Dramatische taferelen
Ik herinner het mij nog als de dag van gisteren. De dramatische taferelen tijdens het afscheid nemen op de kinderdagopvang. Mijn zoontje klampte zich krampachtig vast aan mijn been. Geenszins van plan om los te laten. Hoeveel kracht er dan al in de kleine armpjes zit. Ongelooflijk. Lopen met een jengelend kind aan je been is overigens bepaald geen pretje kan ik je vertellen.
Een ferme knuffel
Gelukkig duurde deze gênante vertoning slechts enkele weken. We sloten een compromis. Ik stelde een ferme knuffel in het vooruitzicht in ruil voor een waardig afscheid. Zonder geschreeuw en aandachttrekkerij. ‘Een ferme knuffel’ is natuurlijk een rekbaar begrip en kan uiteindelijk heel lang duren. Daar zijn kinderen een meester in. Vooruit, nog eentje dan. En nog één en nog één. Nu gaat papa echt weg. Duty calls! Ok, een aller-aller-allerlaatste knuffel dan. Stiekem vond ik het allemaal prachtig. “Moesten we op het werk ook meer doen”, hield ik me voor.
Op de basisschool
Het knuffelritueel werd voortgezet op de basisschool. Ik moest altijd mee de klas in. Boekje erbij. Kind op schoot en voorlezen geblazen. Eenmaal uit de klas was ik nog niet van hem verlost. Meneer liep mij gewoon achterna. Soms tot aan de buitendeur. Zonder dat ik daar erg in had. Een vermanende vinger of boze blik hielp doorgaans niet. Dan maar weer mee naar de klas. De juf ontfermde zich over hem. Zoals alleen schooljuffen dat kunnen.
Het kerende tij
Eenmaal in groep 5 keerde het tij. De knuffels kregen een meer zakelijk karakter. Van de één op de andere dag. Opvallende knuffels waren al helemaal uit den boze. Stel je toch eens voor dat klasgenoten dat zouden zien. “Wat is er toch met mijn kleine jongen gebeurd?”, vroeg ik mij af. Halverwege groep 5 ging definitief de kogel door de kerk. Aan de eettafel werd mij te verstaan gegeven, dat ik voortaan niet meer mee de klas in mocht. Afscheid nemen op het schoolplein volstond. Wederom tijd voor een compromis. Ik mocht mee tot aan de ingang van de klas. Absoluut niet verder. Hij trok op een papiertje een denkbeeldige lijn. O ja, ik mocht mij ook niet meer als een clown gedragen. Dat zouden zijn vriendjes niet leuk vinden. Ik legde mij er maar bij neer. Kleine jongens worden rap groot. Een waarheid als een koe.
Maar wat schetste mijn verbazing. In groep 6 keerde de knuffelbehoefte een beetje terug. Ook weer van de één op de andere dag. Natuurlijk niet opzichtig maar onopvallend. Hij met zijn hoofd even snel tegen mijn buik. Een gedoogknuffel noem ik dat maar. Hij aan de ene kant van de lijn en ik aan de andere kant. Dat dan weer wel.
Lees Interacties