in een vrijwel geheel nieuwe groep je plekje te vinden. Nieuwe contacten te leggen.
En soms verwacht je denk ik van je vader een figuurlijke schop onder de kont. Omdat hij door schade en schande zelf heeft geleerd dat je soms niet te veel moet denken maar gewoon moet doen. En dat het hartstikke goed is je emoties te tonen, maar soms ook de ratio zijn werk moet laten doen.
Maar bovenal mag je van je vader verwachten dat hij je vertrouwt. Vertrouwen geven, dat is volgens mij vooral heel goed naar de grote en kleine positieve ontwikkelingen kijken. Deze benoemen én vooral teruggeven.
En nu maar hopen dat ik met zijn verwachtingen een beetje goed zit. Stiekem leer ik in ieder geval minstens zoveel als hij.
Hoe steunen andere vaders hun kinderen in ‘onzekere’ tijden? Ik lees het graag in de reacties onder dit blog.
Ha Emile, dat doe je goed! Als vader met ervaring is dat het belangrijkste: vertrouwen geven. Ze moeten het zelf doen, met hulp van ouders, die op de middelbare op iets grotere afstand staan. Daarom is ook het leren dat ze problemen in eerste instantie zelf moeten oplossen met de leraar of mentor en dat je als ouder er bent als ze daar niet uitkomen. Het is een grote stap, maar daar komen er wel meer van!
Goed voorbeeld doet goed volgen, ik ga mee in je ‘vertrouwen’ en lees onder dat Niels er hetzelfde over denkt. Het beste medicijn dus. Heb gelukkig nog een jaar te gaan met een dame in groep 7. En ik begreep dat meiden het weer anders oppakken dan de boys. Ben intussen wel razend benieuwd geworden…over twee jaar weet ik het :-).
Je sluit af met een mooie vraag, waar ik wel iets over wil zeggen. De afgelopen jaren waren er best veel onzekere momenten voor mijn dochter die nu acht is. Je zag dit vaak terug in haar gedrag. We hebben denk ik als ouders altijd voor haar willen opkomen door hoe het voor haar is, belangrijker te maken dan de situatie zelf. Als zij onzeker is, dan was dat zo en was dat belangrijk. Als ze zich intens verdrietig voelde dan was dat o.k. Die erkenning en in praktische zin wat extra aandacht of ontlasting haalde bij haar de kracht weer naar boven om in haar tempo er mee om te gaan. Haar verder proberen geen woorden in de mond te leggen en het gaan dramatiseren probeerden we ook. Haar verdriet was soms gebaseerd op details uit de situatie die voor ons als volwassenen soms helemaal niet te bedenken zijn. En ook stap voor stap weer van de uitzonderingen(ter ondersteuning) terug naar de normale afspraken.