Vader in Scheiding (5)

Deukjes in het leven

Het geluk van onze kinderen staat voorop; zoveel mag inmiddels duidelijk zijn. Mijn dochtertje wordt deze maand 8 jaar en mijn zoon is net 10 jaar geworden. Als ik alle geleerden mag geloven levert een scheiding altijd wel een deukje op bij een kind. Aan ons de schone taak om dat deukje geen grote deuk te laten worden. Aan de andere kant; het leven zit vol verrassende wendingen. ‘Niemand heeft een program van het concert des Levens’, stond er op een tegeltje bij mijn opa en oma aan de muur. Helemaal deukvrij gaat niemand door het leven. Ik durf gerust te stellen dat kinderen van liefdeloze ouders die zogenaamd omwille van de kinderen bij elkaar blijven uiteindelijk meer schade oplopen.

Gevoelens uiten

Jonge kinderen, althans die van mij, praten niet makkelijk uit zichzelf over hun gevoelens. Dat maakt dat je extra alert moet zijn als ouder, zeker als je in een situatie verkeert waarin wij nu zijn beland. Moest ik altijd al hemel en aarde bewegen om spontaan op de hoogte te blijven van leuke (school)belevenissen ; nu moet ik er voor mijn gevoel nog meer moeite voor doen om door te dringen tot hun beleveniswereldje. Met de juffen op school, de begeleiders van de BSO en de trainers van de sportverenigingen hebben wij de afspraak gemaakt dat zij goed op het gedrag van onze kinderen letten; gewoon als extra paar ogen en oren. De verleiding is namelijk groot om te veronderstellen dat zoon- en dochterlief het naar omstandigheden goed doen. Zeker als je vindt dat je het zelf allemaal goed doet. Ze ogen vrolijk en levendig, ik bespeur geen vreemd gedrag wanneer ze spelen met vriendjes en vriendinnetjes en de schoolresultaten zijn doorgaans goed.  Niet zo gek lang geleden zei iemand nog tegen mij, dat hij vond dat de kinderen zich meer ontspannen gedragen dan weleer. Er zijn echter momenten waarop met name mijn dochtertje het heel moeilijk heeft. Dat zijn de (zeldzame) momenten waarop we als gezin echt bij elkaar zaten. Het gezamenlijk ontbijt op zondagochtend is zo’n voorbeeld. Het gaat mij dan door merg en been om haar dan verdrietig aan tafel te zien zitten; stil en teruggetrokken met het koppie een beetje naar beneden. Het zal nog wel even duren voordat ze gewend is aan de nieuwe situatie….

Hersenspinsels van een kind

Laatst stond ik op een zaterdagmiddag in de keuken een beetje apathisch voor me uit te staren naar de mensen die voorbijtrokken op straat. Dat doe ik overigens wel vaker. Heerlijk vind ik dat. Opeens, haast uit het niets, zag ik mijn zoontje aankomen fietsen. Hij verbleef dat weekend bij zijn moeder. Ik maakte aanstalten om hem met een ferme zwaai te begroeten en liep dichter naar het keukenraam toe. Heel even kijk hij vluchtig naar zijn ouderlijk huis en fietste in een rap tempo door. Ik zag hem als in een film voorbij trekken. Heel apart om mee te maken en niet bepaald plesant kan ik je vertellen. Die middag heb ik mijn exgenote op de hoogte gebracht van het voorval. Wat bleek; mijn zoontje had mij wel zien staan maar dacht dat het verboden was om te zwaaien; laat staan om te stoppen. Wij hadden immers duidelijk tegen hem en zijn zusje gezegd dat hij niet zomaar naar papa of mama mag gaan, afhankelijk waar ze verblijven, zonder vooraf eerst te bellen. Inmiddels hebben wij de regels voor hen begrijpelijker gemaakt. Mijn dochtertje maakte het overigens een paar dagen later weer helemaal goed. Ze zat op de rand van het bed een beetje voor zich uit te kijken. Ik vroeg waar ze aan zat te denken. Ze keek mij indringend aan en zei: “Pappie, ik vind dat je het best goed doet zo in je eentje”.

Wordt vervolgd……….